7 februari: Wat moet je er mee?

Tot maart 2018 werkte ik voor een manager die niet voorop liep in de digitale ontwikkeling en dan druk ik me voorzichtig uit.
Maar daar hadden we op zich niet zo veel last van; we redden ons prima met mail, digitale agenda, digitaal archiveren etc. maar sommmige dingen bleven we op de ouderwetse manier doen omdat dat nou eenmaal handiger was. Voor ons dan hè?
Met z’n tweeën gebruikten we nog een heel oud systeem voor het uitwerken van verslagen: zij  sprak een bandje in en ik werkte het uit.
We hadden een ‘opneemding’ waar bandjes in konden, een ‘afspeelding’ waar diezelfde bandjes in konden en daarbij koptelefoons en voetpedalen.
Vorige week had ik even tijd om mijn kast op te ruimen en toen stuitte ik op een krat met bovengenoemde apparatuur. 2 complete sets maar liefst.

Wat moet je er mee?
Toen wij het gebruikten veroorzaakte het al optrokken wenkbrauwen bij de collega’s, nu wil er helemaal niemand meer mee werken.
“Wat moet ik met deze krat met spullen doen?’ vroeg ik aan de collega’s op mijn afdeling.
Toen ik had uitgelegd wat het was was hoon mijn deel.
Ze lachten me gewoon vierkant uit.
“Dat moet je naar Zuidlaren sturen, naar die collega van ‘Media en comunicatie’.  Misschien kan hij er wat mee voor in zijn museum.”

Miij bekroop het gevoel dat ik niet serieus werd genomen, maar ik seinde toch voornoemde collega in.
Weet je wat hij schreef?
“Ik kom wel even een keer langs om het op te halen. Misschien kan ik het nog gebruiken in ons media-museum…”

Grote pret bij de mannen. Misschien kon ik er zelf wel bij gaan zitten in die vitrinekast.
Het is maar goed dat wij op het werk niet aan Sinterklaas doen………..anders had ik in december vast een heel vilein gedicht gekregen over museumstukken!