27 maart: Gien schoenen an in berre.

Op 19 meert >>> schreef ik over de vierpersoons kamer waor ik lag met Guus, Willem en Piet. Sinds dinsdag heb ik een kamer veur mij allent, maor het contact met de mannen is bleem. Wij drinkt samen koffie, wisselt lectuur uut en deelt de dagelijkse probleempies met mekaar. Guus (80 jaor) en ik hebt een klik. In het begun was hij hiel formeel. Hij kun oons Grunn’ns en Drents goed verstaon, maar hij preut het zelf niet. Hij formuleerde mooie volzinnen met een licht Twents accent; toen ik hum daornaor vreug vertelde hij dat hij vrogger wel Twents praot haar,  maor dat was e verleerd. (Hij is twee jaor leden vanuut Enschede naor het Noorden verhuusd umdat zien einige zeun hier woont.) Maor hij vun het prima as wij in oonze eigen streektaal praotten.

Miestal gung ik op bezuuk bij de heren, maar af en toe zöcht Guus mij op. Ik heurde hum altied al ankommen, want de infuusstang waor hij aan vast zat piepte of en toe. Hij schoefelde dan mien kamer binnen en begunde oons gesprek met algemienigheden, maar al gauw weur het persoonlijker. “De dominee is langs geweest. Was fijn hoor, maar ik ken hem nog niet zo goed. In Enschede …..”

“Ik wou wel graag naar huis, maar mijn vrouw dementeert en weet amper wie ik ben. De buren ken ik nog niet zo goed. In Enschede….”  Hij vertelde verhalen over de vuurwerkramp, over fietsen in Duutsland, over uitstappies met zijn vrouw, over de oorlog en over Enschede.

Vrijdagaovond  lag hij al veur de koffie in berre. “Niemand mist mij hier. Mijn vrouw in ieder geval niet. Mijn zoon is heel druk en in de buurt en bij de kerk word ik ook niet gemist: ik heb nog niet zoveel gelegenheid gehad om mensen te leren kennen.” We drunken samen koffie en ik probeerde hum wat op te beuren. “A’j straks de operatie had hebt, dan knap ie helderweg op; dan krie’j weer energie um op pad te gaon. Het helpt nie a’j hier de hiele dag in berre blieft liggen. In beweging blieven, dat is het beste. Dan ko’j aandere meinsen tegen en dan he’j minder tied um te sikkeneuren. Ik trek ’s mörgens nao het douchen mien schoenen aan, dan gao ik in ieder geval nie in berre  liggen.”

Zaoterdagmorgen gung ik weer met mien koffie naor de mannen van de vierpersoons kamer. Even later kwam Eddy van een kamer verderop ok eem buurten. Eddy prat Bedums. Midden in de conversatie ontdekte ik tot mien stomme verbaozing dat Guus Twents preut. Gieniene die het opveul, maor mij wel. Later die dag vreug ik hum d’r naor.  “Ik dach da’k het verleerd was, mar ik heur jullie allent maor dialect praoten en nou komp het weer naor boven. En jullie verstaot mij goed…..” Verder wol hij die dag nog eem over de gang lopen. Of ik met hum met wol lopen: hij haar zien schoenen al an.

Vandaag heb ik ofscheid nummen van Guus en Willem. Guus zee in zien prachtige Twents: “Misschien kom ik zo achter oe an en ziet wij mekaar nog dizze wѐk in het UMCG.” Wie zal ’t zeggen. Het bint spannende tieden veur oons allemaol. Wij bint hier, zoas wij in ’t Noorden zegt, op het ‘hoogste adres’; ik vertrouw op het Allerhoogste adres.