Zaterdagavond vierden we de verjaardag van een lid van de vriendengroep vanuit onze jeugd in Hoogersmilde.
We hadden elkaar eind september voor het laatst gesproken en tijdens de koffie hadden we we het gewoon druk met bijpraten.

J. was met trap en al naar beneden gevallen toen hij blad uit de dakgoot aan het halen was en was eigenlijk achteraf wel blij dat het was gebleven bij zere ribben, een pijnlijk been en algehele stijfheid. Dat had heel anders kunnen aflopen; waarop er door de aanwezigen opgewekt wat ernstige voorbeelden werden aangehaald.

J&S waren in Japan geweest. Ze hadden de wedstrijden gevolgd van het Nederlandse damesvolleybalteam en natuurlijk ook de bijzondere omgeving bekeken. De foto hiernaast is genomen van een tv-scherm, hier staan ze te supporteren op de tribune.
Er waren maar weinig Nederlandse fans, dus ze kwamen heel vaak op de Japanse televisie. Zo vaak, dat er Japanners met hen op de foto wilden; ze waren ‘bekende Nederlanders in Japan’ geworden! Mooie vakantie, prachtige verhalen.
Ze hadden een USB-stickie met foto’s bij zich en zo konden we allemaal meegenieten van hun avonturen in Japan. Iedereen bemoeide zich vervolgens met de reden waarom de foto’s niet op volgorde stonden en gaf aanwijzingen hoe het met de afstandsbediening zou moeten; de fotos werden in de groep besproken en daarbij rijkelijk voorzien van commentaar.

T&B zijn opa en oma geworden. Zij hadden mooie foto’s van hun kleindochtertje, de ouders en van henzelf met het kleintje. Er was zelfs een kort filmpje, die middag opgenomen, waarop we het humpie van inmiddels 6 weken zagen grimassen en glimlachen bij haar vader op schoot. Wat prachtig!
En wat confronterend ook, want we worden allemaal ouder, we hebben nu het eerste stel grootouders al in ons midden.
S. deed er nog een schepje bovenop.
“J. (haar man) leeft tegenwoordig in een sprookjeswereld; als hij ’s avonds thuiskomt zit er een heks op de bank! Ja, ik kan het maar beter zelf zeggen…..!”
S. is trouwens een vast lezer van dit blog en had naar aanleiding van de blogserie “Van gas los’ een taalvergissing gemaakt. Tegen J. had ze geroepen dat wij nu helemaal van God los waren……

We gingen uit elkaar met de vraag: “Hebben we al weer wat staan?”
Ja, begin januari.
“O, in december niet?’  Nee, want dan heeft iedereen het al zo druk.
“Jammer ja! Nou: goeie kerstdagen, goed uiteinde, goed begin!”

Onder vrienden.
Als we elkaar weer spreken op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar is er vast weer gespreksstof genoeg. Ik verheug me nu al op nieuwe foto’s van het humpie.
Binnenkort ga ik samen met T. een kraamcadeautje brengen bij de jonge ouders…..!