Maand: mei 2019 Pagina 2 van 4

21 mei: Jona als hoorspel.

Door Ada

Op 21 mei 2019

Advertentie in het Roder Journaal

Zondag de 19e mei was er in onze PKN-gemeente een heel bijzondere viering: het werd aangekondigd als ‘een happening voor het hele gezin’.
Op de poster stond ‘Meespeeltheater: beleef het hele verhaal van Jona (jaaa…. die in die vis zat).
Wij hadden deze zondag familiebezoek gepland, wat ook uitermate gezellig was, dus wij konden niet aanwezig zijn.
Maar gelukkig is daar Kerkomroep, dus maandag aan het begin van de middag luisterde ik naar de Jona-viering. Erg benieuwd was ik naar het ‘pop-up-kinderkoor’ (dat is soort kinder-Af&Toe-koor) dat voor het eerst haar medewerking verleende aan de viering.

Het verhaal van Jona kwam als een hoorspel voorbij.
Er was kennelijk geen voorganger te bekennen zondagmorgen, maar de profeet Jona kwam in hoogst eigen persoon in de kerkzaal binnen en nam ons mee zijn verhaal in.
We hoorden over de opdracht die hij van God kreeg om naar Ninevé te gaan en over de reis die hij maakte met een boot. We hoorden dat er nogal wat kinderen met hem mee gingen en dat ze overvallen werden door noodweer; we hoorden ook dat je met een kerk vol mensen regen, wind en zelfs donder kunt laten horen!
De arme Jona werd zonder pardon over boord gegooid toen de bemanning er achter kwam dat hij een opdracht van God genegeerd had en werd opgeslokt door een grote vis.
Wie vanuit het publiek nog nooit in een vis gezeten had mocht wel even bij Jona komen zitten.

Ondertussen werd het verhaal van Jona omzongen door de kinderen van het ‘Pop-up-koor’. Wat fijn om zoveel kinderstemmen in een koor te horen zingen in onze gemeente! Sommige liedjes van Jona kende ik nog van vroeger, maar sommigen waren nieuw voor mij en het klonk mij als muziek in de oren.

Wat een mooie vorm voor een kinderviering in onze gemeente.
En dan heb ik het alleen nog maar gehoord, hé?
Voor de liefhebbers: op de website van onze PKN gemeente >>> staat een verslag van de viering, kun je luisteren naar twee liedjes van het koor en kun je foto’s bekijken van het spektakel. Dat hoopte ik al, want ik was benieuwd naar de decors. Die heb ik natuurlijk niet gezien, maar ik hoorde aan het einde van de viering dat naast de kinderen van het koor en hun begeleiders ook de decorbouwers bedankt werden.

De dominee maakte trouwens wel een slechte beurt gistermorgen.
Hij kwam pas vijf minuten voor het einde de kerk binnendraven….. riep dat hij z’n bril niet kon vinden.
Het is maar goed dat we binnenkort een nieuwe predikant in ons midden mogen verwelkomen!

Reageren

20 mei: Lezer van de maand Nel Epema

Door Ada

Op 20 mei 2019

In Lezer van de maand

Hoe kennen wij elkaar?
Eerst leerde ik Gerard kennen: we zaten samen in de ZWO-werkgroep van onze PKN-gemeente. Bij gezamenlijke etentjes leerde ik zo ook Ada kennen; later kwamen we elkaar regelmatig tegen in bij kerkelijke gelegenheden.

Waar en wanneer ben je geboren?
Op 28 januari 1938 in Meppel.

Verliefd, verloofd, getrouwd?
Verliefd werd ik op Jan toen ik met mijn vriendin (die net als ik toen in het Academisch Ziekenhuis in Groningen werkte) mee ging naar haar ouderlijk huis in Zuidhorn; hij was haar broer. In 1962 zijn we verloofd en in 1964 getrouwd.
Samen hebben we vier kinderen.

