Maand: februari 2020 Pagina 1 van 3

29 februari: #doeslief – een vervolg.

Door Ada

Op 29 februari 2020

Op 6 maart vorig jaar schreef ik een Drents blog onder de titel ‘#doeslief’ >>>.
Toen ik half januari gevraagd werd om een column te verzorgen in ‘De Krant’ koos ik dat verhaal.
In de week dat mijn verhaal in het streekblad werd gepubliceerd zaten we in Marrakech, dus ik kreeg er niks van mee, maar in de dagen daarop werd ik regelmatig aangesproken op die column.

Een medewerker van de Jumbo hield me aan en bedankte voor de column.
Men had het verhaal verspreid onder de medewerkers en geprobeerd om te achterhalen wie het bewuste kassameisje was. Verder wees men op het belang van vriendelijkheid en geduld, met name bij de oudere medemens.

Iemand in de kerk zei: “Ik las jouw verhaal met het schaamrood op de kaken; de vorige dag had ik me nog geërgerd aan een treuzelende oude vrouw die voor mij was bij de kassa.”
Mijn ex-buurvrouw (werkzaam bij de Jumbo), die een oudere klant vriendelijk en voorkomend behandelde kreeg te horen: “Dat stukje vorige week in De Krant ging zeker over jou!”

Zelfs mensen die ik helemaal niet ken maakten een opmerking over het verhaal.
“Bedankt voor je stukje in de krant. Fijn dat er eens positieve aandacht is voor zo’n klein voorval. Het houdt de mensen een spiegel voor; er is maar zo weinig geduld meer voor ouderen in de huidige maatschappij. Weet jij trouwens in welke chips-verpakking die cheese-onions chips zit? Zo’n grote zak met 12 kleine zakjes.”
Dan ga ik vervolgens natuurlijk braaf, vriendelijk en geduldig met zo’n mevrouw op zoek naar die chips. Als je zo’n column schrijft schept dat verwachtingen.

Reageren

28 februari: Marrakech 5 – Cascade

Door Ada

Op 28 februari 2020

In Alledag

In het blog over de arganolie en de Franse taal schreef ik al over onze dagtocht naar het Atlasgebergte.
Het doel was: de cascades (watervallen) van Ourika.
In het foldertje werd eufemistisch gesproken over een wandeling van 20 minuten, maar voor niet-getrainde, west-Europese toeristen was en het een klim- en klauterpartij over een rotsachtig pad van ongeveer een uur.
Als ik had geweten waar ik aan begon was ik niet meegegaan, maar achteraf ben ik blij dat ik het gezien heb.

Onze taxichauffeur zette ons af bij een restaurant en stelde ons voor aan een wandel-gids, die ons zou begeleiden naar boven.

Eenmaal op weg liepen we over een kronkelweggetje door het bergdorpje, waarbij het weggetje werd omzoomd door marktkraampjes.
Tot halverwege de route konden we nog aardewerk, tapijten en sjaals kopen.
Toen kwam er een onherbergzaam stuk pad met links berg en rechts diepte.
Brrrr.
Af en toe liep ik hand in hand met de gids……ik was de kneus van de groep, want door de overmatige inspanning in de warmte gaf mijn hart regelmatig te kennen dat ik niet goed bezig was.

Maar ik ben er gekomen. En je raadt het al: ook bij de waterval kon je weer van alles kopen.
Wij kochten jus d’orange en dat was de lekkerste sinaasappelsap die ik ooit heb geproefd.

Het was prachtig.
De waterval, maar ook de uitzichten links en rechts waren van overweldigende schoonheid.

Eenmaal terug in het dorp genoten we van een eenvoudige lunch bij het restaurant.
Dat was gelegen aan de Ourika, het riviertje dat we een uur geleden nog als waterval naar beneden hadden zien komen.
Het riviertje was in dat dorpje helemaal ‘aangekleed’ met tafeltjes, stoeltjes, parasols, zitkleden en bankjes.
De taxichauffeur had toen we het dorp inreden gezegd dat we nu nog een foto zonder mensen van de rivier konden maken, ‘straks zit het helemaal vol!’
Daar konden we ons toen niets bij voorstellen, twee en een half uur later was er nog welgeteld één plekje aan de rand van de Ourika waar we neerstreken aan een tafeltje in het grind.
Een bijzondere ervaring!

