Drie dagen reizen gaan een mens niet in de koude kleren zitten. Dan is uitslapen op zondagmorgen wel erg verleidelijk, maar in Op de Helte ging Bart Elbert voor,  één van de laatste keren voor zijn vertrek naar Beetsterzwaag dit najaar.
We hadden het niet willen missen.

De woorden van het gebed voor de opening van de schriften raakten me, omdat het een korte samenvatting is van de reden dat ik naar de kerk ga. Via kerkomroep heb ik het teruggeluisterd, hierbij de letterlijke weergave van het gebed:

Gezegend is uw naam Heer God. 
U biedt ons uw woord aan om te horen, om te zingen, om tot ons te nemen, om er blij van te worden.
Woorden als brood voor het leven, opdat we ons ermee mogen voeden, ook vanmorgen. Dat we ons mogen openen, omdat verhalen van toen ons inspireren tot geloof en vertrouwen in het nu en ons moed geven voor daden van liefde, hoop en vertrouwen. 

We zongen gistermorgen bekende, toepasselijke liederen en zittend/zingend in het grote gemeentekoor liet ik de woorden op me inwerken. Af en toe kon ik zelfs een bijna vergeten altpartij meezingen, opgediept uit het Cantorij-geheugen.

Onderwerp van deze viering was de wonderbaarlijke spijziging. In de overdenking besteedde de voorganger aandacht aan het veertigjarig jubileum van de wereldwinkel en maakte de vergelijking met het bijbelverhaal. De vrijwilligers die destijds begonnen met de wereldwinkel hebben niet gekeken naar wat er niet was, maar hebben zich met hart en ziel ingezet voor de goede zaak met de middelen die er wél waren. Ze hebben zich niet laten ontmoedigen, hebben steeds gedacht in mogelijkheden en niet in moeilijkheden. Een voorbeeld van hoe het kan, ook als kerk. Niet bij de (uitgebluste) pakken neer blijven zitten, maar actief blijven met daden van liefde hoop en vertrouwen. God heeft beloofd: ik zal er zijn. 

Organist Gerhard speelde tijdens de collecte een mooie bewerking van een lied dat ik kende maar niet herkende. Er speelden flarden van zinnen door mijn hoofd, maar ik kon de melodie niet te pakken krijgen. Iets met geboortepijn? Kriegel word ik daar altijd van, het bleef maar in mijn hoofd zeuren; pom pom pom pom du du du du.. …
Na de viering vroeg ik Gerhard naar de herkomst, maar die gaf niet meteen uitsluitsel
“Het is iets van Vogel, achterin het oude liedboek ergens.”
Thuis aan de koffie zocht ik het op, bladerend achter in mijn oude liedboek.
Het bleek lied 489 te zijn van Huub Oosterhuis.

Een mens te zijn op aarde,
is eens voorgoed geboren zijn
is levenslang geboortepijn
een mens te zijn op aarde
is leven van de wind.

Even de melodie geneuried en de tekst bij de noten gezongen: toen waren de flarden tekst en het po-pom-du-du weg uit mijn hoofd.
Je kunt je het misschien niet voorstellen, maar op het moment dat ik het goede lied had gevonden, was de viering voor mij pas afgerond.
Na drie dagen reizen was deze kerkdienst een eindpunt en een nieuw begin: dankbaar zijn we dat de hele onderneming vanuit Engeland goed verlopen is en met de woorden van gistermorgen kunnen we vol goede moed de nieuwe week weer in.