5 januari: Jantje en de ganzen.

Vorige week, voor de jaarwisseling, overleed ons oudste cantorijlid Jantje Alkema.
Ze was in november opgenomen in het ziekenhuis, omdat ze haar heup gebroken had.
Ze herstelde wonderwel en na een revalidatieperiode in Maartenshof mocht ze weer naar huis.
Vlak voordat ze weg zou brak er corona uit in dat verpleeghuis en mocht ze niet meer weg om besmetting buiten het huis te voorkomen.
Het bijna onvermijdelijke gebeurde: Jantje kreeg corona en overleed aan een bijkomende longontsteking.
Wrang.
Ze was 88, maar nog erg vief; ze woonde nog steeds zelfstandig en zong tot maart 2020 wekelijks haar sopraan-partij mee in de Cantorij Roden.

Vanmiddag keek ik via Kerkomroep naar de dankdienst voor haar leven vanuit de Catharinakerk; we maakten kennis met de andere kanten van Jantje.
Dochter, echtgenote, moeder, weduwe, oma: de dochters schetsten in hun eigen streektaal een beeld van een warme vrouw met een groot hart die haar kuikens graag bij zich had, een moederkloek.
We hadden met een klein deel van de cantorij een opname gemaakt van twee liederen die in de dienst werden afgespeeld.
Onder normale omstandigheden hadden we in deze kerkdienst met de voltallige cantorij gezongen en op die manier afscheid van haar kunnen nemen, nu bleef het ‘afstandelijk’ en dat is wat mij betreft één van de naarste gevolgen van het coronavirus.
Ook kleinzoon David leverde een bijdrage aan de dienst: hij speelde op de piano het stuk ‘Gnossienne’ van Erik Satie.
Omi zou trots geweest zijn.

Aan het eind van de plechtigheid vertelde voorganger Walter Meijles een ontroerend verhaal over ganzen met betrekking tot het overlijden van Jantje.

En dan over die ganzen……want of  je nu wilt of niet, op de dagen waarop het erop aankomt,  zoals de dag dat je moeder sterft, krijgt alles lading en betekenis.
En dan zijn daar die ganzen in de lucht. Ganzen staan symbool voor het achterlaten van het oude, van de tijd of de plek die geen voeding meer geven kan. De ganzen komen terug wanneer nieuw leven weer mogelijk is. Daarmee staan ganzen symbool voor zowel geboorte, nieuw begin, als voor het leven verlaten en de zielereis die gemaakt wordt.

We hebben inmiddels ontdekt dat het vliegen in die beroemde V-vorm een functie heeft. Om de beurt neemt de voorste gans de moeilijkste plek in, zodat de ganzen die er achter vliegen baat hebben bij de luwte van de wind die verplaatst wordt. Otewel: samen hou je het  langer vol en kom je verder door samen te werken.
En tot slot hebben we daar dan dat gakken, dat typische geluid van het buitengebied waar water te vinden is; Jantje vond het prachtig en jullie hebben het gehoord de dag dat ze stierf, overvliegende ganzen.

Jantje was al lid van de cantorij vanaf de oprichting in de jaren ’80 en was één van de trouwste leden.
Als we straks (hopelijk dit voorjaar) als cantorij weer met elkaar mogen zingen, zal Jantje’s stoel op de eerste sopranenrij leeg blijven.
We houden haar in herinnering als het creatieve, gezellige mens dat ze was maar vooral als toegewijde sopraan.
Toen de uitzending op Kerkomroep was afgelopen en ik de computer uitzette, hoorde ik de klokken luiden van de Catharinakerk op de Brink terwijl de kist, overladen met bloemen, naar buiten werd gedragen.
Dag Jantje.