De laatste keer dat ik een FysiYoLates-les bijwoonde van Trijntje was op 6 maart; daarna hield het abrupt op. Natuulijk bleef ik elke ochtend mijn eigen oefeningen-riedeltje doen, maar ik miste wel de wekelijkse bijeenkomsten waarbij we even weer flink worden opgerekt.
Nu er weer meer mogelijk is heeft Trijntje besloten de 7 overige lessen van dit voorjaar alsnog aan te bieden, dus fietste ik gistermiddag naar Roderesch.
Als een kind op de eerste schooldag was ik veel te vroeg, dus ik ging even lekker in het zonnetje zitten.

Als het kan worden deze inhaallessen buiten gegeven en gistermiddag kon het.
We verzamelden ons op grasveldje achter het RAS-huys, haalden een matje en kregen uitleg over hoe we het gingen doen.
We kregen allemaal een dekbedovertrek en een kussensloop. Het dekbedovertrek kwam op het gras te liggen (dat nog wat vochtig was) en de sloop ging om het kussentje.
Allemaal onder invloed van de maatregelen van het RIVM.

In de buitenlucht is het beslist anders dan binnen.
Omdat we anderhalve meter bij elkaar vandaan staan kon ik Trijntje minder goed horen en als iedereen op de rug ligt met opgetrokken knieën hoor ik  haar eigenlijk helemaal niet; dan kijk ik gewoon wat de buurvrouw doet, die het op haar beurt ook weer afkijkt van haar buurvrouw.
Wat niet anders is, is dat ik niet alle oefeningen even goed mee kan doen, dat kon ik voor corona ook al niet. Op de hurken zitten en zonder handen op de grond opstaan bijvoorbeeld. Of langdurig op één been staan. De extra lessen zijn voor mij beslist niet overbodig.

Buiten ben ik sneller afgeleid.
Tijdens de zonnegroet zie ik ineens mieren op mijn matje!
Er zijn vliegen, torretjes, hommels en kleine groene kevertjes.
Tijdens het draaien met de heupen zie ik in mijn ooghoek het bosje achter mij, waar ook van alles te zien is.
Als we aan het eind van de les heerlijk ontspannen zak ik minder diep weg dan anders, omdat er een mugje op mijn arm kriebelt of een lieveheersbeestje over mijn been loopt.

Maar wat was ik blij dat we dit weer met elkaar konden doen!
Liggend op mijn matje, kijkend naar de bomen boven mij, vind ik dit uitzicht toch een stuk aangenamer dan dat saaie plafond in het RAS-huys.
Door de wind ruisen de bladeren en in de ontspan-stilte fluiten de vogels.
De zon schijnt af en toe op mijn gezicht en ik geniet van deze momenten.

Na de les geen thee en gezellig bijkletsen, maar aan het werk.
Matje schoonmaken met een nat doekje, dekbedhoes en sloop uitkloppen en op de picknicktafel verzamelen, matje naar binnen gooien en doekje in de afvalcontainer.
Tot volgende week!

Het kan weer, het mag weer, maar het is allemaal minder ontspannen en minder vrolijk.
Iedereen is op zijn hoede en afwachtend.
Was het maar weer ‘gewoon’…..

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij een link naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.