24 oktober: Ontroerende Spits.

Afgelopen weekend stond er in het Dagblad van het Noorden een interview met Frits Ritmeester, beter bekend onder zijn diskjockeynaam Frits Spits.
In de jaren ’70 en ’80 hing ik aan zijn lippen tijdens de Avondspits, een legendarisch progrmma op Hilversum 3.
Het interview had als onderwerp het overlijden van zijn vrouw Greetje in 2018 en het boek dat hij naar aanleiding daarvan heeft geschreven: ‘Alles lijkt zoals het was.’
Toen ik het artikel uit had, had ik al heel wat tranen weggeveegd.

Maandagavond was Frits te gast bij Jeroen Pauw.
Ditmaal waren er beelden bij de tekst die ik zaterdagmorgen al had gelezen.
Frits vertelt over het immense verdriet en de leegte die ontstaat als je maatje waar je 46 jaar getrouwd bent geweest er niet meer is en we zagen foto’s van haar en de kinderen.
Hij zat kwetsbaar aan tafel, had moeite met emoties en legde uit waarom hij vond dat hij dit boek moest schrijven.
Voor haar.
Om haar een plek te geven.
Omdat het na drie, vier maanden maar over moet zijn met de rouw en er niet meer zoveel over haar gepraat wordt.
Dat er “Het wordt heus wel weer leuk!” wordt gezegd terwijl dat niet zo is.
Het schrijven van het boek heeft hem geholpen het afgelopen jaar en gaat, het zal je niet verbazen, ook over wat muziek met je doet tijdens zo’n rouwproces.

Eén zin uit het artikel raakte me het meest: “Dat het gewone heel speciaal wordt, dat is het mooie van van elkaar houden, Daar gaat het in dagelijks leven te weinig over, dat zie ik nu heel scherp.”Je beseft pas wat je mist als het er niet meer is en bij het gewone staan we veel te weinig stil.
Samen de zolder opruimen en je leven in dozen voorbij zien komen.
Vrijdagavond met z’n tweeën de apparatuur klaarzetten om de gitaar te versterken bij de Taizé-viering.
Zaterdagmorgen aan de koffie met de krant en een sudoku.
Zondagavond een spelletje Kolonisten doen en gigantisch verliezen.

Gerard en ik hebben allebei qua gezondheid al wankele tijden meegemaakt.
Nu we in de revalidatieperiode zitten na zijn laatste stamcelbehandeling ben ik emotioneel nog behoorlijk instabiel en brengt zo’n artikel/interview me danig van mijn stuk.
Omdat het ons extra bepaalt bij het feit dat er voor ons nog ‘samen’ is.
We zien om ons heen mensen ziek worden en soms overlijden en we zien ook van dichtbij wat dat teweegbrengt.

Frits wijst ons er op dat ‘het gewone heel speciaal is’.
Het is de kunst om dat te blijven zien als alles weer gewoon is.