Hoe kennen wij elkaar?
Al ruim 40 jaar zijn wij lid van dezelfde vriendengroep. (zie Antiek netwerk>>>)

Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben op 16-08-1965 geboren in Rotterdam

Verliefd? Verloofd? Getrouwd?
Dit jaar 33 jaar getrouwd met Jan, moeder van Elise en Jan Jaap en ‘mother in low’ van Ivo.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
Ik ben verzorgende IG bij de thuiszorg in Assen, secretaresse  bij de Stichting Vrienden van het WZA en bij de TT-campingcommissie bij Sudosa-Desto.

Wat wil je graag met de lezers delen?
Onze vakantie in Japan.


Toen het Nederlandse dames-volleybalteam zich plaatste voor het WK in Japan hebben wij besloten om naar Japan op vakantie te gaan.

Met o.a. de clubvlag van Sudosa-Desto in de rugzak gingen wij naar de wedstrijden in Nagoya en later in Yokohama.
Een hele belevenis.
Super georganiseerd.
Japanners zijn beleefd en behulpzaam. Vinden het al helemaal te gek als je een oranje shirt aanhebt en willen dan graag met je op de foto. Dat sport kan verbroederen bleek daar wel. Geen spreekkoren, woordenwisselingen of opstootjes maar gewoon op een leuke manier met elkaar omgaan.

Wij kwamen in de tweede speelronde binnen. Helaas waren er niet veel Nederlanders om de dames aan te moedigen. Soms zaten we samen met de ouders van één van de speelsters en mensen uit Kolham het team aan te moedigen. Dat werd natuurlijk anders toen ze de halve finale haalden. Toen was er een afvaardiging van de hoofdsponsor, de 2e man van de Nederlandse Ambassade in Japan was er en mensen die in Japan woonden. Zo kwam er na de wedstrijd een mevrouw naar ons toe. “Wat leuk dat ik jullie nu ook in het echt zie.” Wat bleek? Jan en ik werden geregeld genoemd op de Japanse televisie want het was toch wel heel bijzonder dat wij er waren ondanks dat wij geen binding met het team hadden. Op het station troffen we een jong Japans stel dat een Nederlandse vlag had en uit volle borst het Wilhelmus zong: geleerd via YouTube. Later zagen we ze in de sporthal met een Italiaanse vlag en zongen ze Italiaanse volkslied mee.

Natuurlijk hebben we ook de toerist uitgehangen. We zijn met de shinkansen (Japanse hogesnelheidstrein) naar Kyoto geweest en later naar Tokyo. Japan is een schoon land. Zelfs de openbare toiletten zijn om door een ringetje te halen. Het Engels laat wel eens te wensen over maar ze doen hun uiterste best zich verstaanbaar te maken.

De menukaarten in de diverse restaurants die wij bezocht hebben waren soms nauwelijks te ontcijferen, maar gelukkig stonden er soms plaatjes bij. Toen ik in een restaurant aanwees wat ik wilde eten zei de serveerster: “Jammie jammie” en stak haar duim omhoog. Ook zijn we samen naar een studio geweest en hebben ons laten aankleden in traditionele kleding en foto’s laten maken. Wij voelden ons heel speciaal. Ik sluit graag af met een foto die van ons gemaakt is.
Wij kijken terug op een bijzondere vakantie!