In welke levensfase zit je nu, hoe vul je je dagen?
We hebben de pensioengerechtigde leeftijd natuurlijk al bereikt, maar mijn dagen zijn goed gevuld. Ik ga graag naar leerhuizen en ik ben o.a. met bezoekwerk actief voor het wijkteam Roderwolde/Foxwolde;

Wat wil je met de lezers delen?
Graag wil ik laten weten hoe enthousiast ik ben over mijn ‘ligfiets’ met electrische ondersteuning. Op een gewone fiets durfde ik niet meer na een blessure; een scootmobiel was ook een optie, maar daar zit je passief op en ben je niet meer in beweging.
Hieronder mijn verhaal:

Opstappen is eenvoudig.

De fiets.
Op de fiets, op de fiets, ga je heerlijk en ’t kost bijna niets…… maar met artrose in knieën en enkels en evenwichtsstoornissen minder leuk.
Na een valpartij met mijn ‘gewone twee-wieler E-bike’ (gekneusd bekken – 3 maanden huisarrest) durfde ik niet meer te fietsen.
Het voorjaar kwam in 2018, met bijbehorende lentekriebels, en ik kreeg weer zin in fietsen.
Iemand vroeg “Is een drie-wieler niets voor jou?

Achteruitkijkspiegel voor achteropkomend verkeer.

Ik op een driewieler?
Via de huisartsenpraktijk maakte ik, via Tiny Post, kennis met een USVA-driewieler.
Tiny heeft er zelf ook één en zij probeert zoveel mogelijk mensen te motiveren: ga bewegen in plaats van op een scootmobiel zitten!
Tiny bracht mij in contact met de USVA-dealer, die zit in de buurt van Apeldoorn.
Daar koos ik mijn ligfiets.
“Het blauwe gevaar”!

In het begin was ik bang om er mee op pad te gaan, daarom gingen we eerst oefenen op Texel tijdens een midweek vakantie.
Daar kwam de doorbraak: ik wende aan de fiets en fietste duin op, duin af; mét accu-ondersteuning uiteraard.
Eenmaal terug in mijn woonplaats Foxwolde moest ik weer een angst overwinnen, nu om naar het dorp te gaan. Ik moest wennen aan het verkeer en ik voelde me een beetje bekeken met zo’n ding….

In actie.

Maar de drang om te fietsen overwon alles.
Zo hervatte ik zelfs mijn traditie van vele jaren, mijn ‘alternatieve Rodermarktuitspatting’: een fietstocht naar het Wad met een tussenstop in Eenrum, waar de accu moest worden bijgeladen in de schuur van het plaatselijke café. Zelf laadde ik ook bij in het café met heerlijke mosterdsoep en een wandelingetje door het dorp waar ik oude banden mee heb.
Daarna zette ik de tocht voort, die op het laatst voert langs de dijk. Tegen die dijk deed ik nog even een dutje en daarna bereikte ik mijn eindpunt: het Waddenrestaurant op Lauwersoog. Jan arriveerde daarna met de aanhangwagen en laadde mijn fiets daarop.
We sloten deze dag af met samen eten met uitzicht op het Wad.

Deze fiets is een verrijking in mijn leven, omdat ik nu weer zonder angst lekker in beweging ben.

Aanvulling van Ada: Nel geeft aan dat als je zo’n fiets eens wil proberen, dat je dan bij haar mag komen oefenen. Contact kan via deze website tot stand komen.

Reageren

19 mei: Historisch of histerisch?

Door Ada

Op 19 mei 2019

In Alledag

Zaterdagavond 19 mei lag al maanden vast in onze agenda’s: verjaardag van één van de vrienden.
Eind april bleek dat op die avond ook de finale van het Eurovisie Songfestival werd uitgezonden. Geen probleem; kunnen we wel missen.
De afgelopen twee weken bereikten ons echter berichten dat de inzending van Nederland met Duncan Laurence waarschijnlijk in de hoogste regionen ging eindigen.
Spannend ja.
Dat werd een historische avond.
Waar we dus niks van gingen zien.
Jammer ja.

Vrijdagmiddag stuurde ik de vriendengroep enthousiaste apps.
Dat het een historische avond zou worden en dat we er met elkaar we een waar ‘Songfestival-feest’ van zouden kunnen maken.
Ik zou zorgen voor een scoreformulier en de tekst van het lied ‘Arcade’, zodat we dat allemaal mee zouden kunnen zingen.

