18 juni: Passe-Partout bracht mij bij Aunt Dinah.

Maandagmorgen. Om 11.00 had ik de afwas gedaan, de keuken blinkend schoon en zat ik aan de koffie met mezelf en Hans Schiffers; die presenteert de Arbeidsvitaminen.

The Bee Gees, Sergio Mendez, E.L.O., het was weer aangenaam vanmorgen.
Hij draaide ook het lied ‘De doodgewoonste dingen’  van Passe-Partout uit 1976.
Vijftien was ik toen. AFSCHUWELIJK, wat een dom lied vond ik dat.
Het hoorde absoluut niet in de de Top 40, maar daar kwam het wel iedere week voorbij.
Idioot vond ik toen, wie koopt zulke zooi!

Weet je niet hoe het lied klinkt? Hierbij een link naar een YouTube-video: De doodgewoonste dingen >>>>
Vanmorgen hoorde ik het lied voor het eerst sinds jaren weer.
De doodgewoonste dingen,  die brengen mij tot zingen,
ik zing van al het mooie dat ik zie.
Het dagelijkse leven is m’n allermooist gegeven
in harmonie op melodie.

Dat is waar ik op deze website zo vaak over schrijf. De waarde van de dag zien in gewone dingen die toch bijzonder zijn. Ik beluisterde het lied en dacht; “Eigenlijk best een goede tekst…” maar ik heb ik de jaren ’70 kennelijk zoveel weerstand tegen dit nummer opgebouwd dat ik het ook nu nog niet mooi kan vinden.

Voor dit blog keek ik nog even op Wikipedia voor nog wat informatie over dit nummer; daar stond het volgende:
Dat dit genre in de Nederlandse hitlijsten stond genoteerd was opvallend, zeker omdat het geen popmuziek was. In oktober 1976 stond overigens ook al het operanummer Aunt Dinah Has Blowed The Horn uit Treemonisha van Scott Joplin  hoog genoteerd.

1976

Oh jaaah……dat was met een koor. Dat vond ik toen een prachtig nummer, ik had het opgenomen op de bandrecorder van mijn vader. Dat lied was ik vergeten; ik heb het later nooit weer gehoord. Op YouTube zocht ik het op en toen gebeurde hetzelfde als met Romanze van Mozart (zie 24 juni 2015>>>): er ging een laatje open. Het laatje van 1976. Op het moment dat ik vanmorgen de hoorn aan het begin hoorde stond het kippenvel op mijn armen en sprongen de tranen in mijn ogen. Het is niet eens een heel ontroerend nummer of een verpletterende tekst; het is het gevoel dat het lied teweeg brengt. De herinnering aan het hele leven dat ik toen leidde: de MAVO, mijn ouders, de vriendinnen, mijn kamer….. muziek doet dat met me. Hierbij een link naar de video die mij op maandagmorgen aan de koffie weer in 1976 bracht: Aunt Dinah  has blowed the horn >>>