Wij ontmoeten ons gezin in coronatijd amper met z’n achten tegelijk.
Op mijn verjaardag zagen we elkaar voor het laatst; Sinterklaas hebben we dit jaar uitgesteld naar een moment dat het wel kan, waarschijnlijk pas in februari…..dan combineren we het ‘Februari-is-stom-feest’ misschien wel met pakjesavond. Wat een raar jaar.
Deze week zagen we de stellen allemaal even weer apart: Carlijn en Wim kwam donderdagavond eten (boerenkool), Harriët en Cees kwamen gistermiddag samen met ons de Pizzarette-tafeloven gebruiken en bleven ook slapen en vanmiddag gingen we op bezoek bij Frea en Jon, want die hadden deze week een verjaardag te vieren.

Dan verloopt een zondag in huize Waninge anders dan gebruikelijk.
De ochtend begon loom met uitslapen, thee, koffie, ontbijt (of niet) en nog een restant pepernoten en suikerbeesten.
Het liep al tegen twaalven toen onze gasten vertrokken.
Soepie, broodje, even chillen.
We bekeken de viering van de tweede zondag van advent van onze PKN-gemeente bij het middag-kopje thee.
In deze viering verraste mij een uitvoering van ‘Woord ons gegeven’ van Huub Oosterhuis.
Een heerlijke, bombastische uitvoering met een compleet orkest  (o.a. pauken en violen) en een groot koor.
De altpartij van dat stuk en de solo’s heb ik al vaker gezongen: in deze uitvoering kun je helemaal ‘verdrinken’.
Hierbij een link naar die uitvoering van Huijbers, Oomen en Löwenthal.
Geluidsvolume op 10 en gewoon ondergaan.

Tobi

Frea en Jon hebben sinds vorige week een eigen stekje in Groningen en deze week ging een lang gekoesterde wens in vervulling: ze haalden twee katten op uit het asiel.
Op Instagram zette ze deze tekst: “Meet Sam and Tobi. Sam likes brushes and staring into your soul. Tobi mostly likes sniffing things and being where he shouldn’t be.”
Wij gaven gehoor aan die uitnodiging en we hadden dus vanmiddag onze eerste ‘meet & greet’ met deze twee heren op leeftijd.
De mannen zijn een maand geleden ernstig verwaarloosd aangetroffen in een doos voor het asiel, maar zijn daar wonderwel al behoorlijk goed van hersteld.
Sam kwam gelijk al de inhoud van mijn tas inspecteren (breiwerk en een flesje port voor de jarige), maar verloor alle interesse toen er iets in de buurt kwam wat leek op of rook naar ‘eten’.
Tobi lag al heerlijk ontspannen op een dekentje en mauwde af en toe als hij vond dat aandacht wat lang uitbleef. In het tekstwolkje boven zijn hoofd stond: ‘This house is mine. They just pay the bills’.  Je ziet het al op de foto’s: geen vrolijke Fransjes. Tenminste, zo kijken ze niet. Maar ze gedragen zich goed, laten zich graag aanhalen en lijken al volledig op hun gemak.

Sam

Ondanks dat ik zelf niet van katten houd, kan ik ontzettend genieten van wat de beesten teweegbrengen bij onze kinderen.
En eerlijk gezegd gun ik het ze ook zo dat ze nu eindelijk een kat in huis kunnen nemen.
Die paar keer dat ik dan katten om me heen heb neem ik op de koop toe; deze kwamen niet eens op mijn schoot springen……

Zo’n dag dus.