Sinet reageerde direct: zij vond het een goed plan en wilde gelijk weten wat iedereen van IJsland vond!
Eén andere vriendin reageerde ook direct. zij was geen fan van het songfestival.
Gerard was ook duidelijk: “Wij gaan toch niet de hele avond naar die herrie luisteren.”
De andere vijf zwegen in alle talen.
Dan weet je al genoeg, hé?
Het bleef bij ‘zouden kunnen’…….zo’n feestje moet ik niet willen organiseren met deze vriendengroep.
Wij houden van andere feestjes.

Het scoreformulier bleef in de tas…..

We keken niet. We hadden het er in het begin niet eens over; het scoreformulier bleef in mijn tas, maar was nog wel even handig toen we wilden weten welke landen voor Nederland aan waren.
We keken wel even naar Duncan natuurlijk.
Net op dat moment ging iemand omstandig een toastje met eiersalade maken, zodat de mensen op de bank het televisiescherm niet konden zien……
Wij gaven Nederland douze points en toen ging het scherm weer op zwart.
Om kwart over elf togen we huiswaarts.
Eenmaal thuis keek iedereen kennelijk toch wel naar de uitslag, want de verjaardagsconversatie ging via de app gewoon door.
Wij zagen een hele rare Madonna.
“Madonna doet gelukkig niet mee met de puntentelling!”
Toen hadden wij het geluid er inmiddels al af.

En toen begon de puntentelling. Als je het al niet aan je hart hebt……steeds stond er een ander land bovenaan de lijst en kreeg je weer een andere groep hysterisch schreeuwende mensen in beeld.
Sinet appte: “Vreselijk! Ik lig hier gewoon met hartkloppingen op bed!”
Het was achteraf een histerische en historische avond.
Na 44 jaar hebben ‘we’ weer gewonnen.
Stiekem moest ik even denken aan die arrogante Waylon die 18e werd vorig jaar.
Europa had zijn muziek niet begrepen.

Dit jaar werden we vertegenwoordigd door een hele jonge artiest, net afgestudeerd aan de Rock-academie; hij keek steeds als een hertje frank en vrij in de camera’s en bleef redelijk onbevangen onder de enorme druk die in de loop van de week onstond.
Wat een ontlading toen hij uiteindelijk won.
Vanavond is er een extra uitzending van Pauw die geheel in het teken staat van het songfestival; er staat geen visite in mijn agenda dus ik zit er op mijn eigen bank bij.

Reageren

18 mei: Werven, werfkelders en een boekhandel in Utrecht.

Door Ada

Op 18 mei 2019

In Geschiedenis

Al twee blogs schreef ik over ons bezoek aan Utrecht op 10 mei.
Van te voren had schoonzoon Cees al gezegd dat daar langs de grachten werven en werfkelders waren; anders dan in andere steden met grachten werden de goederen in Utrecht via de werven en kelders in de huizen gebracht; onderlangs dus.
Dat gebeurde elders in Nederland meestal bovenlangs, door goederen uit de schepen te takelen en bovenin de huizen te bewaren. Meer weten over de geschiedenis van de werven en werfkelders in Utrecht? Hierbij een link naar de tab ‘De Werven’ op de website ‘de bouw van Utrecht’ >>>
Van Cees wisten we ook al dat die werfkelders tegenwoordig allemaal restaurantjes huisvesten die op hun stukje werf heel gezellige terrasje hebben ingericht.
Daar hebben Henk en ik dan ook even heerlijk van genoten.