Op de terugweg vertelde de chauffeur dat er ’s zomers heel veel toeristen uit Marrakech komen naar deze bergdorpjes om verkoeling te zoeken in de bedding van de rivier.
Het is in Marokko in juli en augustus regelmatig meer dan 40 graden; sinds vorig jaar weten wij in Nederland ook hoe warm dat is.
Maar dat is maar één, twee dagen per jaar; in Marokko worden in de zomermaanden dag in, dag uit zulke temperaturen gemeten.

Maar goed dat wij deze reis niet in de zomer hebben gepland.
Dan had ik die waterval niet gezien.

Meer lezen over onze avonturen in Marokko?
1. Marrakech – Een stad in een stad.
2. Niet te animeren
3. Arganolie
4. Arabisch. Maar gelukkig ook Frans
5. Cascade
6. Ryad Zinnia
7. Toeristen = geld
8. Thee
9. Europeaan in Afrika
10. Ditten & Datten uit Marrakech (slot)

Reageren

27 febrewoari: De geuties zit slicht vol.

Door Ada

Op 27 februari 2020

In Streektaol

Maondag stun ik vanuut oonze woonkeuken te kieken naor de strontnatte tuun. De hiele dag regen en niet zu’n beetie ok.

Gerard hef bij de anleg van de tuun destieds twee padties naor achter anlegd en naost die padties zit een geutie veur het overtollige regenwater.
Die doet goed dienst, het water löp over ’t algemien goed weg. Zo niet maondag.
De geuties stunn’n slicht vol water en dat veroorzaakte grote plassen in de tuun. Dinsdagmörgen las ik in het dagblad van het Noorden dat de Onlanden veur het eerst weer under water staot.
Goed neis, want de leste twee jaor weur het daor aal dreuger, an ’t einde van de zummer was d’r van de bestaonde vennegies niet veul meer over.
In de naozummer van 2018 schreef ik daor al ies een blog over ‘de droogte voorbij’>>>
Toen ik rond half 8 dinsdagmörgen hen ’t wark ree kwam ik eerst veur Lieveren bij het Lieverse Diep langes en later, veur Zuudlaoren, stak ik de Drentse Aa over.
Bij beide rivierties stunnen de geuties ok slicht vol: hiele meren waren d’r ontstaon.
Ik moet mij bedapperen um dan niet zachies te gaon rieden, da’s netuurlijk niet handig in de spits.Vandage haar ik wat meer tied en samen met mien breur gung ik ies kieken naor het

buuten de oevers treden van de rivierties in oonze umgeving. Op drie plekken wandelden wij eem hen ’t water: veur Lieveren bij de uutkiektoren, nao Lieveren bij het Oostvoortsche Diep en bij de vistrappen achter het Sterrebos.

Machtig, wat mooi.
En wat veul water.
Op dit blog vandage twee foto’s van wat wij vanmiddag zien hebt. De eerste is nummen op het bruggie veur Lieveren op de Mensingeweg en de tweede op het fietsbruggie tussen Lieveren en Roderesch. (klik op de ofbeeldings veur een vergroting).
Maor zo mooi as in ’t in ’t echt is krie’j niet goed in beeld.
Advies: gao ies hen kieken.
Plu met, dikke jasse an, laot je verrassen.
En gao dan van ’t zummer nog een keer hen kieken; dan vraog ie joe echt of hoe het toch meugelijk is dat zu’n miezerig stroompie zukke enorme meren kan veroorzaken.
En geniet van het feit da’j zuks prachtigs zo maor naost de deure hebt.
De slogan is niet veur niks ‘Drenthe döt wat met je!’ dus laot je verwonderen.

Reageren

26 februari: Marrakech 4 – Arabisch! Maar gelukkig ook Frans.

