12 maart: Ineens keek ik met andere ogen naar vlees.

Een boek over Banks; je weet wel, die Engelse chief-inspector met het lange hoofd wiens naam ik nooit kan onthouden.
De schrijver van de boeken met Banks en zijn assistente Annie in de hoofdrol, Peter Robinson, kan ik erg waarderen.
In april 2015 schreef ik daar al eens blog over met de titel: Peter Robinson/DCI Banks.
Drie weken geleden was ik weer eens in de bibliotheek en tot mijn grote genoegen stond daar nog een exemplaar van zijn hand op mij te wachten.
‘Slachthuisblues’ was de titel en ik kon me niet herinneren dat ik tv-aflevering al had gezien, dus opgetogen nam ik het mee.
Na ‘De meeste mensen deugen’ had ik wel even zin in een detective.

Het begint met een gestolen tractor, een bloedvlek en twee jonge mannen die spoorloos verdwenen zijn.
Een lichaam wordt in eerste instantie niet gevonden.
Op het punt dat het lichaam wel wordt gevonden rezen de haren me ten berge.
Je leest over een chauffeur die tijdens een hagelstorm verongelukt en vanaf een enorme hoogte in een ravijn stort.
Het blijkt een vrachtwagen van een ophaaldienst te zijn die dode dieren ophaalt bij boeren om ze naar een verbrandingsoven te brengen.
Als de brokstukken van de vrachtwagen, de chauffeur en de dode dieren worden verzameld, blijkt dat zich tussen de dieren ook een volledig menselijk lichaam bevindt, dat ‘behandeld’ is in een slachthuis.

De werkzaamheden in een slachthuis worden gedetailleerd beschreven als een politieteam onderzoek gaat doen naar de gebeurtenissen.
Je leest dat het slachtoffer dat lot ook heeft ondergaan, maar nergens wordt beschreven hoe.  Met een rijke fantasie als de mijne  hoeft dat ook niet.
Ineens keek ik met heel andere ogen naar vlees.

Het lichaam is dus van één van die verdwenen jongens, de andere jongen duikt af en toe op.
Ondertussen lees je van alles over de privé-levens van Banks en Annie en politievrouw Winsome wordt verliefd op een getuige.
Heel langzaam ontrafelt zich het mysterie en op de laatste bladzijde zit het hele politieteam na te praten over de zaak en vallen alle puzzelstukjes op zijn plaats.
Als ik nog 50 bladzijden moet in zo’n spannend boek dan kan ik het haast niet wegleggen, maar dat moest zaterdagavond wel, want mijn zwager was jarig; pas zondagmiddag kon ik het uitlezen.
Een boek zoals een boek voor mij moet zijn.
Met plezier gelezen.

Van Annieke kreeg ik deze week trouwens de zevende.
DE ZEVENDE!
Vanavond begin ik.