Het woord ‘Event’ roept bij mij associaties op aan iets feestelijks.
Zoals je bijvoorbeeld op Facebook een ‘Event’ kunt aanmaken.
Gistermiddag had ik een afspraak bij de Event-poli in het Martiniziekenhuis, maar het woord feest paste daar niet echt bij.  Natuurlijk wist ik dat al wel. Op 10 november 2014 zat ik er ook al en ook al een paar keer daarvoor. Maar deze keer was het wel anders. De vorige keer waren er ‘alleen maar’ een paar stents geplaatst, nu had er een bypass-operatie plaats gevonden.

Autorijden mag ik nog niet, maar gelukkig had ik vriendin Bea bereid gevonden om met mij mee te gaan. Bijna een uur duurde het gesprek;  Bea had in die tijd vier tijdschriften uitgelezen….
Veel van wat ik gistermiddag hoorde was al bekend, maar ik was toch blij dat het gesprek plaatsvond; het was namelijk niet allemaal gesneden koek.
Geneest de wond wel goed? Is die licht-schrijnende pijn in mijn borstbeen wel normaal? Is dat borstbeen wel weer goed aan elkaar gegroeid? Om die vraag te beantwoorden moest ik met m’n rug tegen de deur gaan staan, waarop de cardio-consulent met beide handen druk uitoefende op de borstkas. Doodeng vond ik het! Ik schiet al in de stress als iemand mij wat onstuimig om de hals vliegt; maar het viel reuze mee. Mijn hoofd kon beide kanten goed op draaien, dus het borstbeen is goed geheeld. Ook de ‘ritssluiting’ van het litteken zag er goed uit.

Opgelucht liep ik de spreekkamer weer uit, blij dat mijn onzekerheden waren weggenomen.  De revalidatie wordt na Hemelvaart opgestart; er zijn twee voorlichtingsbijeenkomsten, één over voeding en één over psycho-sociale aspecten waarvoor ik ben uitgenodigd. De medicatie is gecontroleerd, de bloeddruk gemeten en mijn herstel verloopt volgens de consulente ‘zeer voorspoedig’.

Met mijn positiviteitsvoorbeeld Churandy Martina zeg ik: “Ben blij man! Kannie klage man!”