Door Ada

Op 26 februari 2020

In Alledag

Veertien jaar heb ik Franse les gehad, samen met 6 andere volwassenen bij onze juf Helen du Fossé.
En in die veertien jaar heb ik nooit het gevoel gehad dat ik mij zonder Frans niet zou kunnen redden, omdat in Europa ook bijna iedereen wel een mondje Engels spreekt.
Maar in Marokko kwam mijn kennis van de Franse taal voor het eerst heel goed uit.

Toen wij een dagtocht maakten naar het Atlasgebergte werden we vervoerd in een taxibusje met een Marokkaanse chauffeur die erg gebrekkig Engels sprak.
In eerste instantie zat Gerard naast hem voorin, maar bij de eerste stop heb ik gevraagd of ik voorin mocht: dan kon ik wat vertalen en vragen stellen.
Maar dat was leuk.
In het begin was het wat onwennig, maar gedurende de reis ging het beter en konden we redelijk met elkaar communiceren.
Hij vertelde iets over de omgeving, de gewoontes in het land, de huizen en het toeristische aspect dat steeds belangrijker wordt voor Marokko.

“Hoe zit dat nou met het Arabisch” vroeg ik hem. “Is het Arabisch dat ze in Syrië of Egypte

Wegwijzer naar de Saädische tombe’s

spreken hetzelfde als hier in Marokko?”
Nee, dat was beslist niet het geval. Het bijzondere van het Arabisch is, dat het geschreven Arabisch (de literatuur) wel hetzelfde is, maar dat het in de verschillende landen heel anders wordt uitgesproken.
Het Marokkaanse Arabisch, dat door bijna tweederde van de bevolking wordt gesproken wordt, is vaak een mengeling van Arabisch, Frans, Spaans en Berbertalen.
Het Frans heeft als tweede taal een belangrijke plaats behouden in het openbare leven.

Verkeersbord in Marrakech

Hiernaast een afbeelding van een verkeersbord in Marrakech met de verschillende talen er op.

Onze taxichauffeur vertelde dat het spreken van vreemde talen in Marokko tegenwoordig een must is als je verder wilt komen.
“Francais, Anglais, Espagnol, les trois sont plus important”.
(Frans, Engels en Spaans zijn het meest belangrijk).
Hij deed zijn uiterste best.
Hij vond het ironisch dat hij mensen uit zijn eigen land soms niet kon verstaan, omdat de ouderen in de afgelegen Berberdorpjes alleen maar Berbers spreken.
Dat klonk hem als Chinees in de oren.

Ik heb hem maar niet verteld over de Friezen bij ons in Nederland.

Reageren

25 februari: ‘….niet met haat maar met liefde.’

Door Ada

Op 25 februari 2020

In Kerk & gemeente

Zondagmorgen 23 februari ging ik niet naar de kerk.
De rest van mijn zondag zou in het teken staan van het jubileumconcert van de Cantorij Roden, daarmee was de dag voldoende gevuld.
Die morgen was ik in mijn keuken druk in de weer met o.a. champignons, uien en bladerdeeg, want ik had twee hartige taarten toegezegd voor het jubileum-buffet.
Ondertussen zou ik luisteren naar de kerkdienst, maar ik kreeg de live-uitvoering niet voor elkaar op de speakers.
Jammer.
Gelukkig is er Spotify.

Volgens Gerard had ik echter wel wat gemist.
En koster Gerard maakte mij er zondagmiddag op attent ‘dat ik echt wel wat gemist had’.
Ze maakten mij nieuwsgierig.
Maandagmiddag, tijdens het doen van de bovenboel (bed verschonen, stofzuigen etc) luisterde ik naar de viering.
Over Mozes, die een Egyptenaar doodslaat.
Over jonge puberjongens die steekincidenten veroorzaken.
Over het liefhebben van je vijanden.
Een beetje vreemd om je lievelingslied ‘de wijze woorden en het groot vertoon’ mee te hummen, terwijl je een kussensloop verwisselt.

