Youp van ’t Hek schreef in zijn wekelijkse column iets over de uitvaart van prins Philip zaterdagmiddag.
“Ik ken mensen die er vanmiddag voor gaan zitten. En gezien hun mislukte levens gun ik ze dit verzetje ook wel.”
Youp kent mij niet, maar ik ben ook zo’n mens.

Mijn telefoon zette ik uit, pakte er een haakwerkje bij en ik heb anderhalf uur zitten kijken.
Het eerste stuk was met veel ceremonieel omgeven. Op de maat van de gedragen muziek van het muziekkorps schreed men statig met de kist naar de kapel.
Ondertussen zag ik de mooie beelden van Windsor Castle; wat een plaatje.

Er was geen koor, maar vier solisten zongen prachtige muziek.
Het eerste lied, ‘Eternal Father’ raakte gelijk een gevoelige snaar.
“Even Dick appen* ” dacht ik, maar mijn telefoon stond uit.
De eerste lezing was uit ’the Ecclesiastics’. Huh? Is dat een bijbelboek?
Internet bracht mij bij ‘Prediker’, maar iemand die er meer verstand van heeft mag het zeggen.
Ook de andere liederen die ten gehore werden gebracht werden haast perfect vertolkt.

En toen was daar aan het einde van de dienst ineens één doedelzak.
Die stond onder een ander gewelf. Daar kreeg ik werkelijk het kippenvel van op mijn armen.
Even later werd door een aantal trompetten ‘The Last post’ gespeeld, wat bij ons altijd op 4 mei klinkt tijdens de dodenherdenking.
Het was allemaal heel Brits, heel stijlvol en heel prachtig.

Toen het volkslied werd gezongen kregen we even queen Elizabeth te zien.
Een breekbaar oudje in het zwart; verborgen achter een mondkapje en een hoed.
Helemaal alleen.
Door de Engelse coronaregels mogen huishoudens zich nog steeds niet mengen en dan zit de weduwe/weduwnaar tijdens zo’n plechtigheid alleen.
Dat beeld bij die pompeuze muziek en in mijn hoofd de tekst ‘Gohod save the Queen!’ het contrast kon niet groter zijn.

Bij de nabespreking van de NOS -uitzending vonden de dames het jammer dat ze geen emoties hadden gezien.
Dat we zo weinig hadden gezien van de familieleden.
Dat het zo sober en weinig persoonlijk was.
Allemaal waar; maar hadden ze echt anders verwacht?

Eerlijk gezegd hoef ik niet iedereen zien huilen.
We hebben allemaal de beelden nog op ons netvlies van de gebroken Beatrix op de begrafenis van Claus, wachtend aan de arm van Friso voor ze de grafkelder in mocht.
Op dat moment tv-camera’s, dat moet je mensen niet aan doen.
Toen mijn vader overleed en wij met onze verdrietige moeder de begrafenisplechtigheid bijwoonden, moest ik aan Beatrix en haar zonen denken en prees me gelukkig dat er die verschrikkelijke dag in maart 2008 geen camera’s waren.

Om 17.00 uur was de plechtigheid afgelopen.
“Nu Dick appen.”
Toen ik mijn telefoon aanzette had ik al een appje.
Van Dick 😉

Toen moest ik weer verder met mijn mislukte leven.
Ik ging een hartige taart maken met zalm!

* Waarom moest ik Dick appen? Lees hiervoor het blog ‘Lied gemist’ uit 2017.

Naschrift: maandag 19 april kreeg ik een column toegestuurd uit Trouw, geschreven door Stevo Akkerman.
Daarin staat meer informatie over de schriftlezing.
Hiernaast een afbeelding van dat verhaal, klik op de foto voor een vergroting, dan kun je het lezen.