“Dit krijg ik allemaal nooit in één blog” dacht ik gistermorgen na de overdenking van dominee Harm Jan Meijer.
De viering van onze PKN-gemeente was deze zondag in de Catharinakerk. In het schip ontwaarden we vrienden van ons uit Bovensmilde. Die waren te gast bij ons in de kerk omdat hun schoonzus (die in Roden woonde) was overleden, haar overlijden werd vanmorgen afgekondigd.
Met de afscheidsviering van Jan deze week nog op ons netvlies beleefden we deze kerkdienst anders dan op een ‘gewone’ zondagmorgen.

We hoorden het verhaal van Jacob, die na het bedriegen van en de ruzie met zijn broer Ezau moet vluchten. “Hij staat voor een afgrond” vertelde de dominee “en wat betekent het geloof dan voor hem?”

Wat betekent het geloof voor ons? Als het goed gaat met ons is het niet moeilijk om ons geloof te belijden. Maar als het ineens heel slecht gaat? Als je plotseling voor een afgrond staat?  De voorganger nam ons mee naar wat hij deze week had gelezen. Over het interview met de dochter van Johannes Post. Een verzetsheld met een groot Godsvertrouwen, maar afwezig als vader. Wanneer doe je het goede als christen?

Zoals ik al schreef in de eerste regel: deze preek is niet samen te vatten in een blog van 500 woorden. Het was een indringend verhaal, waarin veel dingen werden aangestipt waar ik over na moet denken. Zoals de opmerking over de miljoenen die binnenstromen voor het herstel van de Notre Dame, terwijl er wereldwijd zoveel armoede en onrecht is.
Wat stralen wij als christenen daarmee uit?
En wat de voorganger zei over het individualisme en het materialisme in onze maatschappij. Hoe belangrijk is het om anderen te kunnen vertellen dat je kinderen goede banen hebben en grote huizen kunnen laten bouwen?
Het schuurde, het verhaal van gistermorgen.

Wat nam ik mee uit deze viering?
Dat ‘ieder voor zich’ niet een goede ontwikkeling is in onze maatschappij.
Dat God liefde is en dat wij die liefde belichamen.
Als mensen vormen wij voor elkaar een onzichtbaar vangnet dat onder de afgrond wordt gespannen, zodat we niet te pletter vallen.

In het dankgebed gebruikte de predikant de zin: “Dat wij lichtdrager mogen zijn in het kleine hoekje van ons leven.’
Voor mij de essentie van mijn geloof.
Ubi caritas, deus ibi est >>>
Waar goedheid en liefde heersen, daar is God.

Wil je deze viering ook graag beluisteren?
Dat kan via Kerkomroep >>>
Roden, Catharinakerk, 28 april, 10.00 uur.