11 juni: Ge-reset.

Toen ik de titel van dit blog getypt had dacht ik: “Wat een raar woord eigenlijk.” maar toch is dit wat we gisteravond met elkaar constateerden. We zijn collectief ge-reset.
‘We’ zijn de leden van Gespreksgroep ’93. Op 2 maart hadden we onze laatste bijeenkomst.
Toen ik even terugbladerde in mijn agenda zag ik een volbeschreven blad van een week waarvan we toen al zeiden: “Drukke week!” Het lijkt wel een ander tijdperk.

Het was de bedoeling dat we gisteravond samen met predikant Sijbrand van Dijk even gingen kijken in de aangepaste kerkzaal van Op de Helte waar misschien binnenkort weer kerkdiensten gehouden worden voor 30 personen. Het begin was al weer heerlijk: even geiten aan de bar met koster Gerard en bijpraten met Saakje.
Gisteravond waren we met z’n tienen; we zaten in een vergaderruimte in een grote kring met allemaal een tafel voor ons en anderhalve meter tussen ons in. Een heel andere setting dan onze gebruikelijke bijeenkomsten: gezellig met z’n drieën op één bank bijvoorbeeld in iemands huiskamer; nu  leek het meer op een vergadering. Maar wát een leuke vergadering!
Het was maar goed dat Tini de leiding nam en iedereen om de beurt aan het woord liet, anders was het één kakafonie van verhalen geweest. Wat hadden we elkaar veel te vertellen, wat is er veel niet doorgegaan, maar wat is er ook veel wel gebeurd.

We vertelden elkaar hoe we door de coronacrisis heen zijn gekomen, wat het met ons deed. Daar kwam het resetten aan de orde. Hoe gaan we na corona verder? Gaan we dingen anders doen? Want het was namelijk niet alleen maar kommer en kwel. Er was ook tijd: voor elkaar, voor hobby’s, voor een gesprek met een oude tante die anders altijd ongelegen belt maar nu langdurig te woord kon worden gestaan, kortom: meer rust in de tent.
Ook niet verkeerd, constateerden we met elkaar.

Sijbrand wilde graag weten hoe we de kerkdiensten hadden ervaren.
Het bleek dat iedereen wel kijkt, maar het zingen werd als ‘niet fijn’ ervaren.
“Ik moet eerlijk bekennen dat ik dat soms doorspoel” merkte iemand op.
Verder wordt de interactie gemist; ook Sijbrand vond dat een groot nadeel, je hebt geen contact met gemeenteleden.
Iemand zei: “Ik zie die on-line-vieringen’ als een pleister. Het is fijn dat het even zo kon, maar we moeten zo snel mogelijk weer naar echte ontmoetingen.  Als dat niet kan zoals we gewend zijn, dan moet het anders. Misschien is dit wel het kantelpunt in de protestantse traditie van ‘dominee spreekt – gemeente luistert’; zo’n crisis biedt ook kansen om vastgeroeste gewoontes te veranderen”.
Er werd nog even gebrainstormd over mogelijkheden en uitdagingen en toen was het al weer ruim over tienen.

Met rode wangen kwam ik thuis.
Wat een leuke avond, wat heb ik dit gemist!
Maar ook: te volle dag.
Gefietst naar Groningen, gewerkt, boodschappen gedaan, gespreksgroep….. dit wou ik toch anders gaan doen…?