“Als iedereen van onze familie er zou zijn dan waren we vandaag met 106 mensen!”
Dat zei Gerard’s zus Hennie in haar openingstoespraakje op de familiedag gisteren.  Dat aantal hebben we niet gehaald, maar 90 waren er volgens mij wel.
We waren allemaal welkom op hun camping ‘t Hijkerveld’ aan het Oranjekanaal.

Gerard en ik zochten rond 11.00 uur met onze koelbox, stoelen,  tas met koffie & broodjes ėn breiwerk een plekje in de kring.
Op zo’n dag begin je eerst in je eigen kring bij te praten,  maar al snel begint de grote stoelendans.
“Ik kom eem bij joe zitten. Hoe ist? ”
“Kom hier maor eem bij,  wij maakt de kring wel wat groter… ”
“Is dr ok  een taofeltie veur t klaoverjassen?”
Ondertussen drinkt de familie koffie en verorbert grote hoeveelheden broodjes en koek.
Tijdens die eerste fase zorg ik altijd voor een grote doos chocoladelekkertjes waar ik de hele kring mee rondga.
Dan kan ik ondertussen mooi even informeren naar nieuwe verkeringen en de namen van de jongste kinderen repeteren.

Natuurlijk was er iets georganiseerd, maar er was geen dwingend protocol.
Er was een groot luchtkussen in de vorm van een stormbaan: je moest zo snel mogelijk over hindernissen heen.
Er werd een estafette gehouden waar je je voor kon opgeven.
Van onze generatie waren er geen deelnemers;  we worden allemaal een dagje ouder, wij gingen wel sjoelen.
Bij de stormbaan bleek weer even hoe competitief de familie Waninge is.  Fanatiek besprong men het kussen en sommigen probeerden ondertussen hun tegenstander nog tegen te werken (lees: van het kussen af te duwen), vanaf de zijlijn enthousiast aangemoedigd (lees toegeschreeuwd) door hun gezinsleden.
Ook was er een volleybalcompetitie en koekhappen voor de jongsten waar ook hele groepen langs de kant stonden te roepen en commentaar geven.
De paar overige campinggasten die nog op de camping stonden waren toen al aan het fietsen.
Zoveel Waninge’s: het is ook bijna niet te harden.

Zo’n dag hoef je alleen maar om je heen te kijken en te genieten van wat je ziet en hoort.
Een schoonzus bijvoorbeeld die haar twee grote zonen van achter in de twintig vermanend toesprak: “Niet vechten! Opholl’n! Jullie bint nogal van van Lompestein…. ” Zij zag alweer kneuzingen en builen in het verschiet.
Of  een jongetje van anderhalf dat bij de organisatie van het koekhappen zomaar een grote trommel koek zonder deksel vond en met een plak koek in zijn knuistjes glunderend verder stapte op zijn nog wankele beentjes.

De jongste leden van de familie ontmoeten elkaar….

Rond vijf uur moest het hele circus verhuizen naar het plein voor de kantine voor een mega barbecue.
Onderweg daar naar toe stond er een jongetje op een skelter dat mij vroeg: “Heet jij ook Waninge?”
“Ja. Ada Waninge. Jij ook? ”
“Ja. Liam Waninge.”
Zoveel mensen die bijna allemaal Waninge heten;  voor hem schiep het een band.

Toen ik gisteravond aan Gerard vroeg waar hij het meest van had genoten zei hij: “Twee jaar geleden was ik er niet bij,  want toen lag ik in het ziekenhuis en vorig jaar was het niet vanwege corona.  Ik zag aan de kinderen hoe groot ze allemaal waren geworden en ik zag hoe iedereen genoot van het samenzijn. Het was prachtig weer, het was prima georganiseerd en we hebben heerlijk dom geouwehoerd met elkaar.  Na zo’n pandemie kun je alleen maar constateren:  wat fijn dat het weer kon!”

En? Lekker opgeschoten met het breiwerk?
Nee. Niet één steek gebreid.

Benieuwd naar alle edities van onze familiedagen tot nu toe?
Klik dan hier voor het verslag uit 2014, daar onder vind je een overzicht van alle jaren.

Wil je elke dag een melding als er een nieuw blog verschijnt?
Installeer dan de RSS-feed app op je telefoon of tablet.
Hier lees je hoe dat moet