20 maart: Iets meer duidelijkheid?

Gistermorgen stond er nog een afspraak voor een fietstest. Daar zou ik nog wel naar toe moeten maar de cardioloog vond het niet nodig. Gelukkig maar; ik zag er als een berg tegenop. Gistermiddag om 15.00 uur ben ik gekatheteriseerd. Dan wordt er een contrasterende vloeistof in je aderen gebracht, zodat ze kunnen zien waar de verstopping zit. Er zat een fikse vernauwing in een van de aderen bij het hart; met het UMCG zou overleg plaatsvinden over de vervolgstappen. Het duurt dan bijna een dag voordat je weet wat er vervolgens gaat gebeuren; daarvoor moet je wachten op ‘de optocht’.

Wat is de optocht? ’s Morgens rond half tien komen vijf, zes mensen in colonne met wapperende witte jassen de kamer opstiefelen:  cardioloog, co-assistent, verpleegkundige, stagiaire en nog wat onduidelijke functies die ‘meekijken’. De dokter loopt visite. Het bericht dat ze voor mij hadden bracht nog geen duidelijkheid. In het UMCG wil men nog meer onderzoeksgegevens, dus vanmiddag moest ik nog een echo laten maken om de hartcapaciteit te bepalen; die uitslagen moeten dan eerst weer naar het UMCG. Wat dan het definitieve behandelplan zal zijn weten we morgen. Of donderdag.

De bevindingen van de ‘optocht’ worden nog net niet in groepsverband besproken, maar je medekamerbewoners krijgen wel alles mee van wat de dokter vindt van jouw toestand. Dat geldt ook voor je temperatuur, bloeddruk, gewicht en het zuurstofgehalte in je bloed. Allemaal geen geheim hoor, maar ik voel niet de behoefte om met Guus, Willem en Piet te delen of ik al dan niet in overgang zit en van welke bijbehorende symptomen ik last heb.

Vanmiddag was er een nieuwe opname op onze gang. Weer een meneer. Hij zou eigenlijk een kamer voor zich alleen krijgen, maar een van de verpleegkundigen vroeg heel lief: “Wil jij misschien in die kamer? Dan leggen we die nieuwe meneer bij de andere mannen.” Ik kon haar wel zoenen.

Guus vond het jammer. Morgenvroeg ga ik bij de mannen koffiedrinken.