Van PKN-gemeentelid Wim die vroeger in Hank heeft gewoond kregen we een aantal zeer bruikbare adviezen over ‘Wat Te Doen’ in Dordrecht en omgeving.
“Dordrecht is natuurlijk heel mooi maar vergeet ook vooral de kleine stadjes en dorpjes in de omgeving niet” was één van de adviezen.
Op zaterdag 3 juli zetten we de auto neer in Oud Alblas en fietsten langs sloten en kanaaltjes richting Kinderdijk.
Je weet wel, waar die wereldberoemde molens staan. Hierbij een link naar de website.
Op het fietspad er naar toe, we zagen de eerste rij molens al, was het erg rustig. Daar verbaasden wij ons over; het is hier toch altijd zo toeristisch druk?
Toen het fietspad een bocht naar rechts maakte zagen we het al. O ja.
Hoe dichter we bij het bezoekerscentrum kwamen, hoe drukker het werd.
Op de bruggetjes zaten Aziatische meisjes bevallig in camera’s te kijken met de molens op de achtergrond en de meneer met z’n provisorische poffertjeskraam had het druk.
Wij realiseren ons dat het zonder coronapandemie nog veel drukker zou zijn geweest.
Het was indrukwekkend: je realiseert je daar hoe Nederland zijn best heeft moeten doen om droge voeten te houden.
Als Nederlander moet je dit fenomeen, Unesco werelderfgoed per slot van rekening, toch een keer gezien hebben, maar een rondleiding of een boottocht hoefde voor ons niet.
We fietsten weer terug en vervolgden onze verkenningstocht van de omgeving.
Tot onze verbazing fietsten we in dit dichtbevolkte gebied wel zo’n 10 kilometer door weilanden langs het water ‘de Grote – of Achterwaterschap’ waar geen huis te bekennen was.
Wel koeien, schapen en grote groepen water- en weidevogels. Links een rietkraag, rechts groen landschap dat veel weg had van de Onlanden.
Uiteindelijk kwamen we bij een terp waar het gehucht De Donk op lag. Het heet zo omdat het op een zandduin, een donk, is gelegen van ongeveer 5 meter hoog. Geen terp dus.
Het bestaat uit een handvol boerderijen, voor je het weet ben je er door. Na wat speurwerk op internet ontdekte ik dat er voor de reformatie een klooster van de Cisterciënzer zusters heeft gestaan. Daarover vond ik een erg interessant artikel op de website van de Historische Vereniging Binnenwaard, hierbij een link naar die pagina met de titel ‘Het klooster op de Brandwijkse Donk.‘
Molenaarsgraaf-Brandwijk
Vanaf De Donk fietsten we richting het riviertje de Alblas, waar we door plaatjes als Ottoland, Vuilendam, Bleskengraaf en Molenaarsgraaf kwamen.
Af en toe zat ik achterstevoren op de fiets.
Wat een prachtig gebied!
Statige, oude boerderijen afgewisseld met oude en nieuwe huizen.
Wat ons opviel op onze fietstocht waren de prachtig onderhouden tuinen: werkelijk een lust voor het oog.
Het was die dag een zaterdag en mensen waren allemaal druk bezig met grasmaaien, heg knippen en tuinieren.
Het gebied doet een beetje Giethoornachtig aan: veel water, bruggetjes, vlondertjes en bootjes.
In tegenstelling tot Giethoorn komt het helemaal niet toeristisch over: één camping slechts zagen we onderweg.
Onze adviseur had geen woord te veel gezegd: wàt een verrassende fietstocht!
Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tien delen.
anja
Ik groeide op in Slikkerveer, met het pontje overvaren naar Kinderdijk deden we vaak.
Ik ben benieuwd waar jullie ge-eindigd zijn, ik woonde jarenlang aan de andere kant van de Alblasserwaard, in het buitengebied van Arkel.
Een mooi gebied inderdaad, maar ik zou er absoluut niet naar terug willen, het leven in het noorden van het land bevalt me veel beter!
Wim Bouter
Ada, wat een mooie promotie van onze geboorte grond. Dank. Wat een geweldig mooie waard, hé. Sijnie en ik zijn daar geboren. We hadden daar heel vroeger ook een eigen streektaal.
Dat frommes van Gérard met d’r 3 frullies kan goed schrijven.
Deze uitdrukkingen heb ik overigens de laatste 60 jaar niet meer gehoord.