Als kind zou ik de viering vanmorgen in Op de Helte veel te lang hebben gevonden.
Man, man, bijna anderhalf uur: voor een jong kind is een uur stil zitten al veel te lang.
Maar dat het zo lang duurde had ik tijdens de viering helemaal niet door!

Het Rodens Mannenkoor zong in deze viering, Walter Meijles boeide me moeiteloos met zijn overdenking en de viering van het Heilig Avondmaal ervoer ik als ‘voedsel voor de ziel’, zoals de voorganger hierover treffend opmerkte.
Aan het begin van de viering, tijdens het gebed,  viel mij deze zin op: “Dat ons weten en ons kunnen uw aarde bedreigt…”
Daar had ik in de krant dit weekend ook een artikel over gelezen.
“We kunnen eigenlijk al niks meer doen aan de opwarming van de aarde, we kunnen ons beter wapenen tegen de gevolgen daarvan”  was de strekking van dat verhaal.
Tengevolge van ons weten en ons kunnen.
Tengevolge van het moderne credo Niet omdat het moet, maar omdat het kan.

We zongen vanmorgen lied 1001, wat mij betreft één van de mooiste liederen uit het liedboek.  ‘De wijze woorden en het groot vertoon, de goede sier van goede werken, de ijdelheden op hun pauwentroon, de luchtkastelen van de sterken’.
Klik hier >>> voor de hele tekst van dit lied van Huub Oosterhuis.
De hele preek samengevat in één lied.
Het ging vanmorgen over het ‘penningske der weduwe’, de vrouw waarvan Jezus zegt dat ze, ondanks haar schamele bijdrage, het meeste van iedereen in het offerblok heeft gegooid. De predikant nam ons in zijn verhaal mee naar het tempelplein en trok het beeld door naar onze huidige kerk. Hij stelde zichzelf en ons de vraag: Wat doe ik met mijn tijd?
Ben ik misschien te veel bezig met het instandhouden van dingen? Administratieve rompslomp, vergaderschema’s, dingen die moeten van mezelf? Kan ik mijn tijd niet beter besteden aan wat er echt toe doet? Investeren in mensen die dichtbij mij staan en in mijn medemens wat aandacht heel goed kan gebruiken?

We zaten vrij voorin de kerkzaal, daarom zagen we tijdens het avondmaal de hele stoel van deelnemers aan ons voorbijtrekken. Wat mij ontroerde waren de echtparen, waarvan de vrouw of man dementeert. Hand in hand liepen ze naar voren lopen, hielpen elkaar bij brood en wijn en liepen samen terug, want alleen lukt niet meer.  Inmiddels weet ik hoeveel zorg en verdriet en schuil gaat achter wat het oog ziet. Als je dan net zo’n preek hebt gehoord over het besteden van je tijd, zie je bij die echtparen dat dat niet altijd een keuze is.

Het Rodens Mannenkoor werkte vanmorgen mee, het gaf de viering iets feestelijks.
De heren zongen mooie, toepasselijke liederen; soms fluisterzacht en soms met stemverheffing. Ondanks de gemiddelde leeftijd kwam er nog flink geluid uit het koor. Omdat de teksten allemaal in een buitenlandse taal werden gezongen was het niet allemaal goed te volgen  (daar had de beamer misschien behulpzaam bij kunnen zijn) maar  ik heb er van genoten. En nog even over die leeftijd: niet over mekkeren. Je bent immers nooit te oud om te zingen!
Nog even nagenieten?  Luister dan deze viering terug via Kerkomroep>>> (PKN Roden, Op de Helte, 10.00 uur)