8 februari: Gastvrijheid.

Vrijdagmiddag zaten we bij Diggels in Westerbork.
Het was nog niet heel druk, maar op bijna alle tafeltjes stond een bordje ‘gereserveerd’. We maakten even een praatje met de vriendelijke ober, die vertelde dat hij zo blij was dat ze weer open mochten. “Je wilt het de mensen toch graag naar de zin maken.  Natuurlijk hebben we ook maaltijden kunnen bezorgen, maar dan sta je met je papieren tasje bij mensen voor de deur.  Nou,  eet smakelijk dan maar, hè? Dit is toch veel leuker! ”
Vonden wij ook.

Zaterdagavond gingen we met z’n achten uit eten bij een pizzeria in Borger.
We stonden met de groep met een mondkapje en de QR code in de aanslag voor de kassa.
Ik had gereserveerd, dus je verwacht dan dat iemand je welkom heet.
Twee minuten werden we genegeerd.
De mevrouw zonder mondkapje die kennelijk de leiding had was heel druk bezig en keurde ons geen blik waardig.
Uiteindelijk keek ze ons zorgelijk aan en vroeg of we gereserveerd hadden.
Het duurde even voor ze onze naam had gevonden, maar gelukkig zei ze: “O ja. Voor 8 personen.”
Ze moest onze QR-code controleren, maar ook dit gebeurde met de aandacht ergens anders: ze keek van de telefoon op rechtstreeks naar haar collega’s met wie ze ondertussen overlegde, riep af en toe “JA OKE!” en begeleidde ons toen naar onze tafel.

Ze had kennelijk haar dag niet.
Ze was tegen ons niet vriendelijk, maar had het wel erg leuk met mensen één tafel verderop, die ze kennelijk goed kende.
We moesten een uur wachten op onze pizza’s, maar wij hadden het met elkaar wel erg gezellig, dus daar kom je dan ook wel overheen.
Toen de pizza’s er eenmaal waren, waren ze echt heel lekker.
Na de pizza wilden we nog graag een nagerecht.
Vier van ons bestelden koffie, de andere vier ijs.
De koffie kwam na vijf minuten, het ijs niet.
Ook niet na twintig minuten.
Toen we gingen vragen bleek dat de bestelling, opgenomen door de onaardige akela, niet was doorgegeven aan de keuken.
We hebben maar niet meer gewacht tot de toetjes waren gemaakt; Gerard heeft betaald en we zijn weggegaan, boos nagekeken door Mevrouw Ongastvrij&Ongezellig.

Wij vragen ons nu af: WAAROM?
Waarom staat die mevrouw in de bediening in een pizzeria als ze er helemaal geen zin in heeft?
Waarom was ze zo kortaf en onvriendelijk tegen ons?
Waarom heeft ze die toetjes niet doorgegeven?

Op de terugweg naar Westerbork benoemden Gerard en ik het verschil met de ober van vrijdagavond en de gastvrouw van zaterdagavond.
“Je wilt het de mensen toch graag naar de zin maken…”.
Die intentie had die mevrouw in Borger niet.
Als ze die wel had, wist ze het heel goed te verbergen.