3 juli: Oma Boelen.

In het blog van 16 mei besteedde ik aandacht aan mijn oma Vrieswijk. Daarin noemde ook al opa en oma Boelen, die in mijn jeugd in Zevenhuizen (Zuid Holland) woonden.

Vandaag staat oma Boelen in de schijnwerpers van mijn website. Hillechien Alting heette ze. Mijn moeder was haar zesde kind/derde dochter. In mijn kindertijd gingen we niet zo vaak naar opa en oma Boelen, omdat dat drie uur reizen was, maar áls we gingen was dat gelijk een heel weekend. We vertrokken dan laat in de vrijdagmiddag en als het mooi ging waren we er rond de koffie ’s avonds. Heerlijke weekenden waren het, want omdat we elkaar niet zo vaak zagen werd de tijd die we samen doorbrachten echt goed benut.
Ook was er dan altijd contact met mijn moeders jongste zus Lammie die in Bleiswijk woonde.
Op de foto links zien we oma met mijn broer op haar arm. Het is 1965 en opa en oma waren een weekend bij ons.

Oma had een zwaar leven gehad. Op haar 17e al getrouwd (moest…) en tien kinderen opgevoed in moeilijke omstandigheden. Het maakte dat ze toen ze ouder werd een wat zorgelijk type werd. Ze was altijd wat nerveus en had ook allerlei kleine lichamelijke ongemakken waar ze het regelmatig over had. Als ze ergens zorgen over had zei ze vaak: “Doar krieg het toch zo van op de senen…”. Zenuwen bedoelde ze. Toen mijn broertje wat ouder werd en wat meer meekreeg van wat grote mensen zeiden vroeg hij op een gegeven moment aan mijn moeder: “Mamme, wat bent ‘senen’?”

Met nicht Ina, een jaar jonger dan ik, ging ik vroeger vaak logeren bij opa en oma. Wat ik me nog goed herinner is dat wij dan in het schuurtje gingen ‘huussie speulen’. We kregen van oma dan een theeserviesje en een kan ranja mee, wat koekjes, snoepjes en pinda’s. Daar moesten we dan wel iets van bewaren, want opa en oma zouden later die  middag bij ons op visite komen. Ik hoor nog de schaterlach van oma toen ze ontdekten dat wij voor de visite nog een paar drupjes ranja en voor ieder van hen een halve pinda hadden bewaard……

Toen ik verkering kreeg met Gerard waren opa en oma inmiddels verhuisd naar een aanleunwoning in Emmen en daar zochten we hen op. Oma was zeer verguld met het feit dat de kleinkinderen zonder hun ouders bij hen op visite kwamen.
De foto van haar hiernaast heb ik die middag gemaakt.
Stralend kijkt ze in de camera.

Opa en oma waren altijd van de partij op verjaardagen en jubilea. Ze hebben genoten van hun grote gezin en van hun steeds maar uitdijende familie. Mijn moeder benadrukte altijd dat ze weliswaar in armoede was opgegroeid, maar dat er een warme familieband was en dat haar ouders altijd hun best hebben gedaan om er het beste van te maken.

Oma is overleden in 1981, ons huwelijk in 1983 heeft ze niet meer meegemaakt.
Nog altijd kook ik bonensoep en snert volgens haar recept.
Want oma Vrieswijk kon goed handwerken, maar oma Boelen kon heerlijk koken!