Maand: april 2019 Pagina 2 van 3

20 april: Lezer van de maand Sijcolien Smith

Door Ada

Op 20 april 2019

Hoe kennen wij elkaar?
Ada heb ik leren kennen via de basisschool waar de kinderen op zaten.
Verder hebben onze kinderen veel gespeeld met elkaar en hebben ze bij Gerard en Ada op het kinderkoor gezeten.

Waar en wanneer ben je geboren?
Ik ben op 20 april 1963 geboren in Roden en heb hier mijn hele leven al gewoond voor mijn gevoel.
Dit is niet helemaal waar, want volgens de gemeente heb ik een jaar in Apeldoorn gewoond en 3 jaar in Assen. Maar dat was omdat ik daar werkte en ook daar op het terrein woonde: in Assen op het terrein van Hendrik van Boeijen-oord en in Apeldoorn op Groot Schuylenburg.

Verliefd, verloofd, getrouwd?
Ik ben getrouwd met Piet Smith, al bijna 32 jaar; wij hebben 2 dochters één van 27 Brenda en één van 24 Judith.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
Ik ben werkzaam bij het fitnesscentrum in Roden als facilitair medewerkster voor 12 uur per week en ook bij de kerk maak ik nog schoon.
Verder help ik 1 ochtend in de week bij de kleuters op basis school de Parel.
Dit is bij de kleuterjuf waar Judith bij in de klas heeft gezeten.

Wat wil je met de lezers delen?

Ik schilder graag met bijenwas; dit doe ik met een strijkijzertje of op een hotplate.
Bij een hotplate ligt het papier hierop.
Dan is het papier al warm en smelt je de bijenwas daar direct op.
Je kunt dan met verschillende gereedschappen de was bewerken maar je kunt het ook met een tissue weer weghalen.

Het mooie van deze manier van schilderen is dat als je het niet mooi vindt je het er makkelijk weer overheen kan of je haalt alles met een tissue weer weg.

Als je deze techniek toepast met een strijkijzertje, dan smelt je de was op het ijzertje en zet je het dan op je papier. Hiervoor gebruik je wel speciaal papier en ook een speciaal stijkijzertje.

Toevoeging van Ada: op de april-pagina van de ZWO-kalender van 2019 prijkt een mooi kunstwerk van Sijcolien. Het schilderij heet: “Op weg naar een nieuwe, betere wereld, de vrijheid tegemoet’.
Een foto daarvan vind je hier links.

De foto’s van Sijcolien heb ik gemaakt tijdens een demonstratie van schilderen met bijenwas die ze gaf op zaterdagmiddag 6 april.

(klik op de foto’s voor een vergroting).

Reageren

19 april: Lanzarote 9 – All inclusive.

Door Ada

Op 19 april 2019

In Alledag

“Eigenlijk was onze vakantie helemaal niet zo toeristisch” mijmerde Carlijn op de terugreis naar Nederland.
“Nou….. die kamelen wel natuurlijk. ”
Dat moet ik even uitleggen.

Toen wij in de auto op weg waren naar de vulkanen, zagen we onderweg een plek waar je met kamelen een ritje kon maken door het vulkanisch gebied. Jon, Carlijn, Harriët en Cees vonden het leuk om dat een keer te doen, dus zij gingen met z’n vieren het ‘kamelen-avontuur’ beleven. Achteraf was het allemaal wel wat tam en voorspelbaar geweest, maar dan kun je toch zeggen dat je op een kameel een vulkaan hebt beklommen.

Even terug naar Carlijn die het nog wel mee vond vallen met het toerisme op Lanzerote.
“Trouwens, die markt in Teguise was ook wel toeristisch.
Maar verder niet.
Nou ja, bij die vulkaan met die bus…..
En het hele park waar we op zaten…..
En dat zwembad met glijbanen en golfslagbad….. ”

Ach kind, het was hartstikke toeristisch!
Alleen maar eigenlijk; maar wat was het leuk!
Met z’n achten de toerist uithangen; even de boel de boel laten, even niet politiek correct, even onbekommerd genieten. We hebben ons prima vermaakt en ons helemaal kunnen opladen.
Eenmaal terug in Nederland lag er weer genoeg op ons bordje en inmiddels hebben we alle maatschappelijke draden weer opgepakt. We kijken nog vaak naar de foto’s van Lanzerote en halen nog regelmatig de vakantiequotes aan en herinneringen op.

