Afgelopen week overleed ex-collega Klaas die ik nog kende uit de tijd dat ik bij Justitie in Assen werkte (van 1979-1986).
De uitvaartplechtigheid was voor genodigden, wij konden het gisteren volgen via live-stream.
Klaas was een aimabele man met een groot en warm hart.
De kist was bedolven onder bloemen en de lovende woorden die over hem werden gesproken pasten bij hem en zijn leven.
Klaas en Alie hadden geen kinderen;  dat was in hun leven een groot verdriet, maar ze vonden troost in de vele contacten met neefjes en nichtjes die kwamen logeren en omgang met andere kinderen van vrienden en buren. Gul deelden ze aandacht, tijd én cadeautjes uit.
Ze hadden een fijn huwelijk en waren erg gelukkig met elkaar.
Het laatste gedicht dat werd voorgelezen tijdens de uitvaart was: Breng jij mij weg tot aan de brug? van Toine Lacet.
Hierbij een link naar dat gedicht op de website ‘Respect’.
Dat gedicht kende ik, daar had ik al eens een blog over geschreven.

Gisteravond bereikte ons het bericht dat ome Albert is overleden.
Hij was getrouwd met de jongste zus van mijn moeder, tante Lammie.
Hij is na een kort ziekbed overleden aan corona; hij was begin 80 en had nog nooit in het ziekenhuis gelegen.
De verslagenheid bij de familie in Berkel en Rodenrijs is groot.
Hij was de rots in de branding voor zijn gezin en voor tante Lammie, die al een aantal jaren een zwakke gezondheid heeft.

Het sterven van Klaas en ome Albert hield me vanmorgen nog erg bezig toen ik naar de kerk ging.
Ik koos voor de viering in Roderwolde, want daar ging Theo van Beijeren voor; die is al een tijdje met emiritaat en ik wilde hem graag nog eens horen.
De tranen zaten los vanmorgen.
De eerste schriftlezing was uit Jesaja 40: Troost mijn volk.
De tweede ging over Zacharias en Elizabeth die zo worstelden met hun kinderloosheid.
Als de emoties zo aan de oppervlakte zitten kunnen teksten zo binnenkomen.

Het is vandaag de eerste zondag van Advent, het begin van het kerkelijke nieuwe jaar. Op de afbeelding zie je het adventsbloemstuk in Roderwolde.
In zijn overdenking schetste de voorganger de uitzichtloze situatie van Zacharias en Elizabeth.
De toekomst die op slot zit.
Het gevoel dat veel mensen nu ook ervaren met de coronapandemie, de klimaatcrisis en de polarisering in de maatschappij van voor- en tegenstanders van vaccinatie.
Het ene kaarsje dat we vanmorgen aanstaken zegt ons dat we de moed niet moeten opgeven.
Het licht zal de komende weken groter worden: de weg naar een nieuwe toekomst.

De viering in de kleine Jacobskerk in Roderwolde met de bekende orgelmuziek van Lykele gaf me de troost die ik zocht.
In mijn hoofd had ik op de terugweg het stuk ‘Comfort Ye’ uit de Messiah van Händel met de tekst uit Jesaja 40: ‘Troost….’
Ook even genieten van dat stuk? Hierbij een link naar een uitvoering op YouTube: Comfort Ye

Vanmorgen zocht ik nog even op wat ik destijds had geschreven over dat gedicht van Toine Lacet.
Dat was een verhaal uit 2015 met de titel ‘Orgel? Of preekstoel?‘ over een viering waarin Theo van Beijeren voorging.
Voor mij was de cirkel weer rond.
En net als toen (zes jaar geleden al) zeg ik: Theo, bedankt voor de fijne viering vanmorgen.