Na de zegen zong de gemeente een bijzonder lied.
Er werd gezegd dat het van Aboutaleb was, maar toen ik het opzocht bleek het een lied te zijn dat is gebaseerd op de toespraak die Aboutaleb hield na de aanslagen op de journalisten van Charlie Hebdo in Parijs.

“Niet verdeeld maar samen,
niet met wapens maar met woorden,
niet met haat, maar met liefde.”

Hierbij een link >>> naar een artikel op de website ‘Kerkliedwiki’ met meer achtergronden van het lied, linken naar twee uitvoeringen, de tekst en de muziek van het lied én de toespraak van Aboutaleb waarop dit lied is gebaseerd.

Had ik dat toch bijna gemist!
Dank Gerard & Gerard.

Reageren

24 februari: Geest-verruimend.

Door Ada

Op 24 februari 2020

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

‘Weet je wel dat de cantorij eigenlijk een geestverruimend middel is?” vroeg ik gistermiddag aan mijn collegazangers op de achterste rij.
We zaten om 17.00 u met ons hele koor in Op de Helte voor ons jubileumconcert: 40 jaar Cantorij. Waar wij in andere vieringen vaak een ondersteunende rol hebben bij de gemeentezang, mochten wij gistermiddag een uur vullen met onze zang.
In het verleden heb ik in het kader van de cantorij wel eens iets geroepen over ‘geen uitdaging meer’, maar de muziek die we gistermiddag zongen bood uitdaging genoeg.
Spannend was het zelfs.

Eigenlijk stond de hele dag in het teken van dit concert, want we moesten ons om 13.45 uur al melden. Eerst een uurtje repeteren, daarna kwamen om 15.00 uur de oud-leden, want naast een concert was er ook een mini-reünie georganiseerd.
De kerk zat verrassend vol toen het concert begon: er waren geen liturgieboekjes genoeg. Voor mij was de verrassing dat dochter Harriët er was; het is altijd fijn als er mensen speciaal voor jou in het publiek zitten.

We zongen naast traditionele Nederlandse kerkmuziek ook liederen als ‘Thou knowest Lord’ van Purcell, ‘Jesu, Rex admirabilis’ van Palestrina en liederen van Taizé.
Ging het allemaal goed? Het meeste wel! Vooral de liederen waar we in de repetities heel hard aan gewerkt hadden werden mooi uitgevoerd. Het bijzondere is vervolgens dat een lied dat je van haver tot gort kent in de uitvoering niet helemaal goed onder elkaar staat omdat (ik spreek even voor mezelf) je dan minder gefocust bent.
Wil je het concert ook beluisteren? Dat kan nog via Kerkomroep >>> (zondag 23 februari, Op de Helte, 17.00 u).
Een concert met de cantorij: wat een aangename manier om je 40-jarige jubileum te vieren. We hebben er met elkaar heel veel plezier aan beleefd en naar wat ik begreep van Gerard en Harriët heeft het publiek dat ook zo ervaren.

Voor onze nieuwe dirigent Karel was het minstens zo spannend als voor ons.
Hij had ons goed voorbereid. Bij lange tonen liet hij ons ‘koristisch’ ademhalen (om de beurt een hap adem bijnemen), hij probeerde ons de goede Engelse en Latijnse uitspraak aan te leren en benadrukte dat we vooral goed naar hem moesten kijken. Als je gistermiddag goed naar hem keek zag je hem genieten, maar zijn gezicht gleed ook wel eens uit….

Na afloop genoten we met elkaar van een buffet met 4 soorten soep, hartige taarten en salades en keken we met elkaar naar een fotocollage van 40 jaar cantorij én beelden van de tv-opnames uit 2002 toen een samengestelde cantorij (Op de Helte én Catharinacantorij) meewerkte aan de Paascyclus voor de IKON.
18 jaar geleden.
“Wat zijn we daar nog jong!”