All inclusive .
Inclusief het gedoe rondom het reizen.
Inclusief het prachtige eiland.
Inclusief het vakantiegevoel en inclusief de dankbaarheid voor 36 goede jaren en een warme gezinsband.

Heel erg toeristisch.
Heel erg bijzonder.

Hierbij een link naar Lanzarote 8 – Flora en (bijna geen) fauna >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.

Reageren

18 april: Nog éven niet naar kantoor……

Door Ada

Op 18 april 2019

In Alledag

Als ik met de auto naar mijn werk ga vertrek ik rond 07.00 uur uit Roden om de files te vermijden.
Mijn werkdag begint officieel om 08.00 uur, dus ben ik bijna altijd te vroeg.
De auto parkeer ik bij de Lentisvestiging aan de Laan Corpus den Hoorn, ik maak een wandeling van ongeveer een kwartier naar het Heymanscentrum en dan is het meestal nog maar 07.45 uur.
Meestal ga ik dan alvast mijn mail doen: het is dan nog lekker rustig, word je nog niet afgeleid door collega’s en telefoon en schiet je lekker op.
Maar gistermorgen breidde ik mijn wandeling uit; het was zulk heerlijk weer!
Ik wandelde door het park naast het Heymanscentrum en zocht het Noord Willemskanaal op.
Stil is het in die omgeving nooit, omdat je vlak naast de snelweg zit.
Je hoort een constant dof geraas, dat je op den duur helemaal niet meer opvalt; het hoort gewoon bij de omgeving.

Rond deze tijd is er heel veel te zien tijdens zo’n ochtendwandeling!
Bovenin de populieren is het een drukte van belang. Daar woont een groep kraaien en die zijn druk bezig met hun nesten, eieren en jongen.
Loop je daar onderlangs, dan laten ze je wel weten dat je behoorlijk in de weg loopt en dat ze erg onrustig worden van jouw aanwezigheid
Ook andere vogels laten van zich horen, sommigen tetteren je de oren van het hoofd.
In de vijver zijn eenden en meerkoeten druk bezig met de voorbereidingen voor gezinsuitbreiding.

Alle bomen en struiken lopen uit en ik verbaas me altijd over de vele tinten groen die je dan ziet: van bijna geel tot heel donkergroen.
In het park stond een boom zo prachtig te bloeien dat ik hem op de foto heb gezet.
Ik weet eigenlijk niet eens wat voor boom het is (Rien dacht een krentenboom), maar het is een ‘lust voor het oog’.

Een lente-frisse ochtendwandeling, gisteren de waarde van mijn dag.
Om 08.02 uur zette ik mijn computer aan en snoof een vertrouwde geur op.
Koffie!

Reageren

17 april: The Young Matthew

Door Ada

Op 17 april 2019

In Muziek

Eigenlijk durf ik over dit onderwerp niet eens te schrijven op mijn blog.
Mijn broer leest mijn verhalen namelijk ook en hierover zijn we het grondig oneens.
En niet alleen mijn broer maar heel veel Matthäuspassion-liefhebbers.
In de jaren ’80 verscheen onder de groepsnaam The New London Chorale aantal albums onder leiding van Tom Parker waarop klassieke muziek in een modern, populair jasje werd verpakt met Engelse teksten. Hierbij werkte Parker samen met zangers en zangeressen als Gordon Neville, Vicky Brown, Madeline Bell en Steve Jerome.

