26 maart: Wat schaft de pot?

Eten. Zelf een Vrieswijk, getrouwd met een Waninge; families waarvan bekend is dat ze erg kunnen genieten van een goede maaltijd. Het liefst genuttigd in groepsverband (gezin, familie, feestjes) en in behoorlijke hoeveelheden. Ook in het ziekenhuis krijg je dagelijks drie maaltijden: ontbijt, lunch en warm eten. Je bepaalt zelf wat je eet: voor de lichte maaltijden komt een kar langs met een enorme keuze aan brood en toebehoren. Het avondeten stel je zelf samen met een keuze menu op internet.

Neem van mij aan: het is eten is lekker hier. Dat het de ene keer beter smaakt dan de andere komt vooral door de omstandigheden. Op de kamer naast mij ligt een oudere meneer die vanuit z’n tenen lijkt te hoesten; daarbij hoor je duidelijk wat er zoal aan ongerechtigheden wordt opgehoest en naast dit gerochel maakt meneer er ook nog heel veel lawaai bij. In de familie Waninge staat dit schreeuwerige blaffen bekend als ‘hoesten als Opa Boer’. Je eet je kom mosterdsoep met zulke bijgeluiden toch anders op dan thuis of aan de lunch met collega’s tussen de middag.

Ook als we zitten te eten gaan de rondes van de verpleegkundigen gewoon door. Als ik achter mijn bord met nasi goreng met kip en saté saus zit wordt Willem op de vierpersoons kamer naast mij ondervraagd. “Heeft u al ontlasting gehad meneer De Vries?” Dan is het even stil (Willem denkt na) en dan zegt hij “Jao, drei maol een beetje.” Maar de zuster is daar nog niet tevreden mee. “Dun, dik of gewoon?” Dat vindt Willem een moeilijke vraag. “Eehhh……gewoon dunkt mie.”

Need I say more? Ik was blij dat de verpleegkundige genoegen nam met het antwoord; meer details kon ik niet meer aan.

Maar het ziet er naar uit dat ik niet lang meer in gezelschap van opa Boer en Willem zal verkeren: morgen (dinsdag 27 maart) word ik naar het UMCG gebracht, waarna ik woensdag de 28e zal worden geopereerd. Spannend.