Maar…… hoe zit het nou met dat geestverruimende middel uit het begin van dit blog?
Die regel stond in een lied dat we zongen: “Is niet muziek door U aan ons gegeven?” van Sytze de Vries.
Hieronder de tekst van dit lied: het is me uit het hart gegrepen en één van de redenen dat ik lid ben van de cantorij.

Is niet muziek door U aan ons gegeven, hemels geschenk voor wie U, God, is toegedaan.
Ze geeft geluk een kleur en troost mij in mijn tranen, een vriend als ik mijn weg alleen moet gaan.

Wij danken U voor al die mooie klanken, voor harmoniën die mij raken in het hart
een wijs op wieken als een vogel in de morgen, als stem en instrument mijn nacht ontwart.

En zo gezegend worden wij tot zegen, muziek beroert het hart, verruimt de geest.
Zij zal wie nu nog vreemden zijn tezamen brengen en wie ik liefheb leiden naar een feest.

Klik hier>>> voor een artikel over en foto’s van ons concert op de PKN-website

Reageren

23 februari: Marrakech 3 – Arganolie.

Door Ada

Op 23 februari 2020

In Alledag

Bij de laatste accordeonsessie met Piety vertelde ik haar dat we naar Marokko gingen.
“O, dan kun je arganolie meenemen!”
Zij was erg enthousiast over die olie; zij is medisch voetzorgverlener/medisch pedicure en gebruikt arganolie voor haar werk.
De olie heeft een hydraterende en verzorgende werking voor huid en nagels.
Ik beloofde Piety dat ik er naar zou kijken als ik in Marokko was en dacht er vervolgens niet meer aan.

In Marrakech popte de arganolie ineens weer op in mijn brein; je ontkomt namelijk niet aan het product.
Wat kaas en tulpen zijn voor Nederland, is arganolie voor Marokko.

… 124 soorten…

Op het plein, in de Souk, in de supermarkt: overal verkoopt men het.
De eerste dag dat we de markt bezochten zag ik een kraampje waar men alleen maar van die olie verkocht.
Wat koop je dan? 124 soorten……iets met bomen en bos, maar dan met olie.
Ik kocht eerst niks. “We komen vast nog wel meer tegen.”
Nou en of.

Eerst in een supermarkt in de buurt van de shuttle-bushalte.
Daar wilde ik even kijken omdat ik nieuwsgierig was naar een Marokkaanse supermarkt; daar stonden de flesjes in een rijen in de schappen.
Daar kocht ik een flesje voor Piety.

Verder maakten we tijdens onze vakantie één dagtrip naar het Atlasgebergte, waar we een waterval zouden bezoeken: la Cascade de Ourika in Setti Fatma. Daarover in een volgend blog meer.
Op de heenweg bezochten we een Berber-dorpje, maar we werden wel voor de deur van een klein arganolie-bedrijfje afgezet, waar we zomaar een privé-gids hadden die ons gelijk een werkplaats binnen loodste.
Daar zaten vier vrouwen op een rijtje die de verschillende stadia van het maken van arganolie lieten zien.
Vervolgens nam de Arabisch Engels sprekende gids ons mee naar een winkeltje met arganolie producten.
Het was niet de bedoeling dat je dat winkeltje weer uitliep zonder iets gekocht te hebben.
Voor mezelf kocht ik een flesje met een dispenser en Gerard kocht een creme op basis van de beroemde olie.

Eigenlijk ben ik niet zo van de crèmes en zalfjes.
Ik ben gezegend met een gemakkelijk huid en het enige wat ik er op smeer is zonnebrandcrème.
Maar nu heb ik arganolie.
Iedere morgen spuit ik een drupje op mijn handen en waarachtig…….

Reageren

22 februari: Marrakech 2 – Niet te animeren.