Halverwege de jaren tachtig had ik regelmatig contact met Roel, de zwager van mijn vriendin Wilma. Hij was onderwijzer, was dol op gitaarspelen en kwam af en toe een middag of een avond langs om gitaargrepen te oefenen en samen te zingen.
Soms wilde hij een lied aanleren met de klas en dan oefenden we samen met zang & gitaar. Hij was helemaal gek van The Young Matthew, een moderne uitvoering van de Matthäuspassion, daar had hij een een LP van. Die had hij voor mij op een cassettebandje gezet: hij wist zeker dat ik dat ook mooie muziek zou vinden.
Toen had ik originele Matthäuspassion nog nooit gehoord, hè?

Helemaal wég was ik van ’the young’-uitvoering.
Wát een mooie muziek. Het bandje heb ik werkelijk helemaal grijs gedraaid.
Toen we in Roden kwamen wonen kregen we een CD-installatie en één van de eerste CD’s die ik kocht was ‘The Young Matthew’, samen met ‘The Young Messiah’ en ‘The Young Mozart’.
En nee, daar schaam ik me niet voor.
Met klassieke muziek was ik niet opgegroeid, dus ik kende de originelen niet.

In maart 1995 ging ik op verzoek van vriendin Bea voor het eerst mee naar een klassieke uitvoering van de Matthäus-passion in de Oosterpoort in Groningen.
Duuuuurt laaaaang! Moeilijk! Duits!
Maar ook prachtig en indrukwekkend; ik moest er van huilen.
Maar het mooist vond ik de aria’s die ik al kende van de Parker-uitvoering.

In de loop van de jaren ben ik klassieke muziek erg gaan waarderen.
Zong in klassieke koren, luisterde klassieke muziek en weet inmiddels dat de Young-uitvoeringen niet in de buurt komen van de originelen.
Maar die uitvoeringen hebben mij wel kennis laten maken met klassieke muziek.
Ze hebben die moeilijke muziek voor mij toegankelijker gemaakt; ik wil er dus geen kwaad woord over horen.

In deze periode luister ik nog regelmatig naar The Young Matthew; inmiddels heb ik immers Spotify en daar staat het allemaal op.
Daar mag iedereen wat van vinden, maar ik vind het nog steeds mooi.
Sweet memories.

Sorry Henk.

Reageren

16 april: Lanzarote 8 – Flora en (bijna geen) fauna.

Door Ada

Op 16 april 2019

In Bloemen

Aangelegde tuin op het park (1)

Aangelegde tuin op het park (2)

Als je uit het vliegtuig stapt op Lanzarote stap je een heel bijzondere wereld in.
In het blog over de vulkaan schreef ik al over de zwarte lava als bodembedekking en dat daar heel weinig op groeit.
De planten die er wel groeien zijn taai; ze kunnen goed tegen de droogte en schrale grond.
Je moet hierbij denken aan cactussen en vetplanten.
Toch zie je ook genoeg bloemen op Lanzarote; de bewoners werken heel veel met grote potten die ze voor het huis zetten, aan balkons hangen of in rijtjes naast elkaar zetten, zodat een ‘border-idee’ ontstaat.
Vandaag in verband met het onderwerp weinig tekst en veel foto’s. Als je op de foto’s klik krijg je een vergroting.
Kijk en geniet.

Hieronder een aloë vera-plant, waar ze die hele dure cr1eme van maken.
Gerard staat naast één van de planten om aan te geven hoe groot ze zijn.

Links: een kolossale vetplant met paarse stengels. Recht: een bananenboom: onderaan zitten de rode bloemen, aan de stengel daarboven groeien de bananen.

Op het binnenplaatsje van de bodega waar we zaten in Teguise stond ook een enorme vetplant in een grote kuip. Links de hele plant, rechts een detail.

Grote hilariteit bij de familie: onderstaande plant links heet een ‘schoonmoeder-stoel’.
Rechts een palmboom van onderen gefotografeerd. Er zaten allemaal kleine vogeltjes in.

Een cactus met heel langwerpige stelen in bloei, met daarnaast een foto van dichtbij

een heleboel cactussen bij elkaar, met een detail van allemaal nieuwe loten aan de zijkant.