Wat ik ook leuk vond was een bezoek aan de boekhandel Broese in Utrecht. Deze boekhandel zit al zo lang in dat pand (onder verschillende namen) dat ze een eigen pagina hebben op Wikipedia >>>.
Daar vond ik een mooi boekje: “Utrechts verleden in vogelvlucht’.
De geschiedenis van Utrecht begint al 3000 jaar voor Christus als zich voor het eerst boeren vestigen op de plek waar zich de huidige Uithof bevindt. Het boekje geeft een overzicht van de ontwikkeling van de stad van het prille begin tot nu, met van iedere periode een korte beschrijving, een kaartje van hoe de stad er toen uitzag en wat er allemaal gebeurde. Dat boekje kon ik gewoon niet laten liggen.
Ik bedacht dat ik nog verjaardagsgeld had liggen, dus toen de mevrouw bij de kassa vroeg: “Is het een cadeautje?” zei ik blij “Jah! Voor mezelf.”
Ze pakte het niet voor me in.

Reageren

17 mei: Hare Majesteit.

Door Ada

Op 17 mei 2019

In Alledag

Maxima (foto: Nu.nl)

Vandaag is de verjaardag van Hare Majesteit koningin Maxima.
Al meer dan zes jaar koningin naast koning Willem Alexander; het komt vast door mijn leeftijd, maar ik heb bij ‘Hare Majesteit de koningin’ altijd nog Beatrix op mijn netvlies.
Maar die is juist al weer meer dan zes jaar ‘prinses’.

Terugkijkend op de afgelopen vijf jaar moet ik zeggen dat ik met genoegen kijk naar ons koningspaar. Het viel niet mee om zo’n onkreukbaar instituut als Beatrix op te volgen; velen hadden er een hard hoofd in, maar het ging verrassend goed.
Willem Alexander treedt wel in de voetsporen van Beatrix, maar hij heeft heel andere schoenen aan.
Zijn eigen.
Hij heeft laten zien dat hij het ook kan, maar wel op zijn eigen manier.
Maxima is daarbij van onschatbare waarde.
En hoewel ze schittert en straalt als een waardige koningin, heeft ze naast al die glitter en glim ook eigen taken. Sinds 2009 is zij de officiële pleitbezorgster van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties voor inclusieve financiering voor ontwikkeling. In die hoedanigheid geeft zij advies aan de secretaris-generaal om over de hele wereld financiële diensten voor iedereen toegankelijk te maken. (meer info? Zie >>>) Als je haar in deze functie aan het werk ziet lijkt het wel een andere vrouw: los haar en strak broekpak, een zakelijke uitstraling.

Zij gebruikt haar bekendheid en het podium dat ze heeft omdat ze koningin van Nederland is om aandacht te vestigen op dingen die zij belangrijk vindt.
Een slimme vrouw.
Een vrouw die kennelijk heel goed weet wat ze wil en haar zaakjes goed voor elkaar heeft. Want naast koningin en speciaal pleitbezorger is ze ook moeder van drie dochters.
Dat is geen kleinigheid en ik kan het weten: ik ben ervaringsdeskundige.

Op Koningsdag sloeg ik het koninklijke gezin gade te midden van mijn eigen gezin.
Mijn dochters vinden het altijd een beetje zielig voor de prinsesjes; die moeten er werkelijk niet aan denken als zij in hun plaats op zo’n dag aanwezig zouden moeten zijn.
Zij staan er wel.
Wekken ook niet de indruk dat zo’n dag één al rampspoed en ellende voor hen is.
Amalia: “Ik moet er nog wat aan wennen dat dit mijn leven is.”
Weten dat dit je leven is.
Ga er maar aan staan.

Mensen zeggen soms hele lelijke dingen over ons koningshuis.
Is het echt nodig?
Dat kun je trouwens ook zeggen van die blinde dweperij van sommige mensen met alles wat koninklijk is.
Moet dat nou zo?

Het is historisch zo gegroeid dat we dit koningshuis hebben in Nederland en daar zijn we mijns inzien heel goed mee af.
Ze vertegenwoordigen ons land; dat doen ze goed en ze veroorzaken geen grote schandalen.
Maxima speelt haar rol met verve; als je het even vergelijkt met het leven dat Claus noodgedwongen moest leiden naast Beatrix zie je dat de levens van ons huidige koningspaar ten opzichte van elkaar beter in balans zijn.
Ik kan er wel van genieten als ik zie hoe leuk die twee het samen hebben. “Wat een geluk dat zij elkaar hebben gevonden” denk ik dan.
Want ‘koninklijk’ betekent niet altijd ‘gelukkig’; voorbeelden te over.

