20 januari: De rust van de zondag.

Gistermorgen, ik maakte de zaterdag-sudoku tijdens het ontbijt, belde mijn neef Michel met een verdrietige medeling: zijn vader, mijn oom Henk was die ochtend overleden. Hij had vrijdagmiddag een hersenbloeding gehad, was nog naar het ziekenhuis gebracht, maar men had niets meer voor hem kunnen doen.
Wrang detail is dat Michel gisteren 50 werd: er zou een groot feest zijn.
Oom Henk was de jongste broer van mijn moeder; hij is 77 jaar geworden.

Wat verloren zat ik na het telefoongesprek met m’n kopje thee aan de bar in onze woonkeuken.
Het bericht bracht me terug naar het plotselinge overlijden van mijn vader in 2008: zij zitten er nu net zo  voor.
De wereld vóór en de wereld ná het overlijden van je vader.
Een andere wereld.

De hele dag speelde oom Henk door mijn hoofd.
Deze week zal ik dus een gedeelte van de familie van moeder weer zien in verdrietige omstandigheden. Al weer, want de laatste keer was tijdens het afscheid van mijn moeder.

De viering vanmorgen in Op de Helte bracht mij niet wat ik er van had gehoopt.
De voorganger, een gastpredikant, was niet goed te verstaan; maar wat er gezegd wordt is wel een essentieel onderdeel van een kerkdienst, daarom ging de zeggingskracht verloren. Jammer.

silhouet van de Catharinakerk vanaf het wandelpad naast de Spijkerzoom.

De waarde van de dag werd bepaald door de rust van deze zondag.
Vanmiddag maakte ik een wandeling door de winterkou. Tegenover de ijsbaan wandelde ik het bos in, om achter de golfbaan langs weer naar voren te lopen. Dan kom je uit bij de Spijkerzoom achter de kerk.
Halverwege de wandeling werd ik ingehaald door een vrouw met een loslopende, zwarte hond.  In de verte kwam ook een vrouw met een  witte hond aanlopen, ook zonder lijn. Toen de honden elkaar in het vizier kregen renden ze naar elkaar toe en zochten contact. De witte ging er vandoor en de zwarte rende er achteraan.
“Abby! KOM HIER!”
“Jacob (uitgesproken als Djeekop) HIER!’
Geen reactie van de honden.
Er werd op fluitjes gefloten, geroepen en geschreeuwd, maar Abby en Jacob waren in geen velden of wegen te bekennen.
De dames verdwenen in looppas uit mijn blikveld, achter hun honden aan. In de verte zag ik tenslotte het gevecht van de baasjes met hun honden om ze aan de lijn te krijgen.

Soms kun je blij worden van iets wat je niet hebt.