Gistermiddag om 16.45 uur maakte ik pannenkoekenbeslag: twee liter melk,  vier eieren,  1 kilo meel en een theelepel zout.
Verder had ik 5 x 150 gram ontbijtspek, die plakjes sneed ik doormidden.
Kreeg ik een huis vol visite?  Nee. Ik had me opgegeven als bakker voor het pannenkoekenfeest dat bij onze PKN-gemeente werd georganiseerd voorafgaand aan Aswoensdag.
Aan dat feest ligt een Engelse traditie ten grondslag.

In Engeland heet de dinsdag voor Aswoensdag  ‘Shroove-tuesday. Het is de traditionele Pancake-day voor  het begin van de vastenperiode op Aswoensdag.
Lent – de 40 dagen voorafgaand aan Pasen – was van oudsher een tijd van vasten. Op de avond daarvoor gingen de christenen biechten en werden “shriven” (ontheven van hun zonden). De klok werd geluid om mensen op te roepen om te komen biechten. Dit luiden van de klok werd de “Pancake Bell” genoemd.
Vastenavond was de laatste mogelijkheid om eieren en vetten te gebruiken voor het vasten begon en pannenkoeken zijn de perfecte manier om deze ingrediënten te gebruiken.

30 spekpannenkoeken haalde ik uit bovengenoemde ingrediënten. Ik bakte met drie pannen tegelijk en hield de gebakken pannenkoeken  warm in braadpan die in heet water stond.
Naast bakker had ik me samen met Gerard ook opgegeven als eter.  Met bijna 50 mensen zaten we rond 18.00 uur aan lange tafels waar de inbreng van alle bakkers als een soort buffet werd aangeboden. Lekker! Gezellig! Het was de bedoeling dat je steeds op een andere plek ging zitten als je een pannenkoek had opgehaald; ‘Neem uw bord op en wandel’ zeg maar. Zodoende sprak ik verscheidene mensen die ik al een tijdje niet had gezien.

“Doe’j een beetie kallem an met die suuker?”
“Ga je nou alweer een pannenkoek halen?”
Goedmoedig geplaag hoort ook bij gezamenlijk eten.
“Als je met meer mensen aan tafel zit eet je ook altijd meer” merkte iemand op, die voor de zoveelste keer naar het buffet liep.
Een alleenstaande mevrouw zei: “Voor mezelf alleen bak ik nooit pannenkoeken; zo heerlijk dat ik hier kan aanschuiven!”
Op deze website heb ik het al eerder benoemd: wat kan ik er van genieten dat we elkaar weer zonder mondkapjes, QR-codes en anderhalve meters mogen ontmoeten.
Als kerkgemeenschap hebben we ontmoeting en interactie zo nodig.
Over 40 dagen gaan we hopelijk weer met de hele gemeente het paasfeest vieren.
Twee jaar op rij was dat niet  mogelijk en zagen we de paascyclus thuis op de bank voor de televisie; ik hoop van ganser harte dat we dit jaar weer in de kerk kunnen zitten.