8 mei: De helft zit er al weer op.

Gistermiddag had ik een afspraak met de cardioloog in het Martini ziekenhuis.
“Hoe gaat het met u?” vroeg ze.
Dan ligt ‘Hebt u even?” me voor in de mond, maar dat zeg je natuurlijk niet.
We kwamen samen tot de conclusie dat het goed met me gaat.
De uitslagen van alle metingen en onderzoeken waren goed, de pijn in het borstbeen is te hanteren zonder paracetamol en het uithoudingsvermogen wordt langzamerhand beter.
Vindt zij. Ik vind dat, als ik hijgend uit de onderzoekskamer kom als ik al mijn kleren weer aan heb, er nog wel wat schort aan mijn uithoudingsvermogen.
Van te voren had ik een hele waslijst opgesteld met vragen en opmerkingen.
De dokter nam ruimschoots de tijd om mijn vragen te beantwoorden en over mijn onzekerheden in gesprek te gaan. Ze heeft mij uitgelegd wat er met mijn vaten aan de hand is hoe deze  vaatziekte heet: fibromusculaire dysplasie (FMD). Het komt met name bij vrouwen voor en kan ook slagaderproblemen geven zonder dat aderverkalking (artherosclerose) een rol speelt. Nog meer weten? Hierbij een link naar website van de FMD-groep Nederland >>>. 

Toen ik na de operatie in de spreekwoordelijke touwen hing, leken drie maanden heel lang. Drie maanden! Zes weken lichamelijk herstel en uitrusten van de operatie, daarna zes weken revalidatie; de eerste helft van die drie maanden is omgevlogen, morgen is de hartoperatie zes weken geleden. Geholpen door het vele medeleven, bezoekjes, appjes, kaartjes, telefoontjes en alle andere steunbetuigingen heb ik het aardig gered; naast de vervelende dingen die bij de nasleep van zo’n operatie horen waren er ook veel fijne, memorabele momenten.
De grootste steun is natuurlijk mijn rots in de branding Gerard; hij was door de week aan het werk, hoorde mijn verhalen aan en deed in het weekend de zware huishoudelijke klussen die ik niet mocht doen. En ook al is het helemaal niet mijn hobby: ik kijk er naar uit om het zelf weer op te pakken.
Mentale steun kreeg ik ook van het onooglijke viooltje dat tussen de terrastegels en de waslijnpaal groeit; ik schreef er al over in april in het blog ‘Net als het viooltje ‘>>>.
Er was warmte, droogte, plenzende regen, een peutertje dat een bloemetje voor mij plukte en weer warmte en het viooltje breidt maar uit. Iedere keer als het zie, dagelijks, doet het me denken aan mijn eigen Echternachse processie: drie stappen vooruit, twee stappen terug, maar we gaan vooruit.

April is inmiddels mei geworden. Vanaf morgen mag ik weer zelf achter het stuur van de auto én de fiets. Gisteravond heb ik de accu van mijn E-bike al even aan de lader gezet.