25 oktober: Zestig.

Zestig jaar geleden werd ik geboren.
Mijn twaalfde lustrum dus.
In onze sociale netwerken worden dit soort mijlpalen uitbundig gevierd, dus wij hadden ook al plannen voor een groot feest met gezin, familie en vrienden.
Hadden, want corona doorkruiste onze plannen.
Het grote feest hadden we begin september al uit ons hoofd gezet en alle sub-feestjes in zaaltjes met aparte groepen familie en vrienden sneuvelden één voor één in de weken hiervoor.
We hebben alles afgeblazen met de belofte: ‘Volgend jaar wordt Gerard zestig en dan geven we in juni een spetterend feest ter gelegenheid van beide verjaardagen. Samen 120, zoiets’.
Maar zelfs met ons gezin uit eten kon niet en we konden onze dochters met hun mannen ook niet thuis ontvangen, want je mag maar 3 personen over de vloer hebben.
Dat vonden we wel heel zuur……

Gerard kwam na de afkondiging van de gedeeltelijke lockdown op een briljant idee.
“Wij huren 4 hotelkamers bij Langewold hier in Roden* . Daar mogen we met toepassing van alle maatregelen wel samen eten in dat restaurant en dan gaan we ’s avonds een potje kegelen.”
Maar o, wat was het nog spannend afgelopen week.
Krijgt niemand corona? Hoeft niemand in quarantaine? Hoeft niemand een test?
Het mocht allemaal doorgaan.

Toen de kinderen aankwamen in het hotel, bleek dat ze allemaal speciale mondkapjes ophadden: zelf versierd met teksten en tekeningen.
Die van Gerard was door Frea gemaakt: “Gefeliciteerd Olle Dakdoeve” (zie Instagram) stond er op met een tekening van een mooie grijze duif.
Verder kreeg ik een rozet met mijn nieuwe leeftijd en een mondkapje met MOI er op.
In het restaurant van Langewold had men een hoek voor ons gereserveerd en mooi versierd met slingers en ballonnen.
Daar konden we met z’n achten genieten van een ‘anderhalve-meter-diner’ en hieven we het glas op mijn 60e verjaardag.
Daarna gingen we een ouderwets potje kegelen; het was spannend, het was leuk en heel gezellig.
Vanmorgen sloten we de feestelijkheden af met een ontbijtbuffet en na een laatste kop koffie zwaaiden we iedereen uit.

Dit weekend werden en bloemen bezorgd, kaarten, een boekenbon en zelfs een flesje port!
Daardoor voelde ik me erg verwend en absoluut niet vergeten.
Verder kreeg ik veel lieve appjes en mails en ik besloot die ook tastbaar te maken door alle namen uit te schrijven op ons ‘whiteboard’.

Zestig worden in coronatijd.
Dan heb je al 59 verjaardagen kunnen vieren zoals je dat zelf graag zou willen, behalve die in 2014  toen ik op mijn verjaardag werd getroffen door een hartinfarct en opgenomen moest worden in het Martiniziekenhuis.
Op het blog van 25 oktober 2015 schreef ik: Vorig jaar grapte de cardioloog na het plaatsen van de stents dat hij mij een heel duur kado had gegeven op mijn verjaardag: drie interne juwelen!
Qua prijs waren de cadeaus dit jaar een stuk bescheidener,  maar het mooiste kado was dat ik mijn verjaardag gewoon kon vieren!

En ook al was het niet zo uitbundig als vooraf bedacht: ook dit jaar was het feit dat ik mijn verjaardag (met de kinderen in ieder geval) kon vieren mijn mooiste cadeau.

* Toen we afrekenden bij het hotel hoefden we geen toeristenbelasting te betalen; we wonen immers in Roden.