Twee keer hadden boekenvriendin Jeannette en ik  in coronatijd uitgebreid bijgepraat via skype, maar maandagavond kon ik weer als vanouds naar Woudsend.
Heerlijk.
We maakten een wandeling in de avondzon door het zomerdrukke stadje, zochten haar ouders even op die daar op de camping stonden en zaten de rest van de avond genoeglijk bij te praten in hun tuin.

Ze had iets voor mij klaargezet: een mandje met handwerkspullen.
Haar schoonmoeder is dit voorjaar overleden en nu waren ze met de familie bezig om haar huisje leeg te halen en om voor haar spullen een ander plekje te zoeken.
Dat ging net als bij mijn moeder destijds: erfstukken en bijzondere dingen werden verdeeld over kinderen en kleinkinderen,  boeken gingen naar de boekenmarkt en huisraad, waar iedereen toch al genoeg van heeft, brachten ze naar de kringloop.

Van één opruimronde bleef het handwerkmandje van Griet over.
Resten garen, breinaaldendoos, een doos knopen en wat haakboeken. “Kan wel weg” vond de familie “wij doen er niks meer mee.”
Jeannette had toen aan mij gedacht.
Als het toch wordt weggegooid kan ik het net zo goed aan Ada geven.

Verguld ben ik er mee; aan de ene kant met het idee dat ze aan me dacht, aan de andere kant met de spullen. Als je van handwerken houdt snap je dat.
In oude boeken zoeken naar een leuk patroontje of een moeilijke haaksteek, graaien in bolletjes garen, uitzoeken van oude breinaalden (sommigen helemaal krom van het vele gebruik of roestig van ouderdom) in een houten breinaaldendoos of speuren naar antieke knoopjes in een Douwe Egberts-blik vol verzamelde knopen.

Toen ze me het mandje gaf schoot ze even vol bij 4 nieuwe bollen sokkenwol.
“Daar zou ze voor ons nog sokken van breien…..” Dan zit de emotie niet in dat garen, maar in het idee dat ze nu nooit meer zal breien. Mede daarom is het zo bijzonder om dit mandje te krijgen.
Vanmiddag heb ik alles eens op mijn gemakje uitgezocht en bekeken.
De mand van Griet (“die stond altijd naast haar stoel in de kamer”) krijgt een mooi plaatsje in de handwerkkast op mijn kamer.
En steeds als ik knopen zoek, haar breinaaldendoos gebruik of in het mandje op zoek ga naar garen zal ik even aan haar denken.

Bedankt Griet.