Door Ada

Op 22 februari 2020

In Alledag

De eerste avonden in het hotel in Marrakech hadden we als vrienden onderling gespreksstof genoeg, maar op de derde avond kwam één van ons met een spel.
Het ‘Billen-bloot- spel; dat leek haar wel wat voor onze groep.
Even voor het beeld: wij met z’n achten op bankjes en stoeltjes in de lounge van het hotel, voorzien van koffie, of later op de avond een drankje. Gezellig.
Tenminste, wij vonden het gezellig; de dame die actief was voor het animatieteam (door ons steevast animeermeisje genoemd) dacht daar heel anders over.
Ze kwam iedere avond stralend bij ons langs.
Of we meededen met dansen.
Nee.
Of we kwamen zingen bij karaoke.
Nee.
Sorry.
In gezelschap van oude vrienden hoeven we niet vermaakt te worden, we hadden ons eigen spel. Het billenbloot spel dus.
Het is een spel om elkaar beter te leren kennen met vraagkaarten die een aanzet geven voor een gesprek.

Je trekt om de beurt een vraagkaart, waar jij als eerste een antwoord op geeft.
Die spelregel was trouwens nog moeilijk….zodra iemand een vraag had voorgelezen had iemand anders daar al weer een antwoord op gegeven of er iets over geroepen.
Je kunt het spel uitbreiden met antwoordkaarten waardoor je punten kunt verdienen door te voorspellen wat de ander gaat zeggen, maar daar zijn wij niet eens aan toegekomen!
Deze meest eenvoudige manier was voor ons al ingewikkeld genoeg.

De vragen zijn opgesteld rond politieke meningen, persoonlijke keuzes en de banale dagelijkse praktijk; een paar voorbeelden

Ben je een zelfstandig denk(st)er?

Heb je veel belangstelling voor andere mensen?

Vind je dat je intensief leeft?

Is het mogelijk de welvaart in de wereld eerlijk te verdelen?

Heeft het zin om mensen te straffen?

Kunnen dieren denken?

Je vriend of vriendin is jaloers. Houd je daar rekening mee?

Als je dit doet met een groep mensen die je al 40 jaar kent weet je natuurlijk al wel ongeveer wat het antwoord zal zijn, maar toch ontstonden er gesprekken over onderwerpen die wij niet zo vaak op een doorsnee verjaardag bespreken.
Je wisselt van gedachten en je leert elkaar nog beter kennen.
Soms bleven we uitgebreid hangen bij een onderwerp, soms waren we ook maar zo klaar, bijvoorbeeld bij de vraag ‘Wat vind je van de vrije liefde?’
“Daor doe ‘k niet an.”
Duidelijk.

Na twee avonden serieuze maar soms ook hilarische gesprekken deden we de laatste avond UNO.
Een kaartspel (een soort pesten), populair bij groepen pubers.
Ook heel geschikt voor ons.
Zoveel onbekommerde lol….. daar heb je echt geen animatieteam voor nodig.

Reageren

21 februari: ‘Moi’ in Hoogersmilde.

Door Ada

Op 21 februari 2020

In Alledag

Met mijn broer had ik afgesproken dat we onze wekelijkse wandeling een keer in Hoogersmilde zouden doen, de plaats waar we opgroeiden.
“Dan gaan we nog een keer ‘de Bosweg’ rondlopen”.
Gistermorgen haalde ik hem om 10.00 uur op.
Op de heenweg bezochten we het graf van onze ouders; ik had een emmer en wat oude doeken mee, zodat we het gelijk even konden schoonmaken.

Toen we bij het graf stonden kwam het gesprek er op dat we er, nu mijn moeder is overleden, niet zo vaak meer komen. We komen bijna niet meer in Hoogersmilde, dus een bezoek aan het kerkhof moet echt gepland worden.
“Voor mij zijn ze hier ook niet” zei ik.
Mijn ouders zitten voor mij in foto’s, kleine dingen die ik nog van ze heb, zinnen en woorden die ze vaak zeiden en in hoe ze ons hebben opgevoed.
Ik vertelde dat ik die ochtend voor ik richting Assen reed het lied ‘Kom, Kees, het is maar tijdelijk’ op de radio hoorde. Dat dat lied voor mij onlosmakelijk met mijn vader is verbonden: we zongen als kinderen zelfs een parodie op dit lied toen mijn ouders 25 jaar getrouwd waren. Henk had eergisteren nog het lied ’t Is de schuld van ’t kapitaal’ voorbij horen komen; dat had hem ook zo aan mijn vader doen denken, omdat die dat altijd zong om de familie op de kast te jagen.