Maxima wordt vandaag 48.
Een felicitatie waard.
Mij mag ze, samen met WA, nog heel lang vertegenwoordigen.

Reageren

16 mei: Vegetarische aardappeltortilla

Door Ada

Op 16 mei 2019

In Koken & bakken

Vorige week viel mijn map met verzamelde recepten uit mijn handen; toen er van alles uit waaierde en wapperde vond ik het tijd om die map eens op te schonen.
Bij de keukentafel liep ik de plastic hoesjes bij langs; er kon nogal wat uit en ik heb heel veel bij het oud papier gedaan. Het ruimde lekker op.
Er was één recept waarvan ik dacht: ‘Waarom heb ik dit nog nooit gemaakt?”
‘Spaanse spinazietortilla’ stond er boven en het voldeed aan mijn criteria: niet te moeilijk, geen rare ingrediënten en niet heel veel werk.

De volgende dag aten we deze ovenschotel en het was heerlijk.
Vandaag op mijn blog het recept voor een spinazatortilla voor 2 personen:

Wat heb je nodig?
400 – 500 gram krieltjes
400 gram (diepvries)spinazie, ontdooid en goed uitgelekt
100 gram geraspte belegen kaas
3 eieren
25o ml melk
ovenschaaltje.

Wat moet je doen?
Verwarm de oven voor op 200 graden.
Verdeel de krieltjes over de bodem van de ovenschool, eventueel nog zout, peper of patatkruiden overheen strooien.
Spinazie er overheen verdelen.
Eieren loskloppen met de melk de helft van de kaas.
Eimengsel over de spinazie schenken en bestrooien met de rest van de kaas.
Tortilla in 15-20 minuten goudbruin en gaar bakken.

Eet smakelijk!

Reageren

15 mei: Catharijneconvent

Door Ada

Op 15 mei 2019

In Alledag

Op 11 mei beloofde ik al dat ik over ‘Utrecht’ nog een verhaal zou schrijven omdat het allemaal niet in één blog paste. Vandaag de belevenissen van mijn broer en mij in het museum Catharijneconvent, het Rijksmuseum voor religieuze kunst. In het museum zie je (kunst)voorwerpen die horen bij het verleden én het heden van het Christendom in Nederland. Niet alleen katholieke kunst- en cultuurvoorwerpen, maar ook protestantse.

Mijn broer en ik hebben een solide, hervormde opvoeding gehad.
Tijdens onze lagere schooljaren gingen we naar de Christelijk Nationale School in Hoogersmilde, op zondag bezochten we de zondagschool en door de week werd er tussen de middag uit de kinderbijbel voorgelezen en bij het avondeten uit de gewone bijbel mét een christelijk dagboekje, in casu ‘de Immanuel-kalender’.
Laat ons een plaatje zien van een bijbelverhaal en wij weten welk verhaal er bij hoort.

In dit museum krijg je een mooi beeld van hoe het christendom zich in de loop van de eeuwen heeft ontwikkeld in Nederland.
Wat we ontdekten was dat er ook altijd geld en macht mee gemoeid was; dat christendom ook ‘handel’ was.

Dwalend door de oude kloostergangen en genietend van wat er allemaal te zien was vertelden we elkaar herinneringen van vroeger.
De ellenlange verhandelingen over de vele lagen priestergewaden in de tempel, waarvan we ons als kind al afvroegen waar het in ’s hemelsnaam voor nodig was om dat te leren. We konden ons de kartonnen priesterfiguur die op het flanelbord werd geprikt nog zo voor de geest halen.

We hadden het over de manier waarop wij op school geschiedenis kregen: overgoten met een christelijk sausje.
“Wij” de protestanten vochten dapper tegen de katholieken in de 80-jarige oorlog.
“Wij” (de kolonisator) waren goed bezig met het verspreiden van het evangelie in andere delen van de wereld (zending). Met de kennis van nu kijk je daar heel anders tegen aan,

We herinnerden ons de bezoeken die we tijdens de zomervakanties met onze ouders brachten aan kerken.
Mijn vader liet ons overal de kruiswegstaties zien die in iedere Rooms Katholieke kerk te vinden zijn. Wij kunnen ons niet voorstellen dat kandidaten bij ‘Met het mes op tafel’ het antwoord op de vraag hoe dat heet niet weten.

