18 juni: “U bent er weer…”

Die time-out kwam wel  goed uit: met zulke warme dagen ben ik nooit op mijn best en ik vond het wel even lekker rustig.
Heel langzaam gaat de wereld weer open na alle coronabeperkingen.  Zwemmen en FysiYoLates doen we nog niet,  maar zingen met de cantorij heb ik al wel weer gedaan: met z’n zessen werkten we mee aan de PKN-viering van 13 juni. Onze cantor Karel wilde eigenlijk dat we alles één-stemmig zongen, maar daar waren we het niet mee eens.
Er was een lied dat we vierstemmig konden dromen “Wie in de schaduw Gods mag wonen” (melodie licht dat ons aanstoot in de morgen). Het vertrouwen moet kennelijk eerst weer worden opgebouwd: “Dat wil ik dan eerst even horen”.
Wat een sensatie om na zoveel  maanden weer vierstemmig te zingen! En Karel vond het ‘acceptabel’,  dus ook in de viering mocht het vierstemmig.

Dertig mensen mochten de kerkdienst bijwonen.  De mevrouw met wie ik na het inzingen even een praatje ging maken, zei: “Ik was hier veel te vroeg,  maar ik wilde zo graag wat mensen zien en spreken.”
Ik zag haar ontroering en het raakte me.
Wat hebben we ‘elkaar’ gemist.
Een knipoog, een praatje,  een handdruk of een arm om de schouder: samen kerk zijn is zoveel meer dan de preek op zondagmorgen.

Niet alleen kerkgang is weer mogelijk, ook naar het werk in Groningen en bezoekjes brengen aan anderen behoort weer tot de mogelijkheden.
Eerlijk gezegd: ik moet er nog aan wennen.
Het mondkapje, anderhalve meter afstand en geen lichamelijk contact: inmiddels ben ik daar zo aan gewend dat ik er amper meer bij nadenk.
Mensen die onverwacht dichtbij komen staan veroorzaken een kleine schrikreactie; verder ben ik eerder moe van de reuring die alles weer teweegbrengt.
En ja, dat heeft enerzijds natuurlijk te maken met mijn leeftijd, maar ik moet ook weer wennen aan het communiceren en meer bezigheden buitenshuis.

Met dit nieuwe blog komt er een eind aan mijn eerste time-out van 2021.
“U bent er weer!”
Dat roept de mevrouw van de fietsknooppunten-app altijd als we even van de route zijn afgeweken en daarna de knooppunten weer oppakken.
Ze is altijd blij als we er weer zijn.
Een paar mensen in mijn omgeving zijn ook blij dat ik er weer ben.
Hier en daar kreeg ik al voorzichtige aansporingen: “Wanneer begin je weer? Ik mis je dagelijkse ‘stukje’….”
Fijn om te horen; vanaf vandaag weer iedere dag artikel in dit digitale tijdschrift!