Zoekend op Spotify naar een specifiek werk van Mozart vond ik iets anders dat me verraste.
Ik hoorde drie stemmen: een sopraan, een alt en een bariton en het betoverde me.
Het bleek een stuk te zijn uit Mozarts opera ‘Cosi fan tutte’ en het heet Terzettino – ‘Soave sia il vento’.
Het werd voorzichtig en fragiel gezongen.
Wat mooi!
Ik beluisterde het stuk drie keer achter elkaar.
Zucht.
Wie zingen dit zo mooi?

De sopraan was Elisabeth Schwarzkopf, de alt Christa Ludwig en de baritonpartij werd gezongen door Walter Berry
Elisabeth Schwarzkopf klonk mij in de oren als ‘lang geleden’ en dat was ook zo; 1915 was haar geboortejaar.
Dat de uitvoering me zo raakte was niet gek, want dit staat er over haar op Wikipedia:

Er bestaan vele opnamen van haar, waarvan verscheidene door kenners worden gerekend tot de mooiste interpretaties van operarollen of liederen die tot op heden zijn gemaakt – misschien geëvenaard, maar nimmer overtroffen. Zij was bekend om haar buitengewoon mooie stem die zij met grote virtuositeit en met een niet aflatend streven naar perfectie gebruikte. Zij straalde een onaantastbaar kunstenaarschap uit, met een hoge stem die gekenmerkt werd door de totale technische perfectie in expressie en voordracht. De zeldzame kritiek die weleens werd uitgeoefend, wees op een zo grote aandacht voor de techniek van het zingen, dat de directe emotionele impact van het gezongene daarbij misschien weleens wat tekort kwam.

Dus. Elisabeth Schwarzkopf.
Ook bekend vanwege haar bijtende kritieken in masterclasses.
Dat klokje had ik al eens horen luiden, nu weet ik dus ook waar de klepel hangt.

Walter Berry (1929) en Christa Ludwig (1928) waren van dezelfde lichting en vierden triomfen de tweede helft van de vorige eeuw. Die twee waren zelfs getrouwd en hadden samen een zoon.

Inmiddels heb ik het stuk al veel vaker gehoord en het blijft prachtig.
Laat je ook betoveren: hierbij een link  naar een video op YouTube.