12 april: Pasen op afstand.

Gisteren schreef ik over onze cantorij: dat die te horen was in de Witte Donderdag viering en dat ik het zingen en het groepscontact zo ontzettend miste.
Zaterdagmorgen kwam er een mail van Frits, één van onze cantorijleden. Hij stuurde ons een foto van de bos-anemonen in zijn tuin die hem opvrolijkten. Dit schreef hij er bij: We hadden het graag anders gezien met onze cantorij in deze Stille Week. Ik hoop hartelijk dat jullie en jullie geliefden het goed maken in deze bijzondere tijd van crisis.
Deze paasgroet van Frits (zie afbeelding) veroorzaakte een overvolle mailbox; berichtjes van andere cantorijleden met allemaal dezelfde strekking: o jongens, wat missen we elkaar, het zingen én de gezamenlijke kopjes koffie. Tot mijn grote genoegen hoorde ik in de Paaswake van zaterdagavond ook weer een stuk dat gezongen werd door de Cantorij Roden: ‘die chaos schiep tot mensenland’. Wat geeft dat een verbinding in deze tijden.

De laatste viering in de Paascyclus is de 1e Paasdagviering op zondagmorgen.
Vandaag keken Gerard en ik naar deze viering na een brunch met z’n tweetjes.
“Eén van de mooiste en belangrijkste vieringen in ons kerkelijk jaar” hoorde ik deze week een predikant op de radio zeggen.
Ondanks het gemis van het samenzijn was het een mooie, troostrijke viering.
Je kunt hem bekijken op YouTube, hierbij een rechtstreekse link. 

Voor ons is Pasen dit jaar vooral thuis zijn.
De kinderen komen in app’s voorbij: foto’s van wat ze aan het doen zijn, grappige fimpjes en leuke opmerkingen.
Gerard kwam op het lumineuze idee om toch een bijdrage te kunnen leveren aan de kerkelijke vieringen in deze periode: “Wij kunnen we een lied opnemen en dat filmpje opsturen naar de predikanten”.
Zo gezegd, zo gedaan.
We zochten de zangmappen op, zetten de standers neer, brachten de telefoon in stelling voor de opname en zongen een paaslied.
Dat ging natuurlijk niet in één keer goed.
Gitaar niet goed in beeld. Verkeerd begonnen. Tekst niet goed gezongen.
En toen de opname klaar was bleek dat ik mijn ‘werktrui’ nog aan had…..nog maar een keer.

Het maakte ons op een andere manier actief en zette ons even aan het zingen.
Vandaag gaat die opname als paasgroet van Gerard en mij bij dit blog: onder de video vind je de tekst van het lied.
We zingen ‘Wat dreef mij naar het graf?” met een tekst van Marijke de Bruijne en muziek van Chris van Bruggen uit het paasoratorium “Als de graankorrel sterft”.

Wat dreef mij naar het graf?
Wat dacht ik daar te vinden?
De dood brengt anders niet
dan leegte en verdriet.
Met kruiden van de dood,
welriekend, zacht en geurig,
als balsem voor mijn ziel,
ging ik om hem te zien.

0, Hij was zo dichtbij!
Ik kon hem bijna raken!
Als ik mijn hand uitstak
zou hij verdwenen zijn.
Ik hoor nog steeds zijn stem,
een klank die niet kan sterven.
Hij leeft, hij leeft,
totdat ik hem vergeten ben.

Een dode en niet dood,
ik heb hem toch gesproken!
Een dode die je ziet
is geen herinnering.
Alsof ik wartaal spreek
zo word ik aangekeken,
maar wat ik zeg is waar,
ik heb het zelf doorleefd.

Ik ben niet meer alleen.
Hij heeft mij aangekeken!
Ik draag dit ogenblik
voor altijd met mij mee.
Geheimen diep en groot,
te groot voor kleine mensen.
Geheimen ook voor ons,
al zijn wij deelgenoot.