20 februari: Lezer van de maand – Hetty Veerman

Hoe kennen wij elkaar?
We kenden elkaar al via de kerk, maar sinds Ada en ik beide een kritieke levensfase hebben gekend, die we als door een engel gedragen hebben overwonnen, voel ik mij zeer met haar verbonden. (zie 19 april 2018 Engels weer >>>)

Waar en wanneer ben je geboren?
Mijn kinderjaren heb ik doorgebracht in het Friese dorp Eastermar,  daarna Hurdegaryp waarna ik voor mijn werk verhuisde ik naar Hoogezand.

Verliefd? Verloofd? Getrouwd?
Sinds mijn huwelijk in 1996 (met Dick Bosman) woon ik in Roden met onze drie, inmiddels volwassen kinderen.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
Ruim 35 jaar heb ik in de financiële sector gewerkt. Hier kwam helaas een eind aan toen ik me te vaak ziek moest melden.  Op dit moment heb ik een aantal vrijwilligersfuncties waar ik me heel goed bij voel (VOR bus, Patiënten Advies Commissie Groninger Transplantatie Centrum , PCOB). Verder geniet ik erg van mensen om me heen en allerlei hobby’s, die allemaal op het creatieve vlak liggen (glas en textiel).

Wat wil je graag met de lezers delen?

MIJN HART TUSSEN JOUW LONGEN

Door domme pech heb ik in een aantal jaren een longziekte ontwikkeld (nooit gerookt) waardoor mijn longfunctie gaandeweg achteruit ging.
Uiteindelijk was  de longfunctie zo slecht dat ik permanent zuurstof nodig had.
Het is niet te beschrijven hoe het voelt om 24 uur per dag te snakken naar lucht.  Dat is echt topsport!

December 2014  kreeg ik groen licht om op de wachtlijst te komen voor donorlongen. Dan begint een periode van permanente alertheid om beschikbaar te zijn voor het verlossende telefoontje dat er een match is. Deze match wordt onder andere bepaald door bloedgroep en grootte van de longen .

Op 18 oktober 2015, een vroege zondagochtend,  na 10 maanden op de wachtlijst,  was er een goede match. Op deze datum vier ik nu ieder  jaar mijn verlongdag.

Het is een hele bijzondere situatie,  je wacht en hoopt op een nieuw leven met lucht en tegelijkertijd weet je dat er ook nabestaanden zijn die op dat moment rouwen om een dierbare.
Na een operatie van ruim 6,5 uur werd ik wakker uit de narcose, had ik lucht en moest ik weer wennen aan een normale ademhaling. Dat was ik na jaren benauwd zijn, bijna verleerd.

Op de zondag drie weken na transplantatie fietste ik door Roden, zonder zuurstof in de fietstas. Ik moest ervaren hoe het voelde om gewoon frisse lucht te kunnen ademen.
Dit was het begin van mijn tweede leven met voor mijn gevoel onbegrensde mogelijkheden: onze kinderen op zien groeien, reizen, sporten en vooral “gewone” dingen kunnen doen.

Zonder jou, lieve donor, had dit nooit gekund!
Al ruim drie jaar klopt mijn hart tussen jouw longen.
Ik wil hierbij diep respect tonen voor mijn (anonieme) donor, de nabestaanden van mijn donor, het chirurgisch team en alle verpleegkundigen van het UMCG en natuurlijk dank aan mijn lieve familieleden en de vele mensen die me door de loodzware periode in mijn leven heen hebben geholpen.