Dit museumbezoek was zo ontzettend leuk omdat ik al dit soort dingen met mijn broer kan delen. Wij konden mijn vader haast nog horen mopperen op die ‘protserige pronkzucht’ toen we langs de reliekhouders liepen waar nog botjes van heiligen in zaten.
Hij vertikte het vroeger ook om te betalen voor het bezoeken van de cryptes in zo’n oude kerk waar de kerkschatten bewaard werden.
‘Bi’j nou hielemaol…’

Ik kan op dit blog een hele beschrijving geven van wat we allemaal hebben gezien, maar dat ga ik niet doen. Het was prachtig, het was interessant en het was veel.
Op de website van Utrecht heeft het Catharijneconvent een eigen pagina, daar verwijs ik graag naar voor meer informatie: hierbij een link >>>
Voor mijn broer en mij was het, naast een bezoek aan een fantastisch museum, een ’trip down memory lane’.
Met wie kon ik nou beter naar dit museum dan met hem?

Reageren

14 mei: Nagenieten.

Door Ada

Op 14 mei 2019

In Alledag

Fotoboeken. Op deze website heb ik al vaker verteld dat ik ‘van de foto’s ben’; mijn leven is vastgelegd in albums. “Wanneer was dat ook maar weer?” is een vraag die altijd opgezocht kan worden. De laatste jaren laat ik bij Albelli losse fotobladen afdrukken die ik bewaar in vier-rings-multomappen. Maar voor speciale gelegenheden maak ik een echt fotoboek en Lanzerote was natuurlijk zo’n vakantie die een eigen boek verdient.

“Als het boek klaar is nodigen we jullie allemaal uit voor een officiële presentatie” stelde ik na de vakantie voor. Maar leg alle acht agenda’s maar eens naast elkaar; het mag een wonder heten dat we zondagavond met z’n achten bij elkaar zaten.
We hadden één groot bestand gemaakt van alle foto’s die iedereen op Lanzarote had gemaakt, dat op de televisie werd afgespeeld.
531.
Viel eigenlijk best nog mee.
Het duurde een uur voordat alle foto’s één keer voorbij waren gekomen en ondertussen was er koffie, thee en moesten we nodig bijpraten. Af en toe kwam er foto voorbij waar iemand iets van vond, waar een quote bij hoorde of waarbij een herinnering werd opgehaald.

“Wij hebben sangria mee!”

… net als op Lanzarote…

Net als tijdens de vakantie kwamen er stukjes fruit in en dat zorgde, samen met de andere drankjes en de foto’s, dat het Lanzarote-gevoel als vanzelf weer naar boven kwam.
“Oh man, wat was het leuk! Waarom doen we dit niet ieder jaar?”
Nou……
Tuurlijk.
Kan ook niet
Maar het hoeft misschien niet altijd zo duur en zo ver weg.
Al pratend kwamen we er op uit dat het wel heel leuk zou zijn om ieder jaar in ieder geval één weekend samen op te trekken.
In een groot huis? Op een camping? In blokhutten?
Zoiets; we verzinnen wel wat.

Toen we iedereen uitgezwaaid hadden bedacht ik dat het, ondanks dat ‘we er niet aan doen’ toch een hele leuke moederdag was.

Reageren

13 mei: Vergeet het hoedje en de regenjas.

Door Ada

Op 13 mei 2019

In Alledag

Net als Inspector Morse, die we als jongeling terugzien in Endeavour, krijgt ook een jonge versie van rechercheur De Cock uit de serie ‘Baantjer’ gestalte in een nieuwe politie-serie op de Nederlandse televisie.
Deze nieuwe serie wordt ingezet met een speelfilm: Baantjer: het begin.
Gerard en ik zagen de trailer met Waldemar Torensma en Tygo Gernandt en dachten: ‘Daar gaan we heen.”

