17 april: Nu nog?!? – 2 In kaart brengen.

“O, dan moet je vast ook gipshappen! Dat moest ik vroeger ook. Zo erg!”
Carlijn verheugde zich er als het ware al op toen ik vertelde dat ik vrijdagmiddag voor mijn eerste ‘ortho-afspraak’ bij de tandarts moest zijn.
Maar we zijn al meer dan 15 jaar verder in de tijd en onze tandarts doet niet meer aan gipshappen: er wordt een scan gemaakt van je gebit.

De afspraak heette ‘in kaart brengen’.
Het zou al met al ongeveer drie kwartier gaan duren.

Eerst werden er gewone foto’s gemaakt met een spiegelreflex-camera; voor- en zijaanzicht.
Je krijgt nog net geen nummerbordje onder je kin.
Daarna werden er foto’s gemaakt van het gebit: bovenkaak en onderkaak.
Vervolgens werd ik opgehaald door de assistente die mij meenam naar een kamertje waar twee soorten röntgenfoto’s van mijn kaken werden gemaakt.
Die foto’s mocht ik ook even zien op het scherm. Raar hoor. Dan zie je je eigen schedel en hoe je tanden en kiezen in je kaak zitten.
Het laatste deel van de behandeling zou even duren: met een klein cameraatje werd er een scan gemaakt van mijn hele gebit.
Je krijgt tegenwoordig bij iedere behandeling een soort rubberen mondopener over je lippen geplaatst, waardoor je mond automatisch al wat open gaat en de tandarts wat eenvoudiger bij je gebit kan komen. Niet fijn; je lippen worden behoorlijk opgerekt.

Het scannen is op zich niet pijnlijk, hooguit wat ongemakkelijk.
Het cameraatje moet alle tanden en kiezen bijlangs en achter in de mond is nu eenmaal weinig ruimte; niet alleen de lippen maar ook de wangen worden op deze manier wat uitgerekt.
Toen het bijna klaar was vond de computer waar die camera op  was aangesloten dat het welletjes was en ging op zwart.
Dus.
Het bleef lang stil en ondertussen lag ik te wachten met een uitgerekte, geopende mond.

“Nu moeten we hem eerst helemaal opnieuw opstarten. En dan maar kijken wat hij heeft geregistreerd.”
Het duurde erg lang allemaal. De mondopener mocht er even uit en de stoel ging omhoog.
Het ligt bij de tandarts toch nooit zo lekker als in je tuinstoel achter het huis, ik was blij dat ik mijn nek/schouders even kon ontspannen.
Het duurde echt even voordat de computer weer zover was dat ik verder geholpen kon worden en toen was het met een minuut of tien ook bekeken.
Drie kwartier was anderhalf uur geworden.
Misschien was gipshappen toch minder erg geweest…..

Aan de hand van het fotoboek dat de tandarts gaat maken wordt bekeken wat het behandelplan gaat worden; het plan en de begroting van de kosten daarvan worden ons de komende week toegestuurd.
Op 1 juni heb ik de volgende afspraak.
Word je op je 60e nog gepland in het ‘orthoblok’ in de agenda.
Die afspraak heet ‘Wat gaan we doen?’

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.