Vandaag het nieuwe blog dat ik schreef voor het boek voor de categorie ‘Muziek’
2020: Zingen is veel meer dan alleen je stem gebruiken.
Zingen en gitaarspelen: het is onlosmakelijk met mij verbonden.
Toen ik mijn gitaar kreeg in 1971 was ik de koning te rijk.
Het eerste lied waarbij ik mezelf kon begeleiden was ‘Mandolinen zongen zacht in Nicosia’ van de Zangeres zonder Naam.
Wat heb ik in de loop van de jaren vaak met die gitaar om mijn nek gestaan om voor en met andere mensen te zingen.
Samen met Gerard of met het ‘Af&Toe-koor’ of alleen, of met Hosanna of het kinderkoor.
Wat ik in de loop van de jaren heb geleerd is dat zingen veel meer is dan alleen je stem gebruiken.
Een paar voorbeelden:
– In de groep op beschermde woonvorm waar mijn schoonmoeder woonde zat ook meneer Bos. Hij vertelde een keer bij de koffie dat hij vroeger altijd zong. Vooral achter de ploeg. “Wat zong u dan?” vroeg Gerard. De oogjes begonnen al te glimmen bij de herinnering: “Heb meelij, Jet!” Dat lied kenden wij niet. Maar met internet is daar tegenwoordig wat aan te doen. Dus ik zoeken. Eerst op Wikipedia en toen op YouTube. Ik vond een opname van Kees Pruis uit 1929. Toen begrepen wij de guitige blik van meneer Bos; het lied gaat over een hele dikke vrouw die bij een hele dunne man in bed ligt. Hij wordt bijna geplet en roept dan “Heb meelij Jet…!” Bij ons volgende bezoek aan moeder bracht ik mijn gitaar mee en gingen we met de bewoners zingen; als verrassing voor Bos zetten we ‘Heb meelij, Jet’ in “Jij neemt alle dekens, o monstervrouw, ik bibber van de kou!”
Bos sloeg zich op de knieën van de pret en zong het luidkeels mee.
Werd het mooi gezongen? Welnee.
– Ooit zongen Gerard en ik bij een viering in ‘De Enk’, een verpleeghuis in Zuidlaren.
Daar zongen we o.a. het lied ‘Jerushalaim, stad van goud’.
Later hoorden we van de voorganger dat dat lied iets heel bijzonders had veroorzaakt: een mevrouw die al een poosje in bed lag en nergens meer op reageerde had die middag steeds die melodie geneuried. Het ging hier om een Joodse mevrouw en ‘Jerushalaim’ is geschreven op de melodie van een oud, Joods volkslied, dat die dag bij mevrouw was bovengekomen.
De dochter had samen met haar moeder gezongen en was erg blij met deze onverwachte opleving.
– Op het kinderkoor dat wij in Roden hebben gehad zat een meisje met het syndroom van Down.
Het kind genoot intens van het zingen, kende alle liedjes uit haar hoofd en werd door de andere kinderen (die ook op school bij haar in de klas zaten) heel lief begeleid en geholpen.
Ze zong altijd erg enthousiast mee, ook wel eens een beetje hard en ook niet altijd even zuiver, maar als ik vroeg of het iets zachter kon ging ze daar bijna altijd in mee.
Toen we een keer met het koor op een Kinderkorenfestival zongen kreeg ik van een jurylid het advies: “Er zit een brommer in het koor, dat kind kun je beter van je koor af doen.“
Tssss. Nee, natuurlijk deed ik dat niet. Zingen is meer dan alleen je stem gebruiken.
Zingen in verpleeghuizen, zingen met de cantorij, zingen op de Maandagavondclub: het doet iets met me.
Het delen van mijn talent levert altijd veel plezier op.
Kun je nog zingen? Zing dan mee!
Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.
Theo
Mooi verhaal, Ada.
Zo wordt het langzamerhand toch een volwaardig (digitaal) boek!