In oktober kregen we van  mijn neef en zijn vrouw vier kaarten voor Wildlands.
Zij hadden die prijs gewonnen in de postcodeloterij; de kaarten waren geldig tot 31 januari 2022, maar zij hadden geen plannen om daar op korte termijn heen te gaan.
Wij ook niet, maar ik toen ik onze dochters voorstelde om met z’n vieren een dag naar de dierentuin te gaan, was een datum zomaar gepland: 21 december ‘Lady’s day’.
Maar toen was het park dicht.
We hadden zaterdag 29 januari als laatste mogelijkheid vrij gehouden; toen dinsdagavond de versoepelingen werden aangekondigd had ik al snel een reservering op mijn naam.

Het was nog niet zo lang geleden dat we Wildlands bezochten: 1 augustus 2020 (zie ‘Kinderdag‘.)
Toen was het een dag boven de 30 graden, nu was het een graad of 8/9.
In januari ziet het park er heel anders uit.
Sommige dieren zie je helemaal niet, zoals de nijlpaarden, andere dieren zie je juist beter.
De otters bijvoorbeeld hadden we de vorige keer ook al gezien in hun prachtige verblijf, maar toen lagen ze te soezen in de zon.
Nu renden en zwommen ze achter elkaar aan als een groep uitgelaten pubers, zodat je heel goed kon zien hoe snel ze zijn op het land, maar vooral in het water.

Een dag alleen met de dochters; wat een feest.
Voordat we één dier gezien hadden, zaten we eerst beppend en kleppend aan koffie/thee .
Kleren, kapsels, werk, mannen: onderwerpen genoeg.
We houden alle vier erg van dierentuinen en we hebben ook allemaal onze favoriete dieren.
Frea en Carlijn  bijvoorbeeld stonden in verrukking bij de wasberen, die een nagebouwd kantoor hadden bezet en Harriët bleef wat langer bij de prairiehondjes.
Ratten hebben niet zo mijn voorkeur, maar ook daar staan de dames vertederd bij te kijken.
Zij hebben het dan weer niet zo op krokodillen, terwijl ik daardoor gefascineerd ben.

Wat we de vorige keer niet hadden gedaan kon nu wel: de boottocht door Jungola en het vrachtwagenritje ‘de Serenga-safari’.
We hoefden nu amper te wachten: we hadden met z’n vieren een boot van 16 personen voor ons alleen.  Na ons safari-ritje zagen we de volgende groep stilstaan met de vrachtwagen; er stond een groep wilde ezels in de weg.  Tja, een beetje avontuur hoort er bij.

Wat opviel: de vrijwilligers en de medewerkers waren allemaal erg blij dat het weer open was.
Soms spraken ze ons daar ook op aan. Bij de koffie-kassa ’s morgens: “Wat fijn dat we weer open zijn, hé?” en aan het eind: “Fijn dat jullie er waren, dames, wat heerlijk dat het allemaal weer mag!” Die sfeer merkte je ook om je heen. Mensen zaten tevreden aan hun lunch of een drankje, terwijl de kinderen speelden in de attributen: “Hè, gezellig weer!”

Naast de dieren kijk ik ook altijd graag naar hoe kleine kinderen op de dieren reageren.
Een peutertje dat een olifant ziet poepen en in opperste verbazing tegen zijn papa zegt: “Papa! HIJ POEPT!”
Een meisje dat tegen het plexiglas aan zoent met een pinguïn aan de andere kant.
Een kindje van nog geen jaar dat op de grond zit voor een groot aquarium en met open mond een kolossale zeeschildpad voorbij ziet zwemmen.
Van de dochters waar ik gisteren mee op stap was weet ik ook nog hoe ze vroeger reageerden en wat ze zeiden.
Sweet memories.