Er was eens een vrolijk gezin in Drenthe: papa, mama en drie dochtertjes. Toen de kindjes klein waren kregen ze op hun verjaardag vaak een Disneyvideo kado, want ze hielden erg van samen naar een mooie film kijken. Op zaterdagavond was het altijd feest; dan kregen de meisjes een glas yogidrink en een bakje chips en dan keken ze samen naar een film. Assepoester. Of Dombo. Of Alladin. Er waren zoveel films dat ze iedere week een andere konden kiezen.

De videorecorder en de videobanden kregen in het nieuwe millennium concurrentie van de dvd-speler en de bijbehorende dvd’s. Heel langzaam verdwenen de videobanden naar de achtergrond en op het laatst stonden ze te verstoffen in een televisiekastje op een slaapkamer. Heel af en toe werd er nog eens eentje naar beneden gehaald om aan de nostalgische gevoelens van de dochters te voldoen.

Op een kwade dag ging de videorecorder stuk en konden de banden niet meer afgespeeld worden. Maandenlang keek niemand er nog naar om, tot de papa van het gezin rücksichtlos aan het opruimen ging.
“Die banden kunnen wel weg; doen we niks meer mee!”
Dat ging de mama toch wel aan het hart.
Er waren zulke mooie herinneringen verbonden aan die banden.
En ze waren toen ook best wel duur……
“Eerst maar aan de meiden vragen of zij er iets mee kunnen”.
“Wat moeten we er mee als we geen videorecorder hebben?”
Dat was eigenlijk wel een goede vraag.
De banden werden in tassen gepakt en naar Het Goed gebracht.

Maar sprookjes lopen altijd goed af…..!
Bij Het Goed wilden ze de banden bij de innamebalie niet hebben.
“We kunnen ze aan de straatstenen niet kwijt, meneer.”
Meneer in kwestie liep nog even de winkel in en wat vond hij daar tot zijn grote genoegen?
Een videorecorder die het nog deed.
Toen hij thuiskwam sloot hij de video-recorder aan op de TV en enkele minuten later zagen de papa en de mama Simba uit ‘de Leeuwenkoning’ met z’n vader op het televisiescherm verschijnen.
De tas met videobanden staat nu weer op een slaapkamer.
Heel af en toe wordt er nog eens eentje naar beneden gehaald om aan de nostalgische gevoelens van de dochters te voldoen.
En ze leefden nog lang en gelukkig.