Hoe kennen wij elkaar?
Een dochter van Ada en Gerard en een zoon van ons, zaten bij elkaar in de klas en zijn nog steeds vrienden. En onze dochter en hun dochters zongen jaren geleden bij jongerenkoor Enthousiasmos. Ook kennen wij Ada en Gerard van de kerk en Ada zingt net als wij bij de cantorij.

Waar en wanneer ben je geboren?
Geboren op 11 juni 1957 te Paasloo, een klein dorpje in de kop van Overijsel nabij de prachtige Weerribben.  Vijf jaar was ik toen we verhuisden naar Emmeloord in de Noordoostpolder, waar mijn 6 jaar jongere broer is geboren.

Verliefd, verloofd, getrouwd.
In Emmeloord kwam ik naast Wieger Vonk te wonen die ook bij mij op de middelbare school in de klas zat. De vonk sloeg over, we werden verliefd, gingen verloven en zijn getrouwd toen we 22 jaar waren. We gingen in Enschede wonen. Ik had een baan als verpleegkundige op de poli van het ziekenhuis in Enschede. Wieger kreeg na de studie een baan in Almelo en we gingen in Wierden wonen waar onze dochter en 2 zonen geboren zijn. Na 16 jaar Twente zijn we in Roden komen wonen, nu alweer 27 jaar geleden. We hebben inmiddels 6 kleinkinderen en zijn al 42 jaar gelukkig getrouwd! (Wieger was lezer van de maand in april vorig jaar. Benieuwd naar zijn verhaal? Hierbij een link.)

In welke levensfase zit je nu en hoe vul je de dagen?
Omdat ik mijn baan als zelfstandige in de kraamzorg helaas  moest opgeven wegens gezondheidsproblemen,  ben ik alweer 11 jaar thuis. Eerst was dat erg moeilijk, maar de dagen vullen zich met andere bezigheden die ook veel voldoening geven.  Ik kan mijn tijd meestal  indelen zoals ik het wil, en dat doet mij goed. Ik heb mijn oppasdagen op de kleinkinderen, heel gezellig en het schept een fijne band met hen. Één keer per week ga ik naar schilderles en thuis schilder ik wanneer ik tijd heb. Ook doe ik al heel lang wijkteamwerk bij de kerk en breng kerknieuws rond. Samen met Wieger zing ik bij de cantorij. Helaas kwam door corona de klad erin maar binnenkort beginnen we weer met ons allen. Heel fijn!  Ik voel me een gezegend mens.

Wat wil je delen met de lezers?
Liefde voor muziek is iets wat ik van mijn vader heb meegekregen en wat als een rode draad in mijn leven met mij meegaat. Mijn vader was zeer muzikaal en bespeelde vele instrumenten. Ik zie nog voor me hoe hij voor een optreden zijn trombone zorgvuldig poetste met spiritus en krijt tot hij glom! Ik kan de geur nog oproepen. Op oudere leeftijd ging hij panfluiten maken en bespelen. Er was vaak muziek in huis en op zondag stond er klassieke muziek aan. Als kind kon ik aardig zingen en op de lagere school bij de kerstvieringen mochten mijn vriendinnetje en ik kerstliederen zingen. Zij de melodie en ik zong er vlot een tweede stem bij. Heel spannend! We stonden dan op de trap in de grote hal van de school.

Op de middelbare school kregen we muziekles van de bekende dirigent Frits Bode uit Urk en klassieke muziek begon me toch langzamerhand wat te boeien. Bij een wedstrijd klassieke muziekstukken herkennen, won ik, maar koos een mooie LP met country en western muziek uit. Lang bleef het bij  popmuziek beluisteren en ging ik op dansles met vriendinnen wat ik heerlijk vond! Ook bewegen op muziek is fijn en je kunt goed je energie kwijt.

Eenmaal getrouwd en wonend in Wierden, ging ik voor het eerst bij een koor zingen, een gospelkoor. Samen meerstemmig zingen was een geweldige ontdekking, en dat je bij gospels vaak niet stil kunt blijven staan! Zingen werd echt mijn ding en eenmaal in  Roden zong ik eerst bij gemengd koor ‘Van Bach tot Beatles’ in Leek en nam ik zanglessen. Daar werd mij zangtechniek geleerd om mijn stem optimaal te gebruiken. Dat gaf resultaat en ik wilde klassieke muziek gaan zingen bij het Roden Handelchorus van dirigent Bouwe Dijkstra. Ik kwam binnen bij de repetitie voor het Requiem van Andrew Loyd Webber. Zo moeilijk, het was heel zwaar! Het ligt ook niet gemakkelijk in het gehoor. Toen de uitvoering in de Oosterpoort Groningen daar was, had ik het onder de knie. Wat een ervaring was dat, voor zo’n groot publiek te zingen met orkest. Groots! Maar ook zingen in kleine kerkjes had mijn bekoring, zoals met kerst de jaarlijkse Lessons and Carols in Garmerwolde. Dirigent Rintje te Wies (hij volgde Dijkstra op) zei eens: “Denk eraan, we zingen ter meerdere glorie van onze God”. Dat is me altijd bijgebleven! Het laatste wat ik heb meegezongen was de jaarlijkse Crucifixion van Stainer op Goede Vrijdag in de Martinikerk in Groningen.

De kast op zolder staat vol met de mooiste muziekstukken, van Händel en vele andere componisten.  Ik zal ze  waarschijnlijk niet meer zingen. Maar ik heb het meegemaakt en het is onvergetelijk! Bij de cantorij zingen is weer een heel andere beleving, minder groots, maar heel fijn en het geeft een boost aan mijn geloofsleven.  Ik kan iedereen aanraden om te gaan zingen! Het geeft ontspanning door inspanning, emotie, ontroering, verbinding. Kortom, zingen is een verrijking in mijn leven!

Bij de afbeelding:
Dit schilderij met de titel ‘Verbonden’ heb ik geschilderd na het overlijden van onze vader, voor mijn broer, schoonzus en drie kinderen.
Het is een herinnering aan het vele musiceren samen. Broer op zijn vleugel en vader op de panfluit, en ook werd er wel bij gezongen. De rozen verbeelden het gezin met drie kinderen, de rozenknoppen de toekomst, in liefde verbonden met opa en oma. Dit alles op een blauw grijze achtergrond met vegen, wat de altijd waaiende polderwind in de Noordoostpolder symboliseert.

En de muziek gaat door.
Anders, maar het blijft doorgaan!