Dieren hebben we amper gezien.
Het eiland is onherbergzaam, dus van grazen kan geen sprake zijn.
We zagen één keer onderweg een haas wegschieten.
“Was dat een haas?” Cees: “Ja. Want hij koos het hazenpad.”
(….)
Eén dier hebben we op de foto gezet:

Dit papagaaytje hoorde samen met zijn broertje/zusje bij de inventaris van de boulevard in Playa Blanca.
Verder waren er op het park nog kleine hagedisjes, die wegschoten zodra je in de buurt kwam. Die wilde ik wel op de foto zetten, maar ik was gewoon niet snel genoeg!

Hierbij een link naar Lanzarote 7 – Waninge’s in een resort >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.

Reageren

15 april: De stille week.

Door Ada

Op 15 april 2019

In Kerk & gemeente

Palmzondag.
Twee kerkdiensten op één dag.
Doe ik eigenlijk niet vaak, maar soms komt het zo uit.
Voor de ochtendviering waren we uitgenodigd in Hoogersmilde door de oudste dochter van Gerard’s broer Jan.
Jan en Lammie wonen in Hoogersmilde en maken daar actief deel uit van de PKN-gemeente. Sinds december is Jan ernstig ziek; hij heeft een agressieve vorm van maagkanker en vecht voor zijn leven.
Jan luistert iedere zondag via kerkradio naar de viering vanuit de kerk in Hoogersmilde, maar hij had bij de predikant aangeven dat hij het contact met de gemeente zo miste.
“Ik zie de mensen niet die in de kerk zitten.”
De dominee had daarna het plan opgevat om een viering op camera op te nemen, zodat hij in ieder geval de gemeente in een zondagse kerkdienst kon zien.
Voor deze viering waren ook de kinderen van Jan en Lammie en familie uitgenodigd.

Foto: Wikipedia >>>

We vulden een bank met broers en zussen in de vertrouwde kerk van vroeger waarin we al zoveel met elkaar hebben meegemaakt.
Het thema van de viering was ‘Feest! Of niet….’
De voorganger vertelde dat Jezus een paar dagen voor zijn dood op deze palmzondag nog de tijd nam om feest te vieren.
Dat was ook de strekking van het verhaal: in het leven zit je niet altijd alles mee.
Het is de kunst om niet te lang te blijven hangen in ziekte, leed en verdriet, maar om ook te kijken naar waar je dankbaar over kunt zijn en als je kunt: de hoogtepunten blijven vieren.

Het was een ontroerende en verbindende viering.
Na de dienst was er koffie in het jeugdgebouw en het is altijd weer hartverwarmend om te merken hoezeer wij nog verbonden zijn met de PKN-gemeente in Hoogersmilde.
Meer weten over onze vroegere kerk? Hierbij een link naar een pagina met informatie en foto’s op de website van Hoogersmilde >>>.

Gisteravond was er een vesper in de Catharinakerk: Erwin Wiersinga op het historische Hinsz-orgel en Theo van Beijeren op de preekstoel.
Daar wil ik graag bij zijn, ook als dat betekent dat ik dus twee kerkdiensten op één dag heb.
‘Orgelvesper op de drempel van de Stille Week’ stond voor op de orde van dienst.
Het was een viering in de stijl van de Abendmusiken van Buxtehude in Lubeck >>> aan het eind van de 17e eeuw.
Een vesper met veel mooie orgelmuziek van o.a. Brahms, Reger en Bach, gemeentezang en stilte voor bezinning.

Aan het eind van de viering wensten we elkaar ‘een goede week’.
Dit was in ieder geval een goed begin daarvan.

Reageren

14 april: Lanzarote 7 – Waninge’s in een resort.

Door Ada

Op 14 april 2019

In Alledag

“Je hoeft het park niet af!” zei iemand bij wijze van positieve aanprijzing toen ik zei dat we op Lanzarote ‘all inclusive’ gingen.
Dat leek me nou helemaal niks en ik kon me er ook niets bij voorstellen.
Als je voor het eerst op zo’n bijzonder eiland bent ga je toch niet de hele dag alleen maar bij het zwembad liggen?

