Een datum.
16 augustus 2020.
Vandaag zou mijn vader 88 zijn geworden.
Verjaardagen werden in mijn ouderlijk huis uitbundig gevierd met veel familiebezoek en ‘grote groepen gezellig’.  Dat hebben wij van hen overgenomen,  maar dat heeft tot gevolg dat zo’n datum,  die jarenlang het aura ‘feest’ had,  altijd een bijzondere lading houdt.  Vanmiddag komen onze kinderen en mijn broer en zijn gezin bij ons voor het vieren van de jaarlijkse Cornelis clan dag; voor de 13e keer zonder Cornelis, voor de 3e keer zonder mijn moeder.  Maar daarover natuurlijk morgen meer.

Vanmorgen in de kerk was pa door de datum dichterbij dan anders. Arjan speelde het stuk ‘Morgenstimmung’ van Grieg uit Peer Gynt dat mijn vader ook mooi vond,  maar ondertussen doet het muziekstuk me ook heel erg denken aan het tweede deel van ‘De 7 zussen’ boekenserie. Zo zit een ieder in de kerk met zijn eigen gedachten en associaties.

We hoorden vanmorgen het verhaal waarin Jezus een Kanaänitische vrouw ontmoet,  die hem vraagt haar dochter te genezen. Het zwaartepunt van de overdenking lag op het grote geloof, waarmee de vrouw Jezus imponeerde. Jezus zegt dat het brood voor de kinderen Israëls bedoeld is en niet voor de honden.  De vrouw antwoordde dat de honden toch ook de kruimels eten die van de tafel van de kinderen vallen.

Wat bij mij bleef haken was de parabel die dominee Walter Meijles aan het begin van de viering vertelde: we zagen een afbeelding van een pakketje voor verpleegkundigen: een mondkapje, een plastic hoofdmasker en een veiligheidspak.
Hij zei: “In maart en april moesten de verpleegkundigen in de verpleeg- en verzorgingshuizen voor wat betreft dit veiligheidsmateriaal genoegen nemen met de kruimels die van de tafel vielen van de IC’s in de ziekenhuizen. Er was niet voldoende bescherming om hun werk te kunnen doen.  Maar ze deden het toch,  met gevaar voor eigen leven,  omdat ze de patiënten  niet aan hun lot wilden overlaten, die hadden hun zorg zo hard nodig.
Niemand heeft er voor gekozen dat dit zo gebeurde,  maar het gebeurde wel.
Je zou het doorzettingsvermogen van die verpleegkundigen kunnen vergelijken met het grote geloof van de vrouw in het bijbelverhaal.”

Met bewondering luister ik naar zo’n moderne gelijkenis,  die een eeuwenoud verhaal met zijn dilemma’s en wijsheden naar de tegenwoordige tijd brengt.

Niemand heeft er expliciet voor gekozen,  maar het gebeurde wel.
Hoe vaak is dit niet van toepassing in onze huidige maatschappij?  Mijn gedachten hierover namen mij even zo in beslag dat ik een stukje van de viering miste.
Dat heb je soms.

We zijn al weer aardig gewend aan een kerkdienst met ‘coronabeperkingen’.
Het zingen was vanmorgen weer fijn en de koffie aan het begin van de viering bevalt erg goed! Laten we dat er voor de toekomst maar in houden……