De laatste zondag van het kerkelijk jaar. Vanmorgen in de viering stonden we stil bij dierbaren en vrienden die we het afgelopen kerkelijk jaar hebben verloren en we stonden stil bij verdriet en gemis dat al langer duurt. Een druk bezochte viering die bol staat van symbolische handelingen en rituelen.
De voorganger zei vanmorgen: “Rouw is liefde zonder adres”. Je houdt heel veel van iemand, maar je kunt met je liefde nergens meer heen.
Voor velen van ons een bekend gegeven.
Vanmorgen werden de namen genoemd van hen die ons dit jaar ontvielen, maar iedereen draagt het verdriet van eerder verlies met zich mee.
Vorig jaar zaten wij met mijn broer en schoonzus in deze viering in Hoogersmilde.
De cantorij zong, er werden kaarsen aangestoken en er was mooie muziek.
Vandaag wil ik graag de aandacht van mijn blog richten op twee dingen die me opvielen in Op de Helte:
– het toepasselijke bloemstuk dat op de avondmaalstafel stond.
34 witte rozen die ontspruiten aan dood hout, versierd met klimop.
Het geheel stond op een spiegel, zodat je in de spiegeling het verleden kunt zien.
Prachtig gemaakt door Dea Smit.
– het ‘glas-in-lood’-scherm in de gedenkhoek. 
In die gedenkhoek liggen op de planken de naamstenen van de gemeenteleden die dit jaar overleden zijn.
Het scherm is gemaakt door Hetty Veerman, die voor mij tijdens mijn revalidatieperiode een klein glas-in-lood engeltje maakte (zie 19 april >>>)
Hetty en Dea zijn gemeenteleden die hun talenten, veelal op de achtergrond, breed inzetten, maar vandaag even in het zonnetje.
Meer lezen over de gedenkhoek in Op de Helte?
Klik hier >>> voor een link naar een pagina over deze hoek op de PKN-website.
Op de laatste pagina van de orde van dienst van vanmorgen stond een gedicht van Bea Sportel.
Daarmee wil ik dit blog van vandaag graag afsluiten.
Onderweg naar de eeuwigheid
zijn we allemaal
maar ik heb er niet om gevraagd
om zo heel alleen
achter te blijven
en al weet ik
dat ik met jou heb mogen gaan
tot daar, waar ik je los moest laten,
tot daar, waar jij over grenzen ging
en leven en dood elkaar raken,
tot daar kon ik mee
toen moest ik afscheid nemen
jouw uitvaart
voelt als het laatste
daarna voelt de leegte
leeg
jouw dood
deed mij een stukje sterven
jouw dood
moet mij verder doen leven
ik wil en ik zal en ik moet
laten zien wat jouw liefde met mij heeft gedaan
dus opnieuw een kaarsje aan
voor jou
om mezelf licht te gunnen.
Eerdere blogs over deze dag:
27 november 2017 Een intieme viering >>>
Geef een reactie