En zo zwart/wit was het ook niet. Je bent te gast op het park, maar het plastic bandje om je pols wil gelukkig niet zeggen dat je het park niet mag verlaten; dat deden we dan ook veelvuldig. Maar ook op het terrein van Club Playa Blanca was het prima toeven.
We hebben heerlijk met elkaar in grote ligstoelen aan de rand van het zwembad in de zon gelegen: boek, puzzelboekje, borduurwerkje, het echte vakantiegevoel. Koffie, thee, hapje, drankje, je hoefde alleen maar even naar de bar te lopen voor een bestelling en je kreeg het mee. Het buffet bij ontbijt/lunch/diner was ook goed verzorgd. We kregen iedere dag iets anders voorgeschoteld.

Als je met je gezin op vakantie bent, dan kun je als groep zo’n ontzettende lol hebben om typische gezinsdingen.
‘Mag ik de zonnebrand”? Cees vindt dat fout; je moet zeggen ‘zonnebrandcrème’. Je moet ook niet zeggen “Hij gaat naar de middelbare.” Het is middelbare school.’
Ja Cees.
Als naderhand iemand vroeg naar de zonnebrand waren er altijd wel twee of drie monden die er “CRÈME!” achteraan riepen.

Jon kocht een grote plastic zwembril met een snorkel. Frea reageerde enthousiast, maar Jon was duidelijk: “Niet voor jou. Jij bent een meisje. Dit is alleen voor jongetjes. Het is trouwens ook een blauwe bril, niet rose. Alleen voor Wim en mij. ”
Wie onze kinderen kent weet dat deze uitlatingen haaks staan op hoe zij in het leven staan….. vergelijk het met Jesse Klaver die de ideeën van Thierry Baudet omarmt.

Het animatie team kreeg in de gaten dat wij Nederlanders waren; om ons een plezier te doen draaide de discjockey André Hazes met ‘Bloed, zweet en tranen! ‘
Zucht.
Waarom toch.
Wij zongen bij het refrein met z’n achten onze gezinsversie van het lied: “Met BIER, KOEK en KNAKWORST!” Het leverde zeer verbaasde gezichten op bij de ons omringende Engelsen en Spanjaarden.
“Want vrienden….. de koek is op!” Doe het niet, zou ik zeggen.

Het animatieteam organiseerde soms in de ochtend een stretch-setting.
Dochters: “O leuk, gaan we doen!” De kleine Spanjaard die ons les ging geven werd op meerdere onderdelen overklast door onze lange dochters. Hij kon niet met z’n handen bij zijn voeten komen, de dames vouwden hun vingers om hun voetzolen.
Ze legden probleemloos hun benen over elkaar en bogen soepel in lastige houdingen. Beetje sneu wel.
Toen de les was afgelopen en de instructeur afdroop gingen de dames nog even door……

Zon, zwembad, tevreden kinderen.
Net als vroeger eigenlijk, maar toen moesten wij als ouders overal voor zorgen.
Nu was er voor mij ook tijd voor mijn boek.
En mijn borduurwerk.
Eerlijk gezegd had ik dat nog wel vijf dagen volgehouden.

Hierbij een link naar Lanzarote 6- Tijd vergeten. >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.

Reageren

13 april: …..und verschied. Stilte.

Door Ada

Op 13 april 2019

In Alledag

De Matthäuspassion.
Vorig jaar had ik 16 maart kaarten voor de Oosterpoort, maar toen belandde ik in het ziekenhuis. Het geld kregen we terug in verband met de uitzonderlijke omstandigheden en daarvoor kocht ik kaarten voor de uitvoering van het Noord Nederlands Orkest>>> in Assen.
Vrijdagavond zat ik met dochter Harriët en broer Henk in de Nieuwe Kolk.
De dirigent was Peter Dijkstra en het kinderkoor kwam uit Drenthe: het Roder jongenskoor.

