Op 14 juli schreef ik dat ik twee heel verschillende en heel interessante boeken te leen kreeg van Renny Bron.  Het tweede boek heet Leerschool en is geschreven door Tara Westover. Met stijgende verbazing en soms met afschuw heb ik het gelezen.  Tara beschrijft haar jeugd als jongste kind in een gezin met 7 kinderen; ze is geboren in 1986. Toen ik begon te lezen dacht ik nog: ze is dus net zo oud als onze oudste dochter Frea. Verder is ze ook gepromoveerd en mag net als Frea Dr. voor haar naam zetten. Maar daarmee houdt iedere vergelijking op.

Dit staat over het boek op de achterflap.

Tara Westover groeit op in een streng mormoons gezin. Al op jonge leeftijd moeten zij en haar vijf broers en één zus risicovol werk verrichten in het bedrijf van hun vader. Ze leren een heftruck besturen en verzamelen schroot op het erf om in het onderhoud van de familie te voorzien. Het gezin leeft zo afgesloten van de gemeenschap dat er niemand is om Tara te onderwijzen. Laat staan haar naar een dokter te brengen na een ernstig ongeluk, of in te grijpen wanneer haar broer gewelddadig wordt. Tara slaagt er echter in zichzelf wiskunde en grammatica bij te brengen en wordt uiteindelijk aangenomen aan Brigham Young University. Daar begint haar weg tot zelfontplooing. Ze worstelt niet alleen met haar gebrek aan kennis door de geïsoleerde opvoeding, maar moet ook tot de pijnlijke conclusie komen dat een breuk met haar familie onvermijdelijk is.

Mij bekroop tijdens het lezen van dit boek hetzelfde gevoel als bij ‘Knielen op een bed violen’ van Jan Siebelink. Dat mensen zich zo kunnen laten meeslepen in godsdienstfanatisme. De vader en moeder in dit gezin creëren een bubbel om hun gezin heen, die hen helemaal afschermt van de buitenwereld. Alleen de bijbel én de boeken die zijn geschreven door de stichters van het Mormonisme worden gelezen.
Vader gelooft dat het einde der tijden nabij is en legt voedsel- en benzinevoorraden aan. De kinderen gaan niet naar school, want dat zijn indoctrinatie-instituten van de Illuminati. Verder gaan ze niet naar de dokter want genezing ligt in de handen van God (hierin bijgestaan door moeder, die heilzame kruiden gebruikt). Met de overheid wil vader ook niets te maken hebben, dus de kinderen worden bij hun geboorte niet geregistreerd.

Het is een ongelooflijk verhaal, waarin onder meer naar voren komt hoe belangrijk het is dat je goed onderwijs krijgt en hoe belangrijk geschiedenis is.
Tara komt er in de loop van het boek achter dat ze niet én in de moderne maatschappij kan leven én met haar familie blijven omgaan. Hoe het voor haar is om de familiebanden te doorbreken beschrijft ze hartverscheurend. Het feit dat deze vrouw een generatiegenoot is van onze dochter Frea bracht het verhaal dichterbij mij; het boek heeft mij nadat ik het uit had nog dagen door het hoofd gespeeld.
Op de website van de NRC vond ik een interview met de schrijfster. Het artikel is geschreven door Danielle Pinedo en de titel is “Ik wil in mijn eigen hoofd wonen”.
Hierbij een link >>> naar die pagina.