Op 13 maart schreef ik in het blog ‘Menens. Zonder krenten.’ dat we ons sociale leven hadden platgegooid. Daarna bleek dat niet alleen wij nergens meer heen gingen: niemand ging meer ergens heen. Vandaag is dag 11 van onze Corona-quarantaine; sinds gisteren weten we dat het nog minstens 2 maanden gaat duren.
Dit blog beschrijft iedere dag de waarde van mijn dag en ik heb nu genoeg tijd om het blog dagelijks te vullen. Jammer daarbij is dat ik niks meer beleef buiten de deur, dus die inspiratie mis ik al een tijdje.
Gerard en ik zitten dagelijks bij elkaar op de lip.
Gelukkig hebben we een groot huis en kunnen we ons waar nodig even terugtrekken.
Verder genieten we van één van de grootste zegeningen van deze tijd: the world wide web én onze telefoon, waarmee we contacten onderhouden ‘met allen die ons lief en dierbaar zijn’.

Dit alles betekent natuurlijk niet dat de dagen voor mij nu geen waarde hebben, ze worden alleen wat anders ingevuld.
Overdag zien de dagen er niet eens zo heel anders uit, omdat werk (thuis) en huishouden gewoon doorgaan, maar de avonden zitten we op de bank of achter de computer.
De televisie geeft afleiding; vrijdagavond zat André van Duin bij ‘De Wereld Draait Door’ en ontroerde menigeen door een eigen uitvoering van ‘La bohème’ voor Matthijs van Nieuwkerk.
Heel Holland huilt, Aaltje ook.
Een ander moment dat de tranen kwamen (ze zitten door Corona toch wat losser dan anders) was tijdens het Journaal van zondagavond 22 maart.
Conservatoriumstudenten hielden in een binnentuin aan de Amsterdamse Javastraat een kort ‘balkonconcert’. Vanaf meerdere balkons speelden ze samen een stuk uit de Mattheus-Passion van Bach. Hierbij een link naar dat fragment NOS balkonconcert video

Maar de televisie laat me niet alleen huilen.
Zaterdagavond keek ik “Troost-TV’ terug.
Dat is een initiatief van Paul Haenen en Matthijs van Nieuwkerk, die op de herhalingstijd van DWDD (23.15 u) op verzoek oude televisiemomenten herhalen; ik hoorde dat in de aflevering van woensdagavond oude fimpjes met André van Duin waren vertoond.
Trouwe lezers weten: ik ben al vanaf mijn dertiende fan van hem (zie: mijn eerste idool) en ook nu moest ik weer vreselijk lachen om een filmpje dat ik nog niet kende: Sketch in een Frans café.  

Op mijn telefoon krijg ik veel hartverwarmende berichtjes (één daarvan vind je bij de reacties, die van Ank op 21 maart) die heel veel aan elkaar worden doorgestuurd.
Vandaag deel ik een gedicht dat ik kreeg van Bea Sportel,

20.03.20 Corona

Corona, virus, ramp van ongekende grootte
maakt mensen ziek
maakt mensen doodziek
men sterft te vroeg, te eenzaam
maar leren we na te denken
leren we hoe het anders kan
of
hoe het anders MOET?
kunnen we anders?
willen we anders?
terug naar hoe het was lijkt onmogelijk
dus kijk vooruit naar de toekomst met meer rust, ritme, REINHEID en regelmaat?
met meer bezinning en bezieling?
is dat de les?
graag, laten we leren 
want we geven er levens voor

Dit blog sluit ik af met een video die ik kreeg van vriendin Gineke.
‘OPPEPPER’ schreef ze er bij.