“Hoe is het met je? Kom je de dagen wat door?”
Een vraag die ik vaak aan mensen stel tegenwoordig, maar die ook aan mij wordt gesteld.
Mijn antwoord is: heel goed eigenlijk.
En ja, ik mis veel, maar ik heb ook nog veel.

Vandaag wil ik het hebben over mijn werk.
Sinds 13 maart werk ik thuis en sinds einds maart heb ik een andere baan binnen Lentis.
Van mijn nieuwe collega’s heb ik nog niemand gezien, maar ik zit al weken in hun agenda’s te plannen. Als ik een afspraak met iemand moet maken stel ik me eerst digitaal voor in een mail en vraag of ze contact met me zoeken via de telefoon, dan hoor ik in ieder geval een stem.
Thuis werken.
Ik ben beslist niet de enige in Nederland, maar wat is het soms een gedoe.
Tig-keer inloggen in verschillende systemen , wachtwoorden, wachten tot het bolletje niet meer draait, helpdesk overbelast, server overbelast, kortom: zucht.

Vandaag had ik ook weer zo’n morgen: eindeloos prutten op een ziektemelding die verkeerd in het systeem staat, telefonisch overleg met het Verzuimsecretariaat (waar ik anders even koffie ga drinken) en gegoochel met cijfers en percentages.
Tussen middag zat ik met Gerard aan de lunch.
Er stopte een auto en iemand liep met een pakketje naar onze deur.
“Je rozenboog is d’r” zei ik tegen Gerard.
“O, da’s mooi op tijd!”

Maar het was geen rozenboog en het was niet voor Gerard.
“’t Is voor jou!”
Maar ik had niks besteld.
Een grote doos van Douglas voor A. Waninge.
Toen ik hem open had gemaakt lag bovenop een factuur zonder bedrag met daaronder een grote cadeaudoos.
Ik was geheel en al in verwarring.
“Dat moet weer terug; ik bestel nooit wat bij Douglas!
Wie bestelt dat nou op mijn naam!”
Mopper, foeter, enzovoort.

Onder de cadeaudoos lag een kaart.
“Thank you” stond er op.
Waarvoor? Ik had nog steeds geen idee.
“Hartelijk dank voor de fijne samenwerking, jouw werkzaamheden voor ons waarderen we enorm!” met daaronder de namen van de twee managers waar ik momenteel voor werk.
Oh ja.
Half april is het secretaressedag. Morgen dus.

Toen ik de heren via de app bedankte merkte één van hen op: “Eén dag te vroeg!”
“Nee hoor” grapte ik terug “op donderdag werk ik niet!”
Wat leuk en wat een verrassing; ik stond er gewoon bij te blozen.
Mijn werk doe ik met veel plezier en ik ben blij dat ik het ook in deze tijd gewoon kan blijven doen, al mis ik het menselijk contact wel heel erg en is het soms een gedoe.
Zo’n attentie verhoogt even de waarde van de dag.