Anders was ze nu 87 geworden.
Vorige week had ik het al over de sterfdag van mijn moeder, vandaag is haar geboortedag.
Het doet me meer dan ik vooraf had bedacht.
Mijn moeders leven was voltooid en ik had er vrede mee dat ze overleed.

Maar toch.
We hebben nu een jaar gehad en van alles een ‘eerste keer zonder ma/oma’.
Dat hadden we al drie keer eerder gehad bij mijn schoonouders en mijn vader en elke keer heb ik het ook anders beleefd.
Deze keer is het de laatste ouder.
Definitief.

Het levensboek dat ik voor haar maakte hebben we feestelijk aangeboden op haar 85e verjaardag; ze heeft er nog heel erg van genoten. Haar 86e verjaardag heeft ze net niet meer gehaald, wat was ik blij dat dat boek nog klaar was toen ze er nog zoveel plezier aan kon beleven. Met het boek had ik mijn moeders leven in kaart gebracht. Het lag op haar salontafel en iedereen moest er even in kijken. Zelf zag ze steeds haar hele leven in foto’s en teksten voorbij komen en daarmee realiseerde ze zich telkens weer even dat ze een rijk en vol leven had gehad.

“Wat was je vroeger een mooie vrouw, vrouw Vrieswijk!”
“Zo! Wat een mooie trouwjurk!”
Ze wentelde zich in de aandacht die het boek genereerde.
Ook de zusters van Icare die de laatste dagen van mijn moeder veel aanwezig waren gebruikten het levensboek als aanknopingspunt voor een gesprekje.
Altijd leefde ze weer even op als er gevraagd werd naar haar kinderen en kleinkinderen.

Anders was ze nu 87 geworden, maar haar ‘levensboek’ is al een jaar dicht.
Wat blijft zijn de vele goede herinneringen.
Gelukkig hebben we de foto’s nog.