21 november: “Heeft u al een keuze kunnen maken?” Eeehh….

Als je jaren samenwerkt met een collega en je spreekt elkaar minstens twee keer in de week uitgebreid voor ‘werkoverleg & bijpraten’, dan leer je elkaar goed kennen.
Duo-baan-collega Jacquelien en ik hadden het goed samen en trokken ruim tien jaar als collega’s op.
Op deze website las je verslagen van teamuitjes met z’n tweeën en gezellige etentjes.
Aan onze samenwerking kwam vorig jaar een einde*; zij ging weer al haar uren voor de kliniek in Zuidlaren werken en ik kwam na wat omzwervingen bij het secretariaat van Team290 terecht.
Inmiddels spreken we elkaar niet meer wekelijks, maar we blijven via Whatsapp wel op de hoogte van elkaars wel en wee.

We zouden elkaar eigenlijk al ontmoeten in september voor een etentje, maar dat kon wegens grote drukte niet doorgaan; wat ook niet echt helpt is dat zij werkt op de dagen dat ik vrij ben en andersom. Maar gisteravond zagen we elkaar weer: we ontmoetten elkaar bij Cosineros in Zuidlaren.
De afspraak was door mij vastgelegd via de mail en ik werd om 17.15 uur met een krijtbordje hartelijk welkom geheten aan ons gereserveerde tafeltje.
Jacquelien was gelukkig ook welkom, die zat al met gedesinfecteerde handen en QR-gescand op mij te wachten.

Met een aperitiefje voor onze neus zaten we binnen vijf minuten al geanimeerd te kleppen over Lentis, over onze werkzaamheden nu, over de nieuwe directeur, over…..
“Heeft u al een keuze kunnen maken?””
O nee, dat moet natuurlijk ook even.
We maakten een keuze en gingen verder waar we waren gebleven.
Er verscheen een mosterdsoepje op tafel waar we van genoten. Net als vroeger hadden we gespreksonderwerpen genoeg,
Vervolgens werd het hoofdgerecht gebracht; ondertussen kwamen haar familie, mijn familie en de vakanties voorbij.
Aan een half woord genoeg en honderduit, we waren het nog niet verleerd.
“Wilt u nog een nagerecht?”
Voor de vorm keken we nog even op de kaart, maar bestelden allebei koffie; nagerecht kon er echt niet meer bij.
Om 19.50 uur hadden we afgerekend en namen we afscheid.
Maar buiten stonden we nog 10 minuten te kletsen, over het multifunctionele kussen, over het huisje, over….
Toen ik de auto aanzette was net het nieuws van 20.00 uur begonnen.

Natuurlijk heb ik nu nieuwe collega’s. Met hen vorm ik een team en ook hen leer ik al een beetje kennen.
Maar het  is anders dan met Jacquelien.
Deze 3 uren met haar waren een hoogtepunt op een verder vrij kleurloze vrijdag.
Toen we allebei een kant op liepen riepen we: “We houden contact!”
Zeker.
Maar ik mis onze samenwerking nog steeds.

* Meer weten over onze samenwerking? Lees dan het blog ‘Samenwerk-schap‘ uit juli 2020.