Het begin is altijd een kippenvelmoment.
Het is helemaal stil en dan die eerste tonen van het orkest bij het openingskoor…. hoe mooi de uitvoeringen op Spotify ook zijn, niets haalt het bij een life uitvoering.
Bij zo’n klassiek stuk ben ik altijd heel benieuwd hoe de solisten zijn: dat maakt namelijk heel veel uit. Het was allemaal weer een streling voor het oor. Het enige punt van kritiek was wat mij betreft de bas; dat was namelijk geen bas, maar een bariton.
Een bas heeft een stem zoals Joop die achter mij zingt in de cantorij.
Deze bas kon de laagte niet helemaal goed halen en dat is jammer, maar meer ook niet.

De altpartij werd vertolkt door een Zuid-Koreaanse counter-tenor. Eerst vond ik het jammer dat er geen vrouwelijke alt was, maar gedurende het stuk heb ik me er mee verzoend. Het duet ‘So ist mein Jesus nun gefangen’ was heel mooi. De stemmen van de twee solisten pasten erg goed bij elkaar en samen met de fluiten was het een prachtige, verstilde uitvoering.

Het mooiste moment van de avond kwam van het koor, in dit geval het Noord Nederlands Concertkoor. Als Jezus sterft zingt de evangelist: “Aber Jesus schriee abermal laut, und verschied.” Daarna boog de dirigent het hoofd en was het secondenlang doodstil.
Toen begon het koor heel zacht:
“Wenn ich einmal soll scheiden, so scheide nicht von mir!
Wenn ich den Tod soll leiden, so tritt du dan herfür!
Wenn mir am allerbängsten wird um das Herze sein,
so reiss mich aus den Ängsten kraft deine Angst und Pein.”
Eén zakdoekje was niet genoeg.

Zat ik vroeger met een tekstboekje in de zaal, tegenwoordig neem ik mijn eigen partituur mee, het groene boek dat ik ooit op de kop tikte bij de Roderboekenmarkt.
Al een aantal keren heb ik meegedaan met een ‘Matthäusscratch’ waarin we delen van het stuk zongen, dus de meeste altpartijen kan ik meezingen. Doordat ik die stukken ken, gaat de koormuziek tijdens zo’n uitvoering veel meer voor me leven. In mijn hoofd pak ik de altpartij op en probeer die te volgen in de ingewikkelde stukken waarbij alle stemmen door elkaar en achter elkaar aan zingen.

De partituur gaat eerst weer in de kast, in de hoop dat ik hem nog een keer weer nodig ben voor een scratch of een andere meezingversie van de Matthäus.
Weet jij waar zo’n scratch wordt georganiseerd? Geef het even door!
Want hoe vaak je hem ook hoort of zingt: het verveelt nooit.

Reageren

12 april: Muziek maken……. zo leuk!

Door Ada

Op 12 april 2019

In Muziek

Het is op deze website vaak aan de orde: muziek.
Zingen, musiceren, luisteren naar muziek, allemaal dingen waar ik altijd erg van opknap.
Als ik mensen ontmoet met een mooie stem vraag ik wel eens: ‘Zing je ook?”
Heel vaak krijg ik dan reacties in de trant van: “Kan ik niet.”
“Vinnikniks.”
“Ik wil niet een avond in de week vastzitten aan een koor of een korps.”

Jammer. Vandaag gebruik ik mijn blog om de aandacht te vestigen op een filmpje waar het plezier in het musiceren en zingen vanaf spat. Vond ik gistermorgen op internet op zoek naar heel iets anders…..wat een mooi begin van de dag.
Het heet een flash-mob, maar het is wel helemaal van te voren geënsceneerd.
Een orkest in Roemenië had in 2013 een grote uitvoering van twee dagen en de leden besloten daar op een ludieke manier reclame voor te maken.
Meer ga ik er niet over zeggen.

Kijk en geniet: hierbij een link naar de YouTube-video van het Savaria Symphony Orchestra >>>.