Zaterdagavond om zeven uur zaten we in een bioscoopzaal in ‘de Nieuwe Kolk’ en zagen een jonge Jurre de Cock in 1980 zijn entree maken in de Amsterdamse politiewereld.
De film speelt zich af tegen de achtergrond van de kroning van Beatrix en de krakersrellen, die levensecht worden neergezet.
Het is nogal heftig wat we te zien kregen; veel heftiger dan alles wat we ooit van Piet Römer in zijn rol als Amsterdamse rechercheur hebben gezien.
Maar het was ook spannend.
Ontluisterend voor de Amsterdamse politie ook; maar het is dan ook maar een film.
Ik mag tenminste hopen dat het er in werkelijkheid wat anders aan toe ging in die dagen……

De tegenstelling tussen Jurre, vers uit Urk en zijn nieuwe maat Tonny Montijn is groot en heel vet aangezet. Er wordt een drijvend lijk aangetroffen in de gracht; in het onderzoek dat daarna wordt opgestart worden nogal wat dingen verdoezeld en als kijker bekruipt je al gauw het gevoel: dit gaat allemaal niet zoals het zou moeten gaan in een politieonderzoek.
De Cock staat regelmatig met vraagtekens boven zijn hoofd, maar omdat hij nieuw is, durft hij niet goed in te grijpen. Als hij wel eens ingrijpt gaat het ook prompt verkeerd.

De zus van Tonny (die wij herkenden uit Dokter Deen) speelt ook een grote rol in deze film, maar daarover laat ik nog even niets los om geen ‘spoilers’ weg te geven.

Vergeet het hoedje en de regenjas.
Vergeet Vledder, Prins en Keizer en de ietwat voorspelbare verhalen uit de vorige Baantjer-serie.
Wat er nog wel hetzelfde is?
De Cock is een rechtschapen man die iets goeds voor de wereld wil doen, Smalle Lowietje staat achter de tap in zijn eigen café en het politiebureau van waaruit ze werken staat in de Warmoesstraat.

Wij vonden het een leuke film; een goed begin.
Laat maar komen, die TV-serie.

Reageren

12 mei: Moederdag.

Door Ada

Op 12 mei 2019

In Alledag

Vandaag is het moederdag.
Vanmorgen in de viering in Roderwolde las voorganger Walter Meijles het gedicht voor van Ronald Ros, de winnende ode bij het boekenweekthema ‘Moeder de vrouw’.
(zie voor het gedicht deze link naar een artikel in het Dagblad van het Noorden van 23 maart j.l.).
Later in het dankgebed was er ook weer aandacht voor de moeder:
God werd dank gezegd voor het hebben van een moeder .
Maar er werd ook gedacht aan mensen die ‘loeders van moeders’ hadden.
Die zijn er ook.

Moederdag en vaderdag worden in ons gezin niet specifiek gevierd.
Bij ons thuis was het niet de gewoonte en zelf hebben we er ook niets mee.
(Lees hierbij het blog Aandacht voor elkaar uit 2016).

Gisteravond in de auto hoorde ik bij een programma van EO dat er aandacht werd gevraagd voor vrouwen die graag moeder hadden willen worden en die geen kinderen hebben gekregen.
Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend: je komt iemand tegen, je hebt het leuk samen, je trouwt en je krijgt kinderen.
In onze familiekring, vriendenkring: allemaal getrouwd en kinderen.
Maar uit mijn omgeving ken ik ook genoeg verhalen van mensen die dat niet hebben.
Sommigen uit overtuiging, maar sommigen ook tot hun verdriet.
En dan heb ik het nog niet eens over mensen die wel een partner hebben, maar ongewild kinderloos zijn.

Misschien wel eens goed om naast al het commerciële Moederdag-getoeter over bloemen, chocola en cadeaus en het gemekker over ‘die verplichte bezoekjes’ ook eens stil te staan bij mensen aan wie het moederschap door wat voor omstandigheden dan ook voorbij is gegaan.
Je hebt allemaal een moeder.
Maar niet alle vrouwen hebben kinderen.

Reageren