Zondagavond 21.30 uur.
De GWP (Grote Waninge Partytent) is weer opgeruimd, de vaatwasser draait een programma en Gerard zit Engeland-Italië te kijken.
Een beetje soezerig zit ik achter het scherm dit blog te typen.
Wát een leuke middag.
Wat heerlijk om onze hele club bij elkaar te hebben: dochters met aanhang, broers, (schoon)zussen en zwagers, de vrienden én tante Trijn.

“Mag ik je een zoen aanbieden?”

Met een groep van 30 mensen zaten we aan een lange rij tafels bij ons in de tuin; het leek wel wat op zo’n Italiaanse familie uit de Bertoli-reclame, maar dan in Drenthe.
Vrijdagmiddag vreesden we nog wel de persconferentie; zouden we het weer af moeten blazen?
Maar gelukkig; het mocht doorgaan.
Wat scheelt is dat bijna iedereen al twee vaccinaties heeft gehad en onze kinderen hadden een test gedaan: allemaal negatief.
Maar we blijven natuurlijk wel voorzichtig.
Wij heetten onze gasten allemaal van harte welkom door ze een ‘chocolade-feestzoen’ aan te bieden op een spatel: “Mag ik je deze symbolische zoen aanbieden?”
Dat werd erg gewaardeerd (bijna iedereen vindt zo’n zoen lekker) en er werd niet geknuffeld en gekust.

Onze kapschuur fungeerde op een gegeven moment als ‘mancave’: daar verzamelde zich een aantal mannen.
Verder mengt de groep zich gemakkelijk omdat men elkaar nog kent van vroeger in Hoogersmilde of doordat men al heel lang deel uit maakt van ons netwerk.
Toen iedereen er was hebben we met de hele groep het glas geheven (een mooie foto vind je op het Instagramaccount van deze website) en benoemd dat we dankbaar zijn voor de 2x 60 jaar die ons gegeven zijn en dat we het fantastisch vonden dat we dit met al onze gasten in gezamenlijkheid kunnen vieren.
Zie je me zitten met m’n glaasje zoete witte wijn?
Beppen en kleppen met iedereen, even bij de schoonzussen, even bij de vriendinnen…..

Om vier uur werd er een heerlijk warm & koud buffet gebracht.
Een kwartier later was het vergeleken met de uren daarvoor verdacht stil: schnitzels, saté, aardappelgratin, nasi, kip en een aantal salades met stokbrood waren de oorzaak.

Nog weer een uur later werd het druk voor de ‘mancave’: Gerard bracht het spiekerhouwen in stelling. Een mannenspel met een dikke boomstam, een hamer en een dikke spijker.
Geen idee? Lees dan het blog ‘Spiekerhouw’n‘ uit 2017.
Er waren net zoveel ‘kijkers’ als ‘houwers’.
Met af en toe heel veel lawaai. Sorry, buren…..

We kunnen er niet heel lang van nagenieten, want vanmorgen stond de wekker om 06.30 uur.
Nu gaat het leven na een vakantie van twee weken weer zijn gewone gang.
Ook dat heeft zijn charme.
Vanmorgen op de fiets naar mijn werk realiseerde ik me dat mijn werkdag begint met wat ik in de vakantie het liefste doe: fietsen.
En als je in zo’n mooie omgeving woont hoef je eigenlijk helemaal niet naar de Biesbosch.
Twee reeën grazend tegen de bosrand aan.
Een starende buizerd op een paaltje.
Uitbundig bloeiende bermen met geurende bloemen en grassen.
En in de Onlanden zwommen ma Meerkoet en haar kuiken weer gelijk weg toen ik van de fiets afstapte voor een foto.
Afbeelding links: uitzicht over de Onlanden vanaf het fietsbruggetje. Afbeelding rechts: een uitsnede van de afbeelding links met moeder en kind Meerkoet.