Vandaag had ik voor het eerst sinds weken een dag zonder iets op de agenda.
De FysiYoLates-les vanmiddag ging niet door, dus tijd voor mezelf.
Ondanks dat we al weer twee maanden lessen op vrijdagmiddag, heb ik daar nog niet weer over geschreven.
Dat maak ik vandaag goed: geen beschrijving van ingewikkelde oefeningen, maar een blog over het laatste deel van een les.

Het laatste kwartier besteedt Trijntje altijd aan ‘ontspanning’: daarbij moet je denken aan aandacht voor je ademhaling en/of bodyscan-meditatie.
Moe van de geleverde inspanningen mogen we op het matje gaan liggen en een dekentje over doen.
Soms gaan we ons dan in gedachten richten op het geluksgevoel.
Trijntje vraagt ons om ons een moment voor te stellen waarop we heel gelukkig waren.
Voor mij is dat het volgende beeld:

Het is mei 2008 en wij zijn met onze dochters in Rome ter gelegenheid van ons 25-jarig huwelijk.
Halverwege die vakantie bezoeken we met elkaar het Forum Romanum; Gerard heeft het fototoestel om de nek en Frea, die er al eerder is geweest tijdens een schoolreis, vertelt ons aan de hand van een folder van alles over de geschiedenis van de plek waar we lopen.
Ik hoef geen foto’s te maken, hoef niet uit te zoeken hoe de route door het museum loopt en ik hoef geen folders te lezen: ik loop in de zon met mijn gezin en ik zuig alles wat er gebeurt in me op.
Dat ik hier nu ben! Dat ik hier nu loop! In Rome!
Een ultiem geluksmoment dat in mijn geheugen gegrift staat.
Die reis is één van de hoogtepunten in mijn leven; het was de laatste reis die we met onze drie dochters als gezin maakten, daarna kwamen de schone zonen in beeld.

Liggend op het matje bij Trijntje kan ik heel gemakkelijk het beeld weer oproepen van dat geluksmoment.
Met dat beeld voor ogen en je ogen dicht probeer je dan dat gevoel met je hele lichaam en geest te beleven.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dat soms wel, maar soms ook niet lukt.
Mijn gedachten gaan namelijk ook heel gemakkelijk weer een andere kant op, waardoor ik soms doormijmer over Rome en onze belevenissen daar, maar soms ook met mijn gedachten bij één van de dochters blijf haken.

Over deze reis naar Rome heb ik in maart 2023 een blog geschreven, zie ‘Rome al gezien….’.

PS
Misschien is met dit blog de indruk gewekt dat ik nooit meer gelukkig ben geweest nadat de schone zonen in ons leven kwamen.
Wees gerust.
Dat is geenszins het geval.