13 januari: Draai het eens om.

De Nashville-verklaring.
De hele week kwam ik hem tegen.
Op het nieuws, in de actualiteitenrubrieken, in de krant, op m’n werk en in allerlei gesprekken de afgelopen week.
Dit blog pretendeert een alternatief te zijn voor ‘de waan van de dag’, dus ik probeer de waan van de dag in de media meestal niet de boventoon te laten voeren in mijn verhalen, maar soms kan ik er niet omheen.

Bij FysiYoLates afgelopen vrijdag kregen we een klein stokje met een felgekleurd lint eraan, waar we allerlei gymnastische oefeningen mee deden.
“Is dit bedoeld als tegenhanger van de Nashville-verklaring?” vroeg ik.
Nou nee, niet specifiek, maar als wij die betekenis er aan wilden toekennen dan mocht dat van Trijntje.
Fanatiek zwaaide ik met m’n regenbooglintje alle frustratie over die onbarmhartige verklaring uit m’n lijf.

Vanmorgen ging ik naar de viering in de Catharinakerk. Gelukkig had ‘mijn kerk’ al afstand genomen van de Nashville-verklaring, hierbij een link naar de reactie >>> van de scriba van de PKN en het was vanmorgen dan ook geen onderwerp dat op de kansel werd besproken.
Toch haalde ik met betrekking tot die Nashvilleverklaring goede dingen uit de overdenking die me een hart onder de riem staken.

We hoorden vanmorgen het verhaal van de doop van Jezus zoals Mattheus ons dat vertelt.
“De hemel opende zich voor hem en de geest van God daalde als een duif op hem neer. En uit de hemel klonk een stem: “Dit is mijn geliefde Zoon, in hem vind ik vreugde”.
In zijn overdenking haalde de predikant het verhaal aan van een leermeester die aan zijn leerlingen had gevraagd wat het belangrijkste uit de bijbel is. De leerlingen wisten te vertellen dat dat “God liefhebben” was. Maar dat was toch niet helemaal het juiste antwoord.
“Als je God moet liefhebben is het nog steeds zo dat jij iets moet doen. Als we het nou eens omdraaien. God heeft ons lief en daar hoeven we niets voor te doen.”

We mogen dus onszelf zijn.
Zondig zijn we allemaal, maar God heeft ons lief mét onze onvolkomenheden en beperkingen. Maar ook mét onze talenten.
Dus  ‘Wij bevestigen…….. Wij ontkennen…….’ slaat helemaal nergens op.
Het gaat niet om wat Wij vinden, het gaat helemaal niet om ons.
Het gaat om God en die heeft ons lief.
Allemaal.
Zélfs Kees van der Staay met wat hij allemaal bevestigt en ontkent.

Het einde van de viering vond ik bijzonder.
Na de door de voorganger uitgesproken zegen zingen we als gemeente iedere zondag het weinig inspirerende ‘Amen’, gezongen op vier noten.
Vanmorgen zongen we in plaats van dat ‘Amen’ het lied  425 “Vervuld van Uw zegen”.
De laatste woorden van dat lied zijn:

door liefde gedreven om wie met ons leven
uw zegen te brengen die vrucht dragen zal.
met onze beperkingen, onvolkomenheden én talenten! dacht ik er achteraan.

Mijn buurman en ik waren het roerend eens: dit zouden we vaker zo moeten doen!