….eem binnerdeur bij Jonkers langes….

Samen wandelden we door Hoogersmilde.
Langs de voormalige kleuterschool, ons oude huis aan de Servatiusstraat, het hertenkamp, de speeltuin, het appartementencomplex waar mijn moeder de laatste jaren woonde en we liepen ‘de Bosweg rond’. Langs het dorpszwembad, de campings, de weilanden en even binnendoor bij Jonkers langs.
Al met al was het nog geen uur, terwijl de wandeling vroeger toen wij kinderen waren altijd eindeloos duurde. Herinneringen buitelden over elkaar heen en we vertelden elkaar hoe we de dingen in onze jeugd beleefd hebben. Wat fijn was en wat vervelend was.

Servatiusstraat 13 in 1978

In ons oude huis zat een klein jongetje op de plek van mijn vader.
Vonden we allebei gek; daar zat namelijk vroeger nooit iemand anders.
En de ligusterheg, die mijn ouders altijd heel kort hielden, was metershoog geworden.
Er lagen zonnepanelen op het dak en achter het huis stond een lounge-set.
De tuin was helemaal kaal en de berkenbomen die mijn vader had geplant waren omgezaagd.

A trip down memory-lane.
Met wie kun je dat beter doen dan met je broer.
Halverweg de wandeling kwamen we iemand tegen op de fiets die we niet kenden.
“Moi.”
“Moi.”
We keken elkaar aan.
O ja. Hier groet je nog gewoon iedereen.
Moi.

Wat een waardevolle dag.

Ook nog even terug in de tijd met Kees & de schuld het kapitaal?
Hierbij twee linken naar YouTube-video’s.
Kom Kees het is maar tijdelijk >>>
Mensen noem elkaar geen mietje >>>

Reageren

20 februari: Lezer van de maand – Theo van Beijeren

Door Ada

Op 20 februari 2020

In Lezer van de maand

Hoe kennen wij elkaar?
We kennen elkaar van de kerk in Roden. Ik leerde Ada kennen via het wijkteam waar zij deel van uitmaakte en later hebben we elkaar uitvoeriger leren kennen, zowel in de websitegroep als persoonlijk.

Waar en wanneer ben je geboren?
Ik kwam in 1951 als oudste in een gezin met zeven kinderen ter wereld in Leeuwarden, waar ik ook mijn jeugd en schooltijd heb doorgebracht. Daarna verhuisde ik naar Kampen voor de studie theologie. Ik ben vervolgens in Wijhe, Wieringerwerf en Roden predikant geweest; in die laatste plaats wonen we nog steeds met veel plezier.

Verliefd? Verloofd? Getrouwd?
Alle drie, en wel in precies die volgorde. Aly en ik zijn getrouwd in 1973 en hebben vier kinderen gekregen en intussen ook al zes kleindochters.

In welke levensfase zit je nu, en hoe vul je je dagen?
Inmiddels ben ik met pensioen en geniet ik van de vrijheid. De dagen vullen zich vanzelf met wat bestuurlijke activiteiten en wat vrijwilligerswerk voor de kerk in Roden (het kerkblad opmaken) en in de regio (visitatie, wat zo ongeveer neerkomt op gevraagd worden om in problematische situaties in gemeenten te bemiddelen of een oplossing te adviseren). Verder lees ik graag, luister naar muziek, tuinier, we bezoeken concerten, fietsen veel en hebben eindelijk wat meer tijd voor contacten met familie, vrienden en bekenden.

Wat wil je graag met de lezers delen?
Naast de al genoemde tijdsbestedingen houd ik me bezig met het maken en onderhouden van websites. Mijn eigen website bevat veel familiegegevens en stamboomoverzichten van mijn vier grootouders die ver teruggaan. Ook schrijf ik zo nu en dan een blog over uiteenlopende onderwerpen, waarbij regelmatig het thema ‘Genealogie’ terugkomt met alle aardige zaken uit de geschiedenis die ik bij het stamboomonderzoek tegenkom. Daarover wil ik hier iets vertellen.