Zo mooi is samen muziek maken en zingen.
Dus: ga op muziekles, ga op een koor en geniet van de muziek.
En geen gezeur over leeftijd: je bent nooit te oud om een instrument te leren bespelen.

P.S. Eén van de reacties onder de video’s is alleszeggend:
we need more of this kind give us music we dont need war we don’t need arms we need music and music instruments to make this world a better place.
Amen.

Reageren

11 april: Lanzarote 6 – Tijd vergeten.

Door Ada

Op 11 april 2019

In Alledag

Met het feit dat ik tijdens onze familiereis op Lanzarote geen museum van binnen zou zien had ik me al verzoend. Maar ergens op vakantie gaan en dan geen stadswandeling? Voorzichtig gooide ik wat balletjes op in de groep.
“Zullen we nog even bij de oude haven kijken?”

“Zouden we ook naar dat oude Castilio kunnen wandelen? ”
Niemand reageerde.

Toen er plannen werden gemaakt voor een middag zwemmen op een afgelegen strand zag ik mijn kans schoon.
“Ik ga met mezelf de stadswandeling uit het ANWB-boekje maken.”
Niemand protesteerde en niemand wilde mee.

Schilderij in de eetzaal

Wat had ik een heerlijke middag. Het was een fikse wandeling maar hij voldeed ruimschoots aan mijn verwachtingen. In de eetzaal van ons hotel hing een schilderij van het havenplaatsje dat Playa Blanca vroeger was. Er waren nog een paar dingen uit die periode: het bastion tegen de piraten, twee ruïnes van windmolens, een drietal kleine vissershuisjes en de oude haven. Ik nam ‘a big English tea’ op een terras aan de boulevard, maakte een strandwandeling en ondertussen vergat ik de tijd.

Vlak bij het eindpunt van mijn route kreeg ik een app van Frea. Of ik een lift wilde, want zij waren op de terugweg van het strand. Nou graag…. ik was naast de tijd ook de terugweg naar het park een beetje vergeten. We luisterden naar elkaars verhalen en bekeken elkaars foto’s. Zij waren naar de beroemde Papagayo stranden geweest, (zie foto, gemaakt door Frea) waar het ook heel mooi was. Klik hier voor een link naar het reisblog ‘Follow my footprints’ >>> voor meer informatie over die stranden.

Paradijselijk Playa Blanca op Lanzarote.
Inmiddels is het helemaal gemodelleerd naar de maatstaven van het West-Europese toerisme. Het lijkt in niets meer op het schilderij in de eetzaal.
Als je je verdiept in de geschiedenis van het eiland stuit je op kolonisatie door de Spanjaarden, onderdrukking, uitbuiting, rampen en beroerde levensomstandigheden.
De rol van toerist paste me niet altijd als een handschoen; het paarse plastic bandje van ons vakantieverblijf zat los om mijn pols, maar figuurlijk knelde het soms.

Met meerdere mensen heb ik het er naderhand over gehad.
“Het is zoals het is. Zo zit de wereld nou eenmaal in elkaar.”
“Men verdient behoorlijk veel aan het toerisme op Lanzarote; als er geen toerisme zou zijn zou men op het schrale eiland in bittere armoede leven.”
Even een weetje: 87% van de werkzame bevolking op Lanzarote werkt in de toeristenbranche.
“Aan de kusten van Spanje, Italië en Turkije is het niet anders, hoor.”
Allemaal waar, maar de dubbele gevoelens blijven.

Wat je als individuele toerist kan doen is: vriendelijk en beleefd zijn tegen het bedienend personeel, niet dronken worden en badmeesters in het water gooien (zoals een Engelse meneer bij ons in het park), de plaatselijke normen en waarden respecteren en niet in aanstootgevende kleding een kerk binnen gaan; kortom, je gedragen.

Hierbij een link naar Lanzarote 5- Chocolademelk. Eeehm…..saus. >>>
Vandaar uit kun je doorlinken naar de vorige blogs in deze serie.

Reageren