GENEALOGIE
Een bijzondere achternaam als de onze (van Beijeren Bergen en Henegouwen) nodigt als vanzelf uit tot een duik in het verleden. Waar komt die naam vandaan? Zijn we ook nog familie van Jacoba van Beieren? Het stamboomonderzoek leidt terug tot de eerste helft van de 16^e eeuw. Een directe link met het Beierse Huis heb ik niet kunnen leggen, alhoewel anderen de twee ontbrekende generaties op een speculatieve manier hebben weten in te vullen. Ik vermoed dat we afstammen van een bastaardtak; buitenechtelijke relaties van adellijke personen waren toen heel gewoon.

Opmerkelijk is, dat in de stamboomgegevens je ruim dertig verschillende manieren tegenkomt waarop de naam geschreven wordt. De meest bizarre variant heb ik hier als illustratie bijgevoegd; die heeft overigens niets te maken met de geschiedenis, maar meer met een gedachtenkronkel van de afzender…

Tegenwoordig is internet voor de stamboomonderzoeker een geweldige bron. Steeds meer materiaal uit archieven van burgerlijke gemeenten komt beschikbaar, waardoor je via de aktes leuke details op het spoor kunt komen. Zo kwam ik bij een van de voorouders terecht in de Kolonie van Veenhuizen, vond ik bij een andere voorouder een onverwachte woonplaats die me meteen een heel eind verder terugbracht in de familiegeschiedenis en kwam ik bij nog een ander ver familielid een veroordeling tegen wegens een vechtpartij. Een leuke vondst was ook dat een verre voorouder boer is geweest op de Keukenhof, die in die tijd de groenten en kruiden leverde aan het Beierse hof.

Wat ook leuk is wanneer je de stamboomgegevens op een website plaatst, zijn de reacties en vragen die je uit allerlei delen van de wereld krijgt. Zo ontving ik berichten uit Nieuw Zeeland, Amerika, Zweden, Duitsland en uit allerlei plaatsen in Nederland. Die leveren soms interessante uitwisseling van gegevens op.

Een bijzonder onderdeel van mijn speurtocht naar het verleden is het levensverhaal van mijn grootvader, ook een Theo. Een tijdje geleden kreeg ik drie verhuisdozen vol materiaal dat uit zijn archief kwam. Mappen vol foto’s (soms meer dan 100 jaar oud), helaas lang niet allemaal met een beschrijving van de personen. Klassenfoto’s van de scholen waar hij onderwijzer was. Gedichten en verhalen die hij schreef. Een doos met spullen van een jong overleden kind. En nog heel veel meer. Ik ben bezig het te ordenen, en probeer er een levensverhaal van mijn grootvader van te maken.

‘Zoutkeet’ Leiden

Maar dat schiet nog niet zo hard op. Als ik een adres tegenkom waar hij gewoond heeft, probeer ik te achterhalen of dat huis nog bestaat en hoe het er nu uitziet. Als ik een foto uit 1920 met een motorfiets tegenkom, dan zou ik willen weten welk merk dat was. En als iemand in “De Zoutkeet” in Leiden heeft gewoond, maakt me dat benieuwd: waar was die buurt? En waarom heette die ‘Zoutkeet’? Zo zit je zomaar uren op het internet naspeuringen te doen. Dat is trouwens een heel leuke bezigheid, die je veel leert over de geschiedenis en de tijd waarin je voorgeslacht heeft geleefd. Die historische belangstelling heb ik dus met Ada gemeenschappelijk…

En intussen probeer ik zoveel mogelijk vast te leggen op mijn website >>> en via mijn blog door te vertellen. Want ook die passie voor een blog deel ik met Ada. Al moet ik er eerlijk bij vertellen dat ik lang niet zo regelmatig